หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4966

เฉินผิงกัดฟันแน่น แววตาของเขาฉายความมุ่งมั่น

เขาหยิบแส้ปราบมารออกมา อาวุธที่สร้างขึ้นมาเพื่อกำราบผู้ใช้วิชามารโดยเฉพาะ

แส้ปราบมารหมุนควงกลางอากาศ ทำให้เกิดเสียงปริแตก เมื่อปลายแส้ฟาดใส่ ร่างของอสูรมารก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดสาดกระจายไปทั่ว

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าอสูรมารยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาฟาดขวานศึกอีกครั้งและพุ่งเข้าหาเฉินผิงกับหนิวเหมิง

พลังของแส้ปราบมารด้อยลงมาก เนื่องจากความแตกต่างระหว่างมารกับผู้ใช้วิชามาร

เฉินผิงนำธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาด้วยความมุ่งมั่น

ธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นอาวุธวิเศษจากยุคโบราณที่มีพลังมหาศาล อย่างไรก็ตาม การจะใช้มันได้ต้องใช้รัศมีมารจำนวนมาก

เฉินผิงถ่ายทอดรัศมีมารของเขาไปยังธนูศักดิ์สิทธิ์ และไม่นานศรก็ปรากฏขึ้น ด้ามศรเปล่งประกายเจิดจ้า

“ตายซะ!” เฉินผิงคำรามด้วยความโกรธและปล่อยสายธนู

ลูกศรพุ่งไปราวสายฟ้าสีทอง เล็งไปที่หัวหน้าอสูรมาร

หัวหน้าอสูรมารดูเหมือนจะรับรู้ถึงความอันตรายของศร เขารีบฟาดขวานศึกปัดศรออกไป

อย่างไรก็ตาม พลังของศรมหาศาลเกินไป มันเจาะทะลุขวานศึกเข้าไปที่ไหล่ของจ่าฝูงอสูรมาร

จ่าฝูงคำรามด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของมันเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุด

อย่างไรก็ตาม จ่าฝูงไม่ได้ล้มลงในทันที แต่กลับโจมตีเฉินผิงและหนิวเหมิงบ้าคลั่งยิ่งกว่าเก่า

เฉินผิงรู้ว่าหัวหน้าอสูรมารทุ่มสุดตัวเพราะมันใกล้ตายแล้ว

“ออกมาเดี๋ยวนี้” เฉินผิงปลดปล่อยกิเลนเพลิง

เมื่อกิเลนเพลิงโผล่ออกมา อุณหภูมิโดยรอบก็พุ่งสูงขึ้นทันที มันส่งเสียงคำรามขึ้นฟ้าและพุ่งเข้าหาหัวหน้าอสูรมาร

กิเลนเพลิงลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ และทุกจุดที่มันผ่าน อากาศก็ราวกับจะลุกไหม้

เขาไม่แน่ใจว่าเซียนระดับไหนที่จะมีสิทธิครอบครองกิเลนเพลิงเป็นสัตว์พาหนะได้

ขณะมองเหมืองมณีสวรรค์ที่กว้างใหญ่จนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด หนิวเหมิงก็หันไปหาเฉินผิงและถามว่า “เฉินผิง ที่นี่มีมณีสวรรค์มากเหลือเกิน ให้ข้าไปเรียกคนมาขุดเลยไหม”

“ไม่จำเป็น เรื่องของแดนขุมทรัพย์ควรจะรู้เฉพาะผมกับคุณ อย่าให้คนอื่นรู้”

เฉินผิงไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเหมืองมณีสวรรค์ในแดนขุมทรัพย์

ถึงพวกเขาจะขุดเอามณีสวรรค์ไปจนหมด คนอื่นๆ ก็ยังคงปรารถนาในแดนขุมทรัพย์อยู่ดี

จากนั้นหนิวเหมิงก็จะใช้แดนขุมทรัพย์ที่ว่างเปล่าหลอกเอาทรัพยากรจากคนอื่นได้

“เข้าใจแล้ว” หนิวเหมิงพยักหน้า

เฉินผิงจ้องมองเหมืองมณีสวรรค์ ตระหนักว่าแม้จะใช้ทั้งถุงใส่ของและแหวนเก็บของก็คงเอาออกไปไม่หมด

ในทางกลับกัน เฉินผิงไม่ค่อยสบายใจนักที่จะทิ้งเหมืองมณีสวรรค์ไว้ที่นี่