หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4965

อสูรแต่ละตัวมีรูปร่างหน้าตาต่างกันไป บางตัวมีปีกขนาดใหญ่ ในขณะที่บางตัวมีหนามแหลมคมปกคลุมทั่วร่างกาย

ดวงตาของพวกมันเปล่งประกายสีเขียวน่าขนลุก และพวกมันพ่นไฟสีดำออกมาจากปากไม่หยุด ไม่ว่าจะไปที่ใด พื้นดินจะถูกเผาไหม้ ทิ้งหลุมไหม้เกรียมไว้เบื้องหลัง

อสูรมารที่นำฝูงตัวใหญ่มาก มันสูงตระหง่านถึงสามสิบเมตร มีเขาขนาดใหญ่สามเขางอกออกมาจากหัว และถือขวานศึกเล่มใหญ่ในมือ คมขวานเปล่งประกายน่าสะพรึงกลัวซึ่งทำให้หัวใจเต้นระส่ำ

เมื่อเห็นอสูรเหล่านี้ตรงหน้า เฉินผิงก็ชะงักไป สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรืออสูร หรือจะเป็นมารหรือไม่ก็ตาม ต่างก็มีรูปร่างแปลกประหลาด

เมื่อเห็นอย่างนั้น จ้าวมารสีชาดก็อธิบายให้เฉินผิงฟัง “พวกมันไม่ใช่มารเลือดบริสุทธิ์แน่นอน ถึงแม้จะมีสายเลือดมารก็ตาม พวกมันดูเหมือนอสูรมารมากกว่า เป็นสายพันธุ์ผสมที่เกิดจากการสมสู่ระหว่างมารและเผ่าอสูร อย่าหลงกลกับรูปร่างอัปลักษณ์ของพวกมัน พวกมันสืบทอดความแข็งแกร่งของเผ่าอสูรและความดุร้ายของมาร เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็พูดไม่ออก โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำว่า “สมสู่” พ่อของฉันเป็นมังกรทองจากเผ่าอสูร ในขณะที่แม่ของฉันเป็นมนุษย์แท้ๆ หมายความว่าฉันเกิดจากการสมสู่ทำนองนั้นเหรอ

“เฉินผิง พวกมันเป็นตัวอะไรกันแน่ น่ากลัวมาก...” หนิวเหมิงมองอสูรมารที่อยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“พวกมันคืออสูรมารที่เกิดจากการสมสู่ระหว่างมารและอสูร” เฉินผิงกล่าว

“สมสู่?” เมื่อได้ยินคำนั้น หนิวเหมิงก็ชะงักไป

เมื่อได้ยินคำว่า “สมสู่” จ่าฝูงอสูรมารก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าอย่าหวังเลยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่!” จ่าฝูงอสูรมารส่งเสียงคำรามโกรธจัด มันถือขวานศึกและพุ่งเข้าใส่เฉินผิงกับหนิวเหมิงอย่างหนักหน่วง

เฉินผิงดึงหนิวเหมิงไปด้านข้างทันที หลบการโจมตีอย่างคล่องแคล่ว ขวานศึกฟาดลงพื้นอย่างแรง ทำให้เกิดประกายไฟลุกโชน

“หนิวเหมิง คุณจัดการพวกลูกน้อง ผมจะจัดการเจ้าตัวใหญ่เอง!” เฉินผิงตะโกนเสียงดัง

หนิวเหมิงพยักหน้า หอกปรากฏขึ้นในมือ จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าหาอสูรมารตัวเล็กๆ เหล่านั้น

หอกเต้นระบำ ปลายหอกส่องประกายน่าเกรงขาม ทุกครั้งที่แทงหอกจะพรากชีวิตของอสูรมาร

อย่างไรก็ตาม อสูรมารมีจำนวนมากไม่หวาดไม่ไหว พวกมันโผล่ออกมาจากส่วนลึกของเหมืองอย่างต่อเนื่อง เข้าล้อมหนิวเหมิงอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงเผชิญหน้ากับจ่าฝูงอสูรมารตรงๆ กระบี่พิฆาตมังกรถูกชักออกจากฝักอีกครั้ง คมกระบี่เป็นประกายงดงาม

เมื่อเห็นอย่างนั้น จ่าฝูงก็ไม่ยอมอยู่เฉย เขาฟาดขวานศึกและปลดปล่อยแสงสีดำเข้าปะทะกับปราณกระบี่

พลังทั้งสองปะทะกัน เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง คลื่นกระแทกที่ตามมาส่งผลให้อสูรมารที่อยู่รอบๆ กระเด็นออกไป

กระทั่งเฉินผิงยังกระเด็นถอยหลัง ชนเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปาก

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของหนิวเหมิงก็ดังขึ้น

เฉินผิงหันไปมอง และพบว่าหนิวเหมิงถูกอสูรมารหลายตัวรุมโจมตี ตามตัวมีบาดแผลหลายแห่ง และสถานการณ์ฝั่งเขาเลวร้ายอย่างยิ่ง

ความวิตกกังวลแผ่ไปทั่วร่างเฉินผิง เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาพุ่งเข้าหาหนิวเหมิงทันที

เฉินผิงสะบัดกระบี่พิฆาตมังกรกำจัดอสูรมารแต่ละตัวที่โจมตีหนิวเหมิง จากนั้นก็ดึงหนิวเหมิงเข้ามาใกล้ๆ

“เฉินผิง อสูรมารพวกนี้แข็งแกร่งเกินไป เราไม่มีทางสู้พวกมันได้!” หนิวเหมิงหอบหายใจ สีหน้าของเขาเหนื่อยล้าและหวาดกลัว