หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4970

ทันทีที่อักขระผสานเข้ากับอาคมป้องกัน ทั่วทั้งเมืองก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีดำหน้าซีดเผือกราวกระดาษ แต่ละคนถูกเหวี่ยงกระเด็นและกระอักเลือด

“ผมชื่อเฉินผิง ผมมาที่นี่เพื่อหารือกับเจ้าเมืองอย่างให้เกียรติ ถ้าจะหยุดผมก็อย่าว่ากันหากผมไม่ปราณี!” เสียงของเฉินผิงดังก้องไปทั่วเมืองราวฟ้าร้อง คลื่นเสียงราวกับจะฉีกเมฆเบื้องบนให้แยกจากกัน

ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีดำหลีกทางอย่างไม่เต็มใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

เมื่อพวกเฉินผิงผ่านประตูสุดท้ายเข้าไป พวกเขาก็เห็นภาพตำหนักเจ้าเมืองที่อยู่ข้างหน้า

ประตูสีแดงเข้มเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นชายวัยกลางคนที่ยืนประสานมือไว้ข้างหลัง เขาสวมชุดคลุมลายงูเหลือมที่ร้อยด้วยด้ายสีทอง ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเจี่ยซ่ง เจ้าเมืองเฟยหู่

สายตาเฉียบคมของเขาจับจ้องเฉินผิงและทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “พวกเจ้าสามคนเป็นใคร ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นพวกเจ้าแถวเมืองซือหนิวมาก่อน”

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาข้างใน ม้วนกระดาษก็หลุดออกมาจากแขนเสื้อของเฉินผิงและลอยไปข้างหน้าเหมือนใบไม้ที่ปลิวไปตามลม “ท่านเจ้าเมืองเจี่ยซ่ง ไม่สำคัญหรอกว่าเราเป็นใคร ที่สำคัญคือเรามาเพื่อเจรจาในนามของเจ้าเมืองหนิวเหมิง” เฉินผิงกล่าว

เจี่ยซ่งรับม้วนกระดาษไว้ได้ ดวงตาของเขาหรี่ลง ในตำหนักเงียบสงัด มีเพียงสายลมพัดใบไม้ที่ร่วงหล่น เกิดเสียงกรอบแกรบของใบไม้ระหว่างชายทั้งสอง

แน่นอนว่าเจี่ยซ่งจำตราประทับได้ มันคือตราประจำตัวของหนิวเหมิง และใครก็ตามที่ถือมันไว้ย่อมมีอำนาจที่จะพูดแทนเขา

“ถ้าอย่างนั้นก็มาคุยกัน...” เจี่ยซ่งส่งม้วนกระดาษคืนให้เฉินผิง

“ว่าแต่ท่านเป็นคนที่คุมเมืองนี้เหรอ” เฉินผิงถาม

“ฮ่าๆ! ข้าคือเจ้าเมืองเฟยหู่ ถ้าไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครอีก” เจี่ยซ่งยิ้มเยาะ

“แน่นอน คุณคือเจ้าเมือง” เฉินผิงพูดในขณะที่มองไปทางทิศตะวันตก “แต่ผู้มีอำนาจตัวจริงอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ”