หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 498

ซ่งเถี่ยเกาะแขนของซ่งจู่เต๋อเอาไว้แน่น เพราะความรู้สึกตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ ได้แล้วซ่งจู่เต๋อ ภายใต้แหล่งพลังลึกลับของคุณหม่า เขาเปรียบเสมือนพระเจ้าที่สามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นให้เป็นไปตามที่เขาต้องการได้ ไม่มีใครเอาชนะเขาได้หรอก!” เถ้าแก่เฟิงหัวเราะจนตัวสั่น

โครม! โครม! โครม!

อย่างรวดเร็ว เสียงต่อสู้อย่างดุเดือดของทั้งสองคนดังออกมาจากกลุ่มหมอก แต่ก็ไม่ไม่ใครรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ด้านใน

“ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่เลยนะ ฉันคงต้องพูดว่าเวทมนตร์ของนายมันห่วย!”

มีเพียงเสียงของเฉินผิงเท่านั้นที่ดังเล็ดรอดออกมาขณะที่กลุ่มหมอกเริ่มจางลง เงาของทั้งสองคนปรากฏให้เห็นเพียงรวดเดียว ก่อนที่เสียงอีกทึกคึกโครมจะดังขึ้นอีกครั้ง

ในขณะที่เฉินผิงยังคงยืนอยู่ตำแหน่งเดิม ใบหน้าที่แดงก่ำของอาจารย์หม่าก็ปรากฏให้เห็นเป็นรอยแดงของนิ้วมือทั้งห้าที่ประทับอยู่บนนั้นอย่างชัดเจน

ท่านปรมาจารย์กระพริบตาและพยามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ขณะที่จ้องมองมาทางเฉินผิง แววตาของเขาก็เผยให้เห็นความเจ็บแค้นอันแสนสาหัสอย่างชัดเจน

“คุณเป็นอะไรไหมเฉินผิง ?” ซ่งเถี่ยรีบปรี่เข้าไปถาม

“ผมดูเหมือนว่าเป็นอะไรงั้นเหรอ? คุณน่าจะไปถามตาแก่ตรงนั้นมากกว่านะ ฟันของเขาน่าจะไม่เหลือแม้แต่ซี่เดียวแล้วตอนนี้!” เฉินผิงพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

เมื่อเห็นสีหน้าของอาจารย์หม่าในตอนนั้น เถ้าแก่เฟิงก็เอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไป คุณหม่า?”

“ผม…”

ทันทีที่ท่านปรมาจารย์อ้าปาก ฟันของเขาก็ร่วงออกมาจนไม่เหลือสักซี่

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

ซ่งเถี่ยกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเธอได้เห็นภาพนั้น แม้แต่ซ่งจู่เต๋อกับหลิวเฉิงหยินก็ยังหัวเราะไปกับเธอเช่นกัน

เถ้าแก่เฟิงก็ยังรู้สึกเช่นเดียวกันกับพวกเขา เมื่อเห็นอาจารย์หม่าเป็นเช่นนั้น แต่เขาพยามอย่างมากที่จะอดกลั้นมันเอาไว้

ดวงตาของอาจารย์หม่าลุกโชน “ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย ไอเด็กเลว!”