หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4989

หลังจากพูดจบ ทหารที่เหลือก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าเรือนจำ

เฉินผิงและอีกสองคนไล่ล่าไม่ลดละ ทุกๆ นาที จะมีทหารล้มตายในสนามรบ

เฉินผิงยิ่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเมื่อมีกระบี่พิฆาตมังกรในมือ

แสงกระบี่ฉายเงา ฟันทหารที่หลบหนีไม่หยุดยั้ง

ในขณะเดียวกัน ทหารบางส่วนก็มาถึงทางเข้าเรือนจำ ถ้าออกจากคุกได้ พวกเขาก็จะแจ้งเตือนกองกำลังของเมืองทันที

เมื่อถึงเวลานั้น เหล่าทหารจะล้อมเรือนจำไว้แน่นหนา ไม่มีทางที่พวกเฉินผิงจะออกไปได้

“พวกแกอย่าได้คิดว่าจะรอดไปได้...”

ปลายนิ้วของเฉินผิงเคลื่อนไหวอย่างละเอียดอ่อน ลวดลายของอักขระอาคมปรากฏอย่างเลือนลางรอบตัวเขา จากนั้นก็ส่องแสงวาบ

ครู่ต่อมา วงแหวนอาคมก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าเรือนจำ ขณะที่พวกทหารพุ่งไปข้างหน้า พวกเขาก็ถูกอาคมผลักกลับมาทันที

สีหน้าของพวกทหารล้วนตึงเครียด

ทันใดนั้นหัวหน้าหน่วยก็สั่ง “พวกเจ้า รีบทำลายอาคมซะ! ส่วนคนที่เหลือ จงตามข้ามาและทุ่มสุดตัว!”

เขาสั่งให้ทหารใช้กำลังทำลายอาคม จากนั้นจึงนำคนอีกส่วนไปสกัดพวกเฉินผิง

พวกเขาต้องยันไว้ให้ได้จนกว่าอาคมจะถูกทำลาย

ทหารจำนวนหนึ่งเริ่มโจมตีอาคม ในขณะที่หัวหน้าหน่วยพร้อมด้วยทหารที่เหลือหันกลับมามองพวกเฉินผิงอย่างเย็นชา

“ทำไมถึงอยากฆ่าล้างพวกเราขนาดนั้น ต่อให้พวกเจ้าสังหารเราจนหมด ก็ยังมีทหารอีกนับไม่ถ้วนข้างนอกคุก ไม่มีทางที่พวกเจ้าจะรอดไปได้”

หัวหน้าหน่วยถามเฉินผิง

เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา “แล้วแกเคยหยุดคิดบ้างไหม ว่าทำไมแกถึงต้องกำจัดมนุษย์เหล่านั้นในระหว่างที่กำลังเข่นฆ่าพวกเขา”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็หายตัวไปในทันที กระบี่พิฆาตมังกรในมือฟาดฟันใส่หัวหน้าหน่วย

สีหน้าของหัวหน้าหน่วยดุร้ายและตะโกน “ข้าจะสู้กับเจ้าให้ตายไปข้าง!”

ดูเหมือนว่าผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์เหล่านี้จะมีแต่คนหนุ่มสาว แปลว่าว่าผู้สูงอายุ คนอ่อนแอ ผู้หญิง และเด็กคงถูกกำจัดไปหมดแล้ว

เมืองเฟยหู่วางแผนที่จะใช้นักโทษที่เหลือเป็นทาส

ไอฉะจ้องมองพวกทหารที่ล้มตาย พูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อขณะที่เธอถาม “พวกเจ้ากำจัดทหารเหล่านี้จนหมดเลยหรือ”

เฉินผิงพยักหน้า “พวกมันตายหมดแล้ว...”

ชายคลั่งมองผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ด้วยสายตาเหยียดหยาม “ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์กว่าพันคน แต่กลับถูกทหารแค่ร้อยนายสังหาร ไม่มีแม้แต่คนเดียวคิดจะสู้ น่าสมเพชจริงๆ น่าสมเพชนัก... รู้ไหมว่าทำไมผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ถึงอ่อนแอที่สุดและถูกข่มเหงง่ายที่สุด เพราะพวกเจ้าทุกคนห่วงแต่ตัวเอง ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาข้างหน้า คนมากมายจึงถูกทหารแค่ร้อยนายสังหาร ต่อให้เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่สามารถเอาชนะทหารเหล่านั้นได้ อย่างน้อยพวกเจ้าก็น่าจะพอทำให้พวกมันหงุดหงิดได้บ้าง น่าเศร้าที่มนุษย์อย่างพวกเจ้าฉลาดเกินไป มากเสียจนสติปัญญาของเจ้าทำให้เผ่าตัวเองพินาศ”

คำพูดของชายคลั่งราวกับเข็มเหล็กที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์เหล่านั้น

เป็นดังนั้น พวกเขาเพิกเฉย ไม่มีใครคิดจะลุกขึ้นต่อต้าน

ท้ายที่สุดแล้ว ในเรือนจำของเผ่าอสูร การต่อต้านหมายถึงความตาย บางทีการอดทนเงียบๆ อาจมีความหวังที่จะรอดมากกว่า

เพราะอย่างนั้นเอง จึงทำให้ทหารเพียงร้อยคนสังหารผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ได้จำนวนมาก