หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4988

เฉินผิงพุ่งเข้าไปตรงกลางกองทหารนับร้อย

ในกองทัพที่มีทหารหลายร้อยคน มีมากกว่าสามสิบคนที่ไปถึงขั้นเซียนพเนจร ส่วนที่เหลือล้วนเป็นขั้นเซียนระดับแปดเป็นอย่างต่ำ

ทหารในเรือนจำของเมืองเฟยหู่นั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อพวกเขารวมพลังกัน เฉินผิงก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นทันที

หากสู้กันตัวต่อตัว เฉินผิงคงเอาชนะทหารแต่ละคนได้สบาย

อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องเผชิญกับพลังประสานของทหารหลายร้อยคน เฉินผิงย่อมเสียเปรียบ

ไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่จำเป็นต้องพาชายคลั่งและคนอื่นๆ หนีหัวซุกหัวซน

เมืองนี้เต็มไปด้วยทหารนับหมื่น ต่อให้คู่ต่อสู้ยืนเฉยๆ ปล่อยให้เขาโจมตี เฉินผิงก็คิดว่าเขาคงหมดแรงจนตายไปเอง

ทันทีที่เข้าปะทะกัน เฉินผิงก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน หอกยาวหลายเล่มก็พุ่งเข้าหาเฉินผิงจากกลางอากาศ

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรของเขาไปข้างหน้า

ตูม!

ทันใดนั้น หอกยาวเหล่านั้นก็แตกกระจายภายใต้พลังของกระบี่

ในเวลาเดียวกัน เฉินผิงกำมือซ้ายของเขาเป็นกำปั้น จากนั้นก็ชกออกไป

“หมัดเซิ่งกวง!”

ตูม!

ทันใดนั้น ลมกระโชกแรงก็พัดออกมาจากหมัดของเฉินผิง ทหารที่อยู่แถวหน้าถูกหมัดโจมตีโดยตรง

ชุดเกราะที่พวกเขาสวมแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทหารที่อยู่แนวหน้ากระอักเลือดออกมา ร่างกายของพวกเขาแหลกสลายไปในหมัดเดียวและสิ้นใจ

อย่างไรก็ตาม พวกทหารจากด้านหลังก็พุ่งไปข้างหน้าและฟาดหอกใส่ร่างของเฉินผิงอย่างรุนแรง

“ร่างเกราะทองคำ!”

ร่างของเฉินผิงปะทุแสงสีทอง พร้อมด้วยร่างเกราะทองคำที่ห่อหุ้มเขาทั่วตัว

แสงสีทองที่ส่องประกายทำเอาพวกทหารตกใจ

หอกยาวแทงเฉินผิงทีละเล่ม แต่ไม่สามารถทำลายร่างเกราะทองคำได้

ต่อให้ร่างเกราะทองคำแตกสลาย ร่างกายของเฉินผิงก็ยังแข็งแกร่งมาก ทำให้แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะบาดเจ็บ

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ไอฉะก็ห้ามไม่ให้หนิวเปิ่นไปไหน จากนั้นเธอก็วิ่งเข้าไปในเรือนจำ และเริ่มช่วยเหลือผู้คนในเผ่าของเธอ

เมื่อเห็นอย่างนั้น หัวหน้าหน่วยก็ตระหนักได้ว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาทุกคนคงต้องตายที่นี่

โดยเฉพาะเมื่อนักโทษเผ่ามนุษย์เหล่านั้นถูกปล่อยออกมา โอกาสรอดของพวกเขาก็ยิ่งน้อยลงไปอีก

หัวหน้าหน่วยคำราม “ถอยทัพ! ออกไปจากเรือนจำ...”

เขาล้มเลิกความคิดที่จะต่อสู้กับพวกเฉินผิง เขาเพียงแค่ต้องหนีออกจากเรือนจำให้ได้ แค่ออกไปได้เขาก็จะรอด เพราะท้ายที่สุดแล้ว ภายในเมืองยังมีทหารนับหมื่นนาย

เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงและพวกพ้องไม่มีโอกาสหนีออกจากเมืองนี้ จึงไม่จำเป็นต้องไล่ตามเฉินผิงและสู้จนตัวตาย

หัวหน้าหน่วยพร้อมกับทหารที่เหลือหันหลังและหนีไป

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงพร้อมกับชายคลั่งและคนอื่นๆ ก็รีบไล่ตามพวกทหารที่หนีไปทันที

เฉินผิงไม่ยอมให้พวกสารเลวหนีไปได้

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน... หนี้แค้นต้องชดใช้!

พวกคนป่าเถื่อนเหล่านี้สังหารคนไปมากมาย ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยพวกมันไปง่ายๆ

หัวหน้าหน่วยเห็นว่าเฉินผิงและพรรคพวกตามไม่ปล่อย คิ้วของเขาขมวด “เร็วเข้า! เราต้องออกไปจากเรือนจำให้ได้...”