หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4991

เฉินผิงค้นศพพวกทหารแต่ไม่พบของมีค่า เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมาก และทรัพยากรที่มีก็ไม่ได้มากมาย

“ไปกันเถอะ ใช้โอกาสนี้รีบหนีไปก่อนที่สถานการณ์จะสงบลง” เฉินผิงพูด จากนั้นจึงพาชายคลั่งและคนอื่นๆ ไปยังชานเมือง

ทันทีที่พวกเขากระโดดขึ้นไปในอากาศและเตรียมตัวออกเดินทาง ทหารกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในทันใดและเข้าขวางทางพวกเขา

“อยู่นี่เอง...ในที่สุดก็พบ” น้ำเสียงโกรธเคืองดังขึ้น องค์ชายฮั่วยืนอยู่ด้านหน้า สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและเขาขบฟันแน่น

เมื่อเห็นว่าเป็นองค์ชายฮั่ว และเขานำทหารมาเพียงไม่กี่คน เฉินผิงก็หัวเราะออกมา

“พาคนแค่นี้มาจับเราเหรอ” เขาเยาะเย้ย

“แล้วยังไงล่ะ” องค์ชายฮั่วตะคอกและหัวเราะ “ต่อให้มาคนเดียว ข้าก็คงกำจัดเจ้าได้ง่ายดายอยู่ดี ข้าไม่สนว่าเจ้าจะคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยอมแพ้ซะ จะได้ไม่ทรมาน”

“การทำตัวเย่อหยิ่งจองหองนี่เป็นธรรมเนียมของชาวสวรรค์หรือยังไง ถ้าพวกแกถ่อมตัวมันจะตายหรือเปล่า” เฉินผิงถากถางด้วยความระอา

ชาวสวรรค์ยิ่งใหญ่มาจากไหนกันเอาแต่อวดอ้างสายเลือดอันสูงส่งของตัวเองแต่พวกมันกลับหยิ่งผยองเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมว่าตนเหนือกว่าคนอื่น

องค์ชายฮั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”

“รู้มากกว่าชื่อของแกอีก” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้ม “พ่อของแกคือฮั่วจ้าว เจ้าตำหนักลำดับแปดแห่งตำหนักทวยเทพใช่ไหม รู้ไหมว่าฉันเคยเอาชนะเขาได้หนหนึ่ง อย่างแกยิ่งไม่มีทางสู้ฉันได้”

องค์ชายฮั่วจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง ความเหลือเชื่อปรากฎบนใบหน้า เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงรู้ความลับที่ถูกปกปิดแน่นหนาขนาดนั้นได้ยังไง

ตำหนักลำดับแปดแห่งตำหนักทวยเทพคือกลุ่มอำนาจที่หนุนหลังเมืองเฟยหู่ ซึ่งเป็นความจริงที่แทบไม่มีใครรู้ ทุกคนต่างคิดว่าเจี่ยซ่งเป็นผู้ปกครองเมืองตัวจริง

เฉินผิงรู้ได้ยังไงกัน

ทหารคนนั้นไม่มีโอกาสหลบ เขากระเด็นไป ร่างของเขาแตกสลายกลางอากาศ เหลือเพียงเศษเลือดเนื้อ

พลังของชายคลั่งนั้นเหนือกว่าพวกปลายแถวจากตำหนักลำดับแปดมาก หลังจากอยู่ในวงกตมารมาหลายศตวรรษ ฝีมือของเขาไม่อาจดูแคลนได้

ใบหน้าขององค์ชายฮั่วซีดเผือด เขาหวนนึกถึงคาถากาลเวลาที่เฉินผิงใช้ในตอนนั้น ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจ

องค์ชายฮั่วนำทหารมาด้วยเพียงไม่กี่คนผ่านอาคมเคลื่อนย้าย กองกำลังส่วนใหญ่ของเมืองถูกส่งไปประจำการที่ชายแดน เขาจึงรู้ว่ากำลังคนน้อยนิดของเขาไม่น่าจะต่อกรกับพวกเฉินผิงได้

“เจ้าหนู ในเมื่อรู้ว่าข้ามาจากตำหนักทวยเทพ ยังจะกล้าท้าทายพวกเราอีกหรือ เจ้าไม่กลัวตายจริงหรือ” องค์ชายฮั่วขู่ พยายามใช้ชื่อตำหนักข่มขู่เฉินผิง

เฉินผิงหัวเราะ น้ำเสียงของเขาเย่อหยิ่ง “ฮ่า! แกเป็นแค่องค์ชายแห่งตำหนักลำดับแปดเท่านั้น ต่อให้เป็นเจ้าตำหนัก ฉันก็ยังจะจัดการแกอยู่ดี ฉันปราบตำหนักลำดับสิบไปแล้ว เจ้าตำหนักลำดับสิบยอมรับใช้ฉัน ส่วนตำหนักที่เก้าน่ะเหรอ เจ้าตำหนักตายทันทีที่ปรากฏตัว แกคิดว่าฉันจะกลัวองค์ชายน้อยแห่งตำหนักลำดับแปดงั้นหรือ”