หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4992

ดวงตาขององค์ชายฮั่วเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อขณะที่เขามองเฉินผิง “เจ้า... เจ้ามาจากอาณาจักรนิรันดร์งั้นเหรอ”

“ใช่” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้า

สีหน้าขององค์ชายฮั่วเคร่งเครียด ชัดเจนว่าพ่อของเขาคงเล่าให้ฟังแล้ว

เขากลับกล้ำกลืนศักดิ์ศรีลงคอแล้วพูดว่า “เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะทำเป็นว่าไม่เคยเห็นเจ้า”

แต่เฉินผิงก็ไม่ไป “ไม่ล่ะ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันยังไม่อยากไปตอนนี้”

องค์ชายฮั่วเกร็งตัว “อะไรนะ... แล้วเจ้าต้องการอะไร”

“มีป้อมปราการมากเกินไปในเมืองเฟยหู่” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา “ต่อให้เราผ่านป้อมปราการนี้ไป ก็ใช่ว่าจะออกจากอาณาเขตของเมืองไปได้ ดังนั้น ฉันอยากให้แกพาเราออกจากเมืองด้วยตัวเอง”

“ฮึ เรื่องนั้นฝันไปเถอะ...” องค์ชายฮั่วตะคอก จากนั้นทุกคนก็แปลกใจเมื่อเขาหันหลังแล้วหนีไป

“หนีเหรอ” เฉินผิงยิ้มเยาะพร้อมสะบัดมือ แสงสีทองพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้า

มันคือดรรชนีเซียน ตอนนี้เฉินผิงมาถึงขั้นเซียนพเนจร และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยปราณเซียน การใช้ดรรชนีเซียนจึงง่ายดายราวกับสัญชาตญาณ

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วขณะที่องค์ชายฮั่วถูกโจมตี เขาร่วงลงมาจากท้องฟ้าเหมือนก้อนหิน กระแทกลงพื้นดังสนั่น

“บัดซบ...” องค์ชายฮั่วกัดฟันคำราม พยายามเผชิญหน้ากับเฉินผิง

แต่เขากลับตกใจเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกผูกไว้ด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น ขยับไม่ได้ ร่างกายไม่ตอบสนอง

เขาไม่รู้ว่าการชี้นิ้วที่ดูธรรมดาของเฉินผิงนั้น แท้จริงแล้วเป็นวิชาเซียนที่ผสานกับจุติเวลา

ฟุ่บ!

องค์ชายฮั่วดิ้นไม่หลุด จึงถูกบีบให้เรียกปราณเซียนในตัวเขาออกมา แต่พอจะปลดปล่อยก็มีบางอย่างผิดพลาด พลังนั้นย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขา ถูกกักอยู่ในร่างกายของเขาเอง จากนั้นมันก็ระเบิด

ใบหน้าขององค์ชายฮั่วซีดเผือกเมื่อเขากระอักเลือดสดๆ ร่างกายสั่นสะท้าน เขาควบคุมร่างกายไม่ได้ จนเผลอทำให้ตัวเองสกปรกต่อหน้าทุกคน

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความกลัวขณะมองดูเฉินผิง ความกลัวฝังลึกอยู่ในสีหน้า

“โอ้ กลิ่นนั่นมัน...” ชายคลั่งทำหน้าบึ้งและรีบปิดจมูก