หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4993

ตูม!

หมัดกระแทกลงมาดังลั่น บดขยี้ทหารที่อยู่ใต้หมัดทันที พื้นดินแตกออก สร้างหลุมที่ลึกกว่าร้อยเมตรไว้เบื้องหลัง ไม่มีศพเหลือแม้แต่ศพเดียว คนเหล่านั้นสลายไปหมด หายไปก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบด้วยซ้ำ

พลังของการโจมตีนั้นรุนแรงมาก

แม้แต่ชายคลั่งและไป๋อี้ที่เพิ่งกำจัดศัตรูที่เหลือยังยืนนิ่งชั่วขณะ ตะลึงกับความหายนะที่เฉินผิงสร้าง

ดวงตาขององค์ชายฮั่วเบิกกว้าง สายตาของเขาว่างเปล่า ความเย่อหยิ่งหายไปสิ้น ต่อหน้าพลังอันท่วมท้นเช่นนี้ ศักดิ์ศรีของชาวสวรรค์ก็สลายเป็นผง

เฉินผิงไม่ได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียว แค่หนึ่งหมัดที่ชกออกไปอย่างสบายๆ ทหารกว่าสิบนายก็สลายไป แม้แต่ร่างกายของพวกเขายังไม่เหลือ

นี่คือพลังของคนที่เพิ่งไปถึงขั้นเซียนพเนจรจริงหรือเป็นไปได้ยังไงกัน

องค์ชายฮั่วงงไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยว่าเฉินผิงได้พลังที่น่ากลัวขนาดนั้นมาจากไหน

“อย่าขัดคำสั่ง ทำตามที่ฉันบอก แล้วฉันอาจจะปล่อยแกไปก็ได้ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครช่วยแกได้ ฉันจะฆ่าคนที่ฉันอยากฆ่า ไม่ว่าจะเป็นอรหันต์หน้าไหนก็ตาม” น้ำเสียงของเฉินผิงเย่อหยิ่ง ทุกคำที่พูดล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เมื่อพูดถึงความทะนงตนแล้ว เฉินผิงไม่แพ้ชาวสวรรค์เลย

แต่ทันทีที่พูดจบ บนท้องฟ้าก็เกิดฟ้าแลบ

ครืน...

ร่างกายของเฉินผิงกระตุก หัวใจของเขาเต้นแรง

“อะไรกัน... คุยโวในอาณาจักรแดนสรวงจะทำให้โดนฟ้าผ่ารึไง” เขาพึมพำ

ชายคลั่งพูดด้วยความตื่นตระหนก “คุยโวน่ะทำได้ แต่อย่าเอาเรื่องอรหันต์มาพูดเล่น ท่านอาจจะตายเอาก็ได้”

เฉินผิงดูอับอาย เขาไม่นึกว่าพวกอรหันต์จะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้

ไม่เอาน่าฉันก็แค่พูดเล่น

“งั้นเหรอ” เขาพูดเรียบๆ แล้วหันไปหาองค์ชายฮั่ว “ว่าไง จะร่วมมือและช่วยพาเราออกไปจากเมืองเฟยหู่ไหม”

คำถามนั้นทำให้องค์ชายฮั่วหลุดจากภวังค์ แต่เมื่อเขามองเฉินผิง ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจ้องเข้าไปในดวงตาของจอมมาร

เผียะ! เผียะ! เผียะ!

ใบหน้าขององค์ชายฮั่วแดงก่ำ หากเฉินผิงไม่คิดจะใช้ประโยชน์จากเขา เขาก็คงตายไปแล้ว

องค์ชายฮั่วสะดุ้งและไม่กล้าพูดอะไรอีก

ความหวาดกลัวเข้าครอบงำเขา ความคิดที่จะหลบหนีถูกทำลายสิ้น

“อย่า ข้ายอมแล้ว! ข้าจะเชื่อฟัง! ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าบอก!” ในที่สุดองค์ชายฮั่วก็อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“มันต้องอย่างนั้น ขอแค่ทำตัวดีๆ หลังออกจากเมืองได้เราจะปล่อยแกไป” เฉินผิงให้สัญญาลมๆ แล้งๆ เขาไม่คิดที่จะปล่อยองค์ชายฮั่วไป แม้ว่าจะพ้นอันตรายแล้วก็ตาม

เฉินผิงไม่คิดจะแสดงความเมตตา เขาไม่ใช่นักบุญ และองค์ชายฮั่วเป็นศัตรู

เขาบาดหมางกับตำหนักทวยเทพอยู่แล้ว การปล่อยให้ศัตรูหนีไปนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ เมื่อออกจากเมืองได้อย่างปลอดภัย เฉินผิงวางแผนที่จะชิงของมีค่าจากองค์ชายฮั่ว... จากนั้นก็กำจัดทิ้ง

แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาต้องการให้องค์ชายฮั่วร่วมมือ หากองค์ชายฮั่วขัดขืนหรือลุกขึ้นสู้ก็จะยิ่งทำให้เรื่องมันยุ่งยาก

“ข้าสาบาน ข้าจะเชื่อฟัง ข้าจะทำตามที่เจ้าบอกทุกอย่าง!” องค์ชายฮั่วพยักหน้าอย่างตื่นตระหนก