หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5002

“อาจไม่ใช่อย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าคนหนึ่งเป็นมนุษย์ ข้าคิดว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับทวีปชางฉวน ไม่นานมานี้เมืองเฟยหู่ปล้นทรัพยากรจากทวีปชางฉวนและจับทาสได้จำนวนมาก จึงเป็นไปได้ว่าคนของทวีปชางฉวนถูกส่งมาช่วย และพวกเขาบังเอิญมาในช่วงที่เมืองซือหนิวโจมตีเมืองเฟยหู่พอดี ทำให้ฝ่าแนวป้องกันของเมืองเฟยหู่เข้ามาได้ ข้าตรวจสอบดูแล้ว ทาสมนุษย์ทุกคนถูกปล่อยตัว องค์ชายฮั่วเองก็ถูกคนพวกนั้นจับตัวไว้”

ผู้อาวุโสใหญ่ยังไม่เล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหนิวเปิ่น

“ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือในทวีปชางฉวนที่ตามหาผู้กลับชาติมาเกิดได้” ดวงตาของฮั่วจ้าวเป็นประกาย “แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ช่าง หากกล้าทำร้ายลูกชายของข้า ข้าจะทำลายทวีปชางฉวนให้สิ้นซาก”

ฮั่วจ้าวแผ่จิตสังหาร คนของทวีปชางฉวนที่ไม่รู้อะไรเลยกลับถูกดึงเข้ามาเกี่ยวโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขาไม่รู้ว่ากำลังจะเผชิญการตอบโต้จากตำหนักทวยเทพ

ในขณะนั้นเอง แสงสีแดงก็สว่างวาบขึ้นในห้องโถงใหญ่ ฮั่วจ้าวขมวดคิ้วและพูด “เจี่ยซ่งตกอยู่ในอันตราย ไร้ประโยชน์จริงๆ! แค่เมืองซือหนิวยังจัดการไม่ได้ ยังกล้าฝันจะปกครองเผ่าอสูรทั้งหมดอีก”

หลังจากพูดจบ ฮั่วจ้าวก็เหลือบมองชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ไปที่ชายแดนแล้วช่วยเจี่ยซ่งซะ!”

“รับทราบ!” ชายชุดดำพยักหน้า จากนั้นร่างของเขาก็หายไปทันที

ที่ชายแดน เฉินผิงมองด้วยสายตาเย็นชาขณะที่เจี่ยซ่งกำลังฟื้นตัว แต่เขาก็ไม่ได้เข้าโจมตี

“ว่ายังไง ถ้ายอมฆ่าตัวตาย อย่างน้อยก็จะไม่มีใครแตะต้องร่างกายของคุณ หรือบางที คุณอาจจะยอมแพ้และรวมเมืองเฟยหู่เข้ากับเมืองซือหนิวก็ได้” เฉินผิงพูดกับเจี่ยซ่ง

“ฝันไปเถอะ!” ดวงตาของเจี่ยซ่งเบิกกว้าง “ข้าเรียกคนมาแล้ว และเขากำลังจะมาถึง!”

ฟุ่บ!

ทันทีที่พูดจบ รางหนึ่งก็พุ่งมาจากขอบฟ้า

ชายชุดดำคนหนึ่งที่ถือมีดสั้นสีดำในมือร่อนลงข้างๆ เจี่ยซ่ง

“นายท่านบอกว่าเจ้าต้านไม่ไหว ท่านจึงส่งข้ามาช่วยเจ้า”

“จะให้ฆ่าใคร”

ชายชุดดำพูดกับเจี่ยซ่งอย่างเย็นชา

แม้ว่าเจี่ยซ่งจะหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้ แต่เขาก็อยู่ใต้อำนาจผู้อื่น ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทน

“ฆ่ามัน...” เจี่ยซ่งชี้เฉินผิง

ชายชุดดำเหลือบมองเฉินผิงและไม่พูดอะไร เขาพร้อมที่จะลงมือ

สีหน้าของเฉินผิงเหยียดหยาม เขากำลังจะเคลื่อนไหว แต่หูหม่าซือก็ห้ามไว้

“ข้าจัดการปลาซิวปลาสร้อยเอง!”

เปรี้ยง!

ตูม!

ทุกคนตะลึงงัน

เกิดอะไรขึ้น

ทำไมคนที่ตำหนักลำดับแปดส่งมาถึงถูกฆ่าตายง่ายดายขนาดนี้

“หูหม่าซือ เพลาๆ ลงบ้าง ทีหลังไม่ต้องอวดฝีมือขนาดนี้...”

เมื่อเห็นท่าทีของหูหม่าซือ เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“ฝีมือข้าไม่อลังการเท่าของเจ้าหรอก ดังนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าจัดการที่เหลือก็แล้วกัน” หูหม่าซือหัวเราะ

ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะกัน ราวกับไม่สนทหารนับหมื่นของเมืองเฟยหู่

เจี่ยซ่งรู้ว่าโอกาสเดียวที่จะชนะได้คือใช้กำลังคนที่มากกว่า

“ฆ่าพวกมันให้หมด!” เจี่ยซ่งตะโกนด้วยความโกรธ

ทหารของเมืองเฟยหู่พุ่งเข้าหาเฉินผิงทีละคนพร้อมร้องคำราม