หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5010

“งั้นก็ปล่อยให้ผมตายไปเลย! ฆ่าพวกมันให้หมด!” เฉินผิงตะโกน ไม่สนคำเตือนใดๆ

จุดอื่นในสนามรบ ชายคลั่งฟาดฟันดาบยาว แต่ละครั้งผ่าศัตรูขาดครึ่ง

แม้จะทุ่มเทสู้สุดตัว แต่จำนวนศัตรูก็มากมายมหาศาล ขวานศึกของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ และร่างกายของเขามีบาดแผลหลายแห่ง

เลือดไหลออกมาจากแผลของเขา ทำให้เสื้อผ้าเปื้อนสีแดง เหงื่อและเลือดผสมกัน ไหลลงมาตามใบหน้าและหยดลงพื้น

ไป๋อี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนัก ลมหายใจของเขาถี่และหนักหน่วงขึ้น

ทหารของเมืองซือหนิวซึ่งเคยเปี่ยมด้วยขวัญกำลังใจ กลับเริ่มอ่อนล้าเมื่อเผชิญศัตรูที่มากมายไม่จบสิ้น

หลายคนเริ่มบาดเจ็บ และพละกำลังของพวกเขาก็แทบจะหมด อาวุธที่ถืออยู่รู้สึกหนักขึ้นเรื่อยๆ การฟันแต่ละครั้งราวกับต้องใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงยืนหยัด เพราะรู้ดีว่าหากถอยหนี คงมีแต่ความตายที่รอพวกเขาอยู่

หอกของหญิงสาวในชุดขาวหักเป็นสองท่อน เหงื่อท่วมหน้าผากของเธอพร้อมหายใจแรง มีศพมากกว่าสามสิบร่างนอนอยู่รอบตัวเธอ แต่ศัตรูยังคงทะลักเข้ามาไม่หยุดยั้ง

ทันใดนั้น ชายชุดดำร่างกำยำจำนวนหนึ่งก็พุ่งมาจากอีกด้านและตรงไปที่ไป๋อี้

เมื่อได้ยินเสียงแหวกอากาศจากด้านหลัง ไป๋อี้ก็หันกลับไปและป้องกันตัว แต่ก็สายเกินไป

ความสิ้นหวังปรากฎในแววตาขณะที่เขาคิดในใจ ชีวิตของข้าจะจบลงวันนี้หรือ

ในยามคับขันนั้น มีร่างหนึ่งพุ่งผ่านไป๋อี้ไปราวกับสายฟ้า

นั่วชิงนั่นเอง! ความมุ่งมั่นปรากฏบนสีหน้าของเขา และแสงสีทองจางๆ ฉายออกมาจากร่างกาย

“หัวหน้า หนีไป!” นั่วชิงตะโกนด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นและเจ็บปวด

ร่างของเขาขยายขึ้นในพริบตา แสงสีทองเริ่มเจิดจ้า

ชายชุดดำรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและพยายามหนี แต่นั่วชิงไม่ยอมหยุด

เสียงระเบิดดังสนั่น แสงสีทองเจิดจ้าส่องสว่างไปทั่วสนามรบ

และคลื่นกระแทกที่รุนแรงราวพายุก็พุ่งออกไป