หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5011

แต่การระเบิดพลังต้องแลกมาด้วยผลกระทบสาหัส เลือดเริ่มไหลออกมาจากตา หู จมูก และปากของเฉินผิง และรอยแตกร้าวคล้ายใยแมงมุมก็ปรากฏบนผิวหนังของเขา

หญิงสาวในชุดขาวกัดฟันและรีบวิ่งไปหาเขา พร้อมแทงคนที่แอบลอบโจมตีสองคนในคราวเดียว “เจ้าคิดจะฆ่าตัวตายหรือไง” เธออุทาน

เฉินผิงไม่ตอบสนอง แววตาของเขามีสิ่งเดียว ความกระหายเลือด

เมื่อเห็นเฉินผิงสังหารอย่างบ้าคลั่ง ทหารเมืองเฟยหู่ก็เปี่ยมด้วยความคลุ้มคลั่งเช่นกัน

พวกเขาตะโกนและชูอาวุธขึ้นอีกครั้ง พุ่งเข้าใส่ศัตรูด้วยความมุ่งมั่น

เสียงร้องตะโกนในสนามรบ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และอาวุธที่ปะทะกันดังสอดประสานเป็นบทเพลงแห่งสงคราม

เลือดไหลรินอย่างต่อเนื่อง กองซากศพใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สนามรบเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดคลุ้งและรัศมีแห่งความตาย

ชายคลั่งมองการสังหารหมู่เบื้องหน้า หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหดหู่

เขารู้ว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ฝ่ายพวกเขาจะถูกทำลายล้างในที่สุด

แต่เขาก็เข้าใจว่าไม่มีทางถอย มีแต่ต้องสู้จนตัวตายเท่านั้น

ไป๋อี้ซึ่งตอนนี้อยู่ในร่างจิ้งจอกเก้าหาง โจมตีทหารของเมืองเฟยหู่และพวกชายชุดดำด้วยเขี้ยวและกรงเล็บ

ความแน่วแน่ปรากฎในแววตา เขาสัญญากับตัวเองว่าถึงแม้จะต้องแลกด้วยพลังชีวิตทั้งหมดของตัวเอง เขาก็จะล้างแค้นให้นั่วชิงและมอบความหวังให้กับเหล่านักรบเมืองซือหนิว

ส่วนทางเฉินผิง แววตาของเขาว่างเปล่า สิ่งที่เหลืออยู่ในหัวมีแต่ความหมกมุ่นกับการฆ่าฟัน

เขาไม่รู้ว่าจะยืนหยัดได้อีกนานแค่ไหน แต่มีอย่างหนึ่งที่รู้ ตราบใดที่เขายังหายใจ เขาจะไม่หยุดสู้จนกว่าศัตรูจะตายหมด และจนกว่าจะได้ล้างแค้นให้ซิ่วรุ่ยกับนั่วชิง

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป ทั้งสองฝ่ายต่างสังหารกันด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ไม่มีใครรู้ว่าศึกนี้จะจบลงอย่างไร และไม่มีใครรู้ว่าจะมีกี่คนที่จะรอดไปจากสนามรบแห่งนี้ได้...

หญิงสาวชุดขาวถอนหายใจอย่างหมดหนทาง จากนั้นเธอก็ชูหอกที่หักของเธอขึ้นไปบนท้องฟ้า สายฟ้าสีม่วงพุ่งเข้าไปกลางอากาศ

ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องก็คำรามดังสนั่นไปทั่วท้องฟ้า และเมฆดำก่อตัวด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

สายฟ้าลูกใหญ่พุ่งลงมา ทำให้ทหารเมืองเฟยหู่หลายสิบนายกลายเป็นศพไหม้เกรียม

สายฟ้าโจมตีชายชุดดำของตำหนักลำดับแปดและทหารเมืองเฟยหู่อย่างแม่นยำ เสียงกรีดร้องก้องไปทั่วสนามรบ

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์แย่ลง เจี่ยซ่งก็รีบสั่งให้ถอยทัพ

สนามรบสงบลงในที่สุด แต่ศพนับไม่ถ้วนและกลิ่นเลือดเหม็นคลุ้งย้ำเตือนถึงความสยดสยองที่เกิดขึ้น

หูหม่าซือเดินเซเข้ามา มองเฉินผิงที่เกือบจะหมดสติด้วยรอยยิ้มขมขื่น “เจ้าหนู...”

เขาพูดยังไม่ทันจบ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปขณะที่หันไปมองขอบฟ้า “แย่แล้ว! รัศมีนี้...”

ที่ขอบฟ้า หมอกสีดำสนิทกระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว ในหมอกนั้นมีร่างบิดเบี้ยวปรากฏขึ้น และทุกอย่างที่ขวางทาง ไม่ว่าจะเป็นหญ้า ต้นไม้ สิ่งมีชีวิต ล้วนเหี่ยวเฉาและตาย

สีหน้าของหนิวเหมิงเคร่งขรึม “นั่นมันกองพันชื่อฮุ่นจากตำหนักม่อหลง พวกมันคงสบโอกาสยกทัพมาที่นี่!”

หญิงสาวชุดขาวกำหอกที่หักของเธอแน่นพร้อมนิ่วหน้า

เสียงของเธอแหบพร่าเมื่อมองผู้อาวุโสหลี่ “เราพอจะสู้ได้ไหม”