หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5013

“นึกว่าท่านรู้อยู่แล้วเสียอีก” ผู้อาวุโสหลี่ชะงักไป

“เปล่า ข้าไม่รู้!” หญิงสาวชุดขาวตอบพร้อมส่ายหัว

ผู้อาวุโสหลี่หัวเราะอย่างขมขื่น “สายเลือดมังกรทองนั้นทรงพลังจริงๆ แต่การปลุกแต่ละครั้งต้องเสียพลังชีวิตมหาศาล หากเขารควบคุมไม่อยู่-”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ การต่อสู้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น

มังกรกระดูกฉีกร่างของเฉินผิงด้วยกรงเล็บของมัน แต่เลือดที่ควรจะไหลลงสู่พื้นกลับกลายเป็นเข็มโลหิตนับไม่ถ้วนที่พุ่งกลับเข้าไปในร่างของมังกร

ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น กระดูกที่ถูกเข็มโลหิตแทงเริ่มละลาย และเพลิงวิญญาณสีม่วงเริ่มลุกไหม้เป็นสีแดงเข้ม

เมื่อเห็นเช่นนั้น ราชามังกรชื่อฮุ่นก็ฟาดฝ่ามือลงพื้น

พื้นสั่นสะเทือนรุนแรง พื้นดินใต้เท้าทุกคนยุบลงกะทันหันและกลายเป็นพื้นโคลนคล้ายเลือดข้นๆ

โซ่โลหิตนับสิบเส้นพุ่งขึ้นมาจากด้านล่าง ลากทหารเมืองซือหนิวที่ยังไม่ตายลงไปใต้ดิน เสียงกรีดร้องของพวกเขาเงียบลงกะทันหัน และไอร้อนก็ระเบิดออกมาจากโคลนเหมือนน้ำมันดินเดือดพล่าน

ไป๋อี้จ้องมองด้วยความสยดสยองในขณะที่ขาของเขาค่อยๆ จมลงไปในโคลนสีแดงเลือด “อะไรกัน... นี่มันมนตร์ดำประเภทไหน”

ผู้อาวุโสหลี่รีบประสานอิน พลังของตราประทับสายฟ้าที่เหลืออยู่สร้างโล่ป้องกันที่ยกทุกคนขึ้น “ไม่ใช่มนตร์ดำ มันคือคุกโลหิตของตำหนักม่อหลง!”

มังกรกระดูกส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากด้านบน คราบดำแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของมัน

จากส่วนลึกของทะเลหมอก หนวดสีดำขนาดใหญ่หลายร้อยเส้นยื่นออกมา แต่ละเส้นเต็มไปด้วยปากที่กัดกระชากแสงสีเลือดรอบตัวเฉินผิง

ทุกครั้งที่กัดจะมีเลือดไหลรินออกมา แต่ทันทีที่เลือดสัมผัสหนวด มันก็เผาไหม้จนเกิดเป็นควันสีเขียว

ทั่วสนามรบราวกับภาพที่หลุดออกมาจากฝันร้าย ท้องฟ้าถูกแบ่งครึ่งด้วยหมอกโลหิตและหมอกสีดำ ในขณะที่พื้นดินกลายเป็นโคลนโลหิตปั่นป่วน

สีหน้าของหญิงสาวชุดขาวเคร่งเครียด เธอหยดแก่นโลหิตลงไปในหอกยาวของเธอ ทำให้ลวดลายตามหอกเริ่มเรืองแสง

ภายในเศษผงที่ล่องลอย ผงเม็ดหนึ่งที่ระยิบระยับหล่นลงบนฝ่ามือของเธอ มันก่อตัวเป็นผลึกโปร่งแสงขนาดเล็ก ภายในนั้นมีเส้นโลหิตหนึ่งเส้นที่สั่นไหวเหมือนเปลวไฟที่ถูกผนึกไว้...

เมื่อแสงสีขาวจางหายไป ความเงียบน่าขนลุกก็ปกคลุมทั่วสนามรบ

ร่างของเฉินผิงค่อย ๆ ลอยลงมาจากกลางอากาศ เกล็ดมังกรสีทองตามร่างกายของเขาหายไป ทำให้เขากลับคืนสู่ร่างมนุษย์ เปลวไฟสีทองในม่านตาแนวตั้งของเขาก็ค่อยๆ ดับลงเช่นกัน

เขาหล่นกระแทกพื้นอย่างแรง รอยแผลบนผิวมีเลือดสีแดงไหลออกมา และเขานอนนิ่งไร้เรี่ยวแรง ขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่พลังแห่งสายเลือดในตัวเขาเริ่มลดลง พลังที่เย็นยะเยือกกว่าก็ปะทุขึ้นอย่างเงียบๆ จากส่วนลึกในร่างกาย

นั่นคือรัศมีมารบริสุทธิ์ มันดำเหมือนหมึกและหนาวเหน็บ มันเคลื่อนผ่านเส้นลมปราณของเขาราวกับสิ่งมีชีวิต

เฉินผิงลืมตาขึ้นกะทันหัน เผยให้เห็นอักขระสีดำน่าขนลุกสองตัวที่อยู่ลึกเข้าไปในม่านตาของเขา อักขระบิดเบี้ยวและขยับได้ราวกับว่ามันมีชีวิต

กองพันชื่อฮุ่นแห่งตำหนักม่อหลงที่อยู่ไกลๆ หยุดรุกคืบเข้ามาในทันที