หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5016

ในขณะนั้น ราชามังกรชื่อฮุ่นเริ่มคิดที่จะล่าถอย

“รอก่อน!” เฉินผิงตะโกน

เสียงของเฉินผิงก้องอยู่ในหูของฮั่วจ้าว “เจ้าตำหนัก เราพบกันอีกครั้ง”

เมื่อหันกลับมาและเห็นเฉินผิง ฮั่วจ้าวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาของเขาโกรธเคืองขณะที่อุทาน “เฉินผิง! เจ้านี่เองที่จับตัวฮั่วชี่จือ ปล่อยตัวเขาเดี๋ยวนี้!”

“คิดเหรอว่าจะสั่งผมได้ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน อย่าลืมว่าคุณเคยแพ้ผมมาแล้ว!”

แม้ว่าเฉินผิงจะบาดเจ็บสาหัสในขณะนั้น แต่เขาก็ยังไม่หยุดวางท่าข่มขู่

ฮั่วจ้าวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฮึ! ตอนนั้นข้าเป็นแค่เสี้ยววิญญาณศักดิ์สิทธิ์ แต่เจ้ากลับใช้วิญญาณของผู้อื่นช่วยสู้ ดังนั้นเท่ากับว่าข้าไม่ได้แพ้เจ้า”

องค์ชายฮั่วตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่นึกว่าพ่อของเขาจะรู้จักเฉินผิง

ยิ่งกว่านั้น เฉินผิงยังเป็นคนที่ทำให้ฮั่วจ้าวบาดเจ็บด้วย

“จะว่ายังไงก็ตาม ลูกชายของคุณก็อยู่ในกำมือผม คุณต้องถอยทัพทันทีและไปจากเมืองเฟยหู่ซะ!” เฉินผิงขู่ฮั่วจ้าว

“กล้าแตะต้องลูกชายของข้าหรือ” ฮั่วจ้าวจ้องเฉินผิงด้วยสายตาที่เย็นชาราวน้ำแข็ง

“คิดว่าผมกลัวเหรอ” เฉินผิงยิ้มเยาะ เขาขยับกระบี่เบาๆ และเลือดก็ซึมออกมาจากคอขององค์ชายฮั่วทันที “สิ่งที่เราต้องการคือเมืองเฟยหู่ ส่วนคุณต้องการชีวิตของลูกชาย”

“ท่านพ่อ ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย...”

องค์ชายฮั่วรู้สึกเย็นวาบขึ้นที่คอและรีบตะโกนเรียกฮั่วจ้าว

สนามรบหยุดชะงักชั่วขณะ

ใบหน้าของฮั่วจ้าวซีดเผือก หมัดของเขากำแน่นจนมีเสียงกระดูกลั่น

เจี่ยซ่งที่อยู่อีกด้านเหงื่อแตกพลั่ก สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือฮั่วจ้าวจะทิ้งพวกเขาและล่าถอยไป

ท้ายที่สุดแล้ว เมืองเฟยหู่เป็นของเขา หากฮั่วจ้าวตัดสินใจทิ้งเมืองไป เขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

เขารู้ว่าเมื่อไม่มีเมืองเฟยหู่ เขาก็คงหมดความสำคัญเช่นกัน

เมื่อถึงเวลานั้น เจี่ยซ่งลำบากแน่

เจี่ยซ่งตัวสั่น ภาวนาในใจขอร้องให้ฮั่วจ้าวไม่ถอยทัพ

อย่างไรก็ตาม ตำหนักม่อหลงไม่ยอมรับ พวกเขากลับสังหารทุกคนในเมืองเฟยหู่โดยไม่ละเว้นแม้แต่เจี่ยซ่ง

ราชามังกรชื่อฮุ่นจ้องมองเฉินผิงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยเพลิงวิญญาณของเขา เขาเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ “เฉินผิง ตำหนักม่อหลงจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไว้”

หลังจากพูดจบ เขาก็นำกองทัพขนาดใหญ่เข้าไปในเมืองหลัก

เฉินผิงเก็บกระบี่เข้าฝักและปล่อยมือจากองค์ชายฮั่วซึ่งใบหน้าซีดขาว

“ขอบคุณที่ช่วยเรา แม่นาง ไม่แน่ใจว่าคุณชื่ออะไร แต่เฉินผิงผู้นี้จะตอบแทนคุณในวันหน้าแน่นอน!” เฉินผิงพูดกับหญิงสาวที่สวมชุดสีขาว

“ข้าชื่อม่อชิงหยุน” หญิงในชุดขาวพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณหนู เราควรกลับได้แล้ว ไม่อย่างนั้นนายท่านจะเป็นห่วง” ผู้อาวุโสหลี่กล่าว

ม่อชิงหยุนพยักหน้าแล้วหันไปหาเฉินผิง “ขอบคุณที่ช่วยชาวทวีปชางฉวน ถ้าโชคชะตาเป็นใจ เราคงจะได้พบกันอีกครั้ง!”

หลังจากม่อชิงหยุนพูดจบ เธอก็เตรียมเดินทางไปกับผู้อาวุโสหลี่

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ผู้อาวุโสหลี่ค่อยๆ เปิดประตูมิติ ใบหน้าของม่อชิงหยุนก็ซีดลงทันใด หลังจากนั้น เลือดก็พุ่งออกมาจากปากของเธอ