หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5042

เฉินผิงยืนอยู่ตรงหน้าม่อชิงหยุนเพื่อปกป้อง เฝ้าดูฉิงอี้และชายชุดขาวทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือด แม้ว่าพวกเขาจะแลกหมัดกันไม่ลดละ แต่ดูเหมือนว่าจะกินกันไม่ลง ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสูสี

หลังจากแลกหมัดกันนับร้อยครั้ง ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองก็ซัดฝ่ามืออันทรงพลัง กระเด็นออกจากกันและร่อนลงพื้นห่างกันสามร้อยเมตร

คลื่นกระแทกที่เกิดขึ้นพัดผ่านซากปรักหักพัง แต่เฉินผิงสังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ เมื่อคลื่นชนกับรูปปั้นวิญญาณร้ายที่อยู่ใกล้ๆ คลื่นก็หายวับไป

พลังระดับนั้นควรจะทำลายสิ่งก่อสร้างที่ทำจากหินได้ แต่เสาหินกลับยืนหยัดอย่างมั่นคงไร้ร่องรอย คลื่นกระแทกทำอะไรไม่ได้เลย

ตูม!

ชายทั้งสองห้ำหั่นกันโดยไม่มีทีท่าว่าจะชะลอความเร็ว ราวกับว่าไม่มีอะไรจะยุติการต่อสู้ของพวกเขาได้ มิติรอบๆ สั่นไหวและบิดเบี้ยวจากความรุนแรงของการปะทะ

“ทุกคน ขอเถอะ หยุดได้แล้ว...” เฉินผิงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นและฟาดฟันอย่างเฉียบขาดโดยแทบไม่ต้องออกแรง

ลำแสงพุ่งออกมา ทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน

พวกเขาตกใจและหลบการโจมตีได้ทัน สีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่งอย่างเฉินผิงนั้น แค่อยู่ใกล้การต่อสู้ของทั้งสองก็น่าจะขยับไม่ได้แล้ว ควรจะกระอักเลือดหรือถึงขั้นตายด้วยซ้ำ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขาไม่เพียงแต่ยืนหยัดได้ แต่ยังหยุดการต่อสู้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าพร้อมม่อชิงหยุนข้างกาย เข้าหาผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองที่แยกจากกัน “สู้กันเสร็จหรือยัง เกรงใจกันบ้างได้ไหม เราล้วนมาที่นี่เพื่อแสวงหาโชคลาภ จะเข่นฆ่ากันไปเพื่ออะไร”

“เจ้าเป็นใครกันแน่” ฉิงอี้หรี่ตามองเฉินผิง

“ก็บอกไปแล้ว ผมแค่นักเสี่ยงโชคคนหนึ่ง” เฉินผิงตอบพร้อมรอยยิ้ม

โดยปกติแล้ว หากผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่งกล้าเข้ามาสอดในความขัดแย้งระหว่างผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับห้าสองคน ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นจะถูกหุบปากด้วยพลัง แต่การแสดงความแข็งแกร่งของเฉินผิงทำเอาพวกเขาตั้งตัวไม่ทัน

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเงียบ เฉินผิงก็ไม่ได้ถามต่อ เขาพาม่อชิงหยุนไปที่ฐานของรูปปั้นวิญญาณร้ายขนาดใหญ่

ขณะที่เข้าใกล้ แรงกดดันก็เข้ากดทับเฉินผิงอย่างแรงจนเขาแน่นหน้าอก ทว่าม่อชิงหยุนไม่มีอาการใดๆ ทำให้เฉินผิงไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นเป็นเพราะเขาคิดไปเองหรือเปล่า

เฉินผิงต่อสู้กับความกลัวและก้าวต่อไป จนกระทั่งพวกเขาไปถึงรูปปั้น เฉินผิงและม่อชิงหยุนตัวเล็กราวกับมดเมื่อเทียบกับรูปปั้น

จากนั้นเฉินผิงก็สังเกตเห็น ใต้รูปปั้นวิญญาณร้ายตัวหนึ่ง มีประตูหินที่ถูกสลักด้วยอักขระแปลกๆ

ในขณะนั้น ทั้งฉิงอี้และชายชุดขาวเดินตามพวกเขาไป ก้าวตามหลังเฉินผิงโดยไม่พูดอะไร