หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5047

ไป๋ชวงพ่นลมหายใจ “โอหังจริงๆ”

เธอหันไปหาผู้อาวุโสทั้งสามที่อยู่ข้างหลัง “ไปกันเถอะ จะไม่ปล่อยให้พวกมันแซงหน้าเราไม่ได้”

ฉิงอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ตัดสินใจเดินตามพวกเทียนซื่อไป ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ หากติดตามผู้แข็งแกร่งก็ดูจะฉลาดกว่าไปเพียงลำพัง

เฉินผิงยังคงนิ่งเฉย เขาตรวจดูพื้นที่เงียบๆ รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปาก “น่าสนใจ...” เขาพึมพำเบาๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

มิติอันโกลาหลนี้อาจดูยุ่งเหยิงไปหมด แต่เฉินผิงสัมผัสได้ถึงรูปแบบเลือนลางของมัน ประสาทสัมผัสของเขาเฉียบคมกว่าคนอื่น ต่อให้เป็นเซียนพเนจรระดับห้าก็ตาม

เมื่อเดินลึกเข้าไปในมิติโกลาหล หลังผ่านมาประมาณครึ่งชั่วโมง หมอกก็เริ่มจางลง แท่นหินที่พังทลายปรากฏอยู่ตรงหน้า

มีโลงศพสามโลงอยู่ด้านบน ทุกโลงเป็นสีแดงเลือด สลักด้วยอักขระลึกลับแปลกประหลาด

นักรบในชุดเกราะสองคนที่ถือดาบขนาดใหญ่ยืนอยู่ข้างแท่น แม้จะเป็นเพียงรูปปั้นหิน แต่ลวดลายแกะสลักก็ละเอียดอ่อนมากจนดูเหมือนมีชีวิตจริงๆ

ทุกคนยืนนิ่งเงียบด้วยความสับสน ไม่มีใครบอกได้ว่าใครหรืออะไรอยู่ในโลงศพเหล่านั้น

เฉินผิงอยากรู้อยากเห็น เขาตรวจสอบโลงศพด้วยปราณสัมผัส แต่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย ที่น่ากังวลยิ่งกว่าคือกลิ่นเลือดฉุนที่แผ่ออกมาจากโลงศพ

ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เกินไป ในที่แบบนี้ย่อมเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่รู้จัก ทุกคนรักษาระยะห่างจากแท่นหิน

ม่อชิงหยุนขยับเข้าไปใกล้เฉินผิงตามสัญชาตญาณ ร่างของเธอหลบอยู่ข้างหลังเขาครึ่งตัว เธอรู้สึกกลัว การยืนข้างเฉินผิงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย

เทียนซื่อเห็นว่าเธอเอนตัวไปหาเฉินผิงและรู้สึกไม่พอใจทันที แต่เมื่อผู้อาวุโสถงและคนของวังซิ่วหลัวอยู่ใกล้ๆ เขาจึงต้องสงบปากและฝืนยิ้ม “น่าจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ในโลงศพ น่าจะส่งคนไปตรวจสอบก่อน” เทียนซื่อกล่าว

ทุกคนหันมามองเขา ไป๋ชวงกลอกตา “งั้นเจ้าก็ไปสิ” เธอกล่าว

ม่อชิงหยุนเหลือบมองเฉินผิงอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เฉินผิงเข้าใจดี นี่คือโลกที่ความแข็งแกร่งคือที่สุด คงโทษคนอื่นไม่ได้ที่เขาเป็นแค่เซียนพเนจรระดับหนึ่ง

ไป๋ชวงยืนห่างๆ และมองดูเฉินผิงพร้อมกับยิ้ม “ขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่งแต่กลับกล้ามาที่นี่ ฆ่าตัวตายเอาน่าจะง่ายกว่านะ” เธอกล่าว

เฉินผิงแค่ยิ้มและไม่พูดอะไร เขาเดินตรงไปยังแท่นหินที่แตกหัก

“ข้าจะไปกับเจ้า” ม่อชิงหยุนรีบเดินตามเขาไป

“ม่อชิงหยุน...” เทียนซื่อตะโกน แต่เธอก็ตามเฉินผิงทันแล้ว

ใบหน้าของเทียนซื่อบิดเบี้ยวด้วยความริษยา เขากัดฟันและเบิกตากว้างด้วยความโกรธ

“ทำอะไรของคุณ ตามผมมาทำไม ถ้าเกิดมีอันตรายจะทำยังไง” เฉินผิงหันกลับมาถามม่อชิงหยุน