หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 505

ยอดฝีมือทั้งสี่คนจากตระกูลฉินล้วนแล้วแต่อยู่ในขั้นปรมาจารย์ ในทางกลับกัน ฝั่งนี้กลับมีเพียงชื่อเฟิ่งเท่านั้นที่อยู่ในขั้นปรมาจารย์ ไม่ว่าจะเป็นหลินเทียนหู่หรือเหล่าผู้คุ้มกัน พวกเขาก็อยู่ในขั้นอาวุโส ที่ไม่มีทางที่พวกเขาจะต่อกรกับขั้นปรมาจารย์ได้!

ชื่อเฟิ่งดิ้นรนต่อสู้กับยอดฝีมือสองคนจากตระกูลฉินตามลำพัง ส่วนยอดฝีมืออีกสองคนต่อสู้กับหลินเทียนหู่และคนอื่นๆ เนื่องจากพลังที่แตกต่างกันอย่างมหาศาล ทำให้หลินเทียนหู่และเหล่าผู้คุ้มกันคนอื่นๆ แทบจะไม่สามารถต้านทานไหว ไม่นานจำนวนของผู้บาดเจ็บล้มตายก็เพิ่มขึ้น

ชื่อเฟิ่งมองดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นตระหนก ด้วยความที่เธอเองก็ต้องพยายามปกป้องตนเอง เธอจึงไม่สามารถช่วยหลินเทียนหู่และคนอื่นๆ ได้

ฉินเฟิงมองดูการต่อสู่ตรงหน้าพลางยกยิ้มมุมปาก “ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะค่อนข้างมีความสามารถ แต่พวกลูกน้องของมันกลับเป็นเพียงแค่เศษสวะเท่านั้น...”

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังย่ามใจอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่งแวบผ่านพวกเขาไป ยอดฝีมือจากตระกูลฉินที่กำลังสังหารหมู่เหล่าผู้คุ้มกันถูกคนผู้นั้นซัดจนลอยกระเด็นออกไปทันที เลือดสาดกระเซ็นออกจากปากของพวกเขา ขณะที่พวกเขานอนเจ็บสาหัสอยู่ตรงนั้น

เมื่อยอดฝีมืออีกสองคนที่กำลังต่อสู้กับชื่อเฟิ่งเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็รีบกลับมาหาฉินเฟิง

“ไป๋จ่านถัง ทำไมแกถึงได้จู่โจมคนจากตระกูลฉินของฉันเล่า?” ฉินเฟิงตะโกนพลางเหลือบมองคนผู้นั้น

ไป๋จ่านถังที่สวมใส่ชุดขาวเอ่ยขึ้นมาอย่างหยิ่งทะนงว่า “ฉินเฟิง คนพวกนี้อยู่ภายใต้ความคุ้มครองของฉัน ถ้าแกไม่อยากกลายเป็นศัตรูกับตระกูลไป๋ของฉันก็จงไสหัวไปซะ!”

“พวกมันอยู่ภายใต้ความคุ้มครองของแกงั้นเหรอ?” ฉินเฟิงขมวดคิ้วก่อนจะยกยิ้มเย้ยหยันพลางกล่าวว่า “มิใช่ว่าแกก็แค่อยากได้จี้หยกนั่นหรอกเหรอ? เลิกเสแสร้งต่อหน้าฉันเสียทีเถอะน่า แกคิดว่าพูดแบบนั้นแล้วจะสามารถปกป้องพวกมันได้งั้นเหรอ? ถ้าแกไม่อยากตาย ก็จงไสหัวไปซะ!”

“ฉินเฟิง แกกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลไป๋งั้นเหรอ?” สีหน้าของไป๋จ่านถังแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“พรวด! แล้วถ้าหากฉันกลายเป็นศัตรูกับตระกูลไป๋เล่า? อีกไม่นานพ่อของฉันก็จะถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว ถึงตอนนั้น ต่อให้เป็นตระกูลไป๋ก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก!” ฉินเฟิงทุ่มเถียงอย่างหนัก

“แกมันรนหาที่ตาย!”

ไป๋จ่านถังดวงตาเบิกโพลงอย่างโกรธจัดแล้วตรงเข้าจู่โจมใส่ฉินเฟิง

เมื่อเยี่ยหลางเห็นเช่นนั้นก็คิดจะสอดมือเข้ามายุ่ง แต่ฉินเฟิงก็ห้ามเขาไว้ “ลุงหลาง ขอผมสู้กับไอ้เด็กเปรตนี่ก่อนเถอะ!”

ผงคลีดินตลบไปทั่วทั้งบริเวณจนบดบังท้องฟ้า หลินเทียนหู่เฝ้ามองดูการต่อสู้ด้วยสีหน้าที่เหยเกขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดว่าตนเองช่างด้อยความสามารถเหลือเกิน แม้แต่ชื่อเฟิ่งก็ยังรู้สึกตกตะลึง เป็นอย่างที่บรรดาตระกูลใหญ่ในจิงตูตาดคิดเอาไว้เลย... พวกเขาอยู่ในขั้นปรมาจารย์ระดับที่เจ็ดกันตั้งแต่อายุน้อยเพียงเท่านั้น พวกเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าเราเสียอีก

ตู้ม!