หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 506

“ท่านปรมาจารย์...” ไป๋จ่านถังมองเยี่ยหลางด้วยความตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าฉินเฟิงจะพาปรมาจารย์มาด้วย หากไป๋จ่านถังรู้เช่นนั้น เขาก็คงพาปรมาจารย์จากตระกูลของตนมาด้วยแล้ว

“เจ้าหนู กลับตระกูลไป๋เสียแต่โดยดีเถอะ อย่าเข้ามาพัวพันกับเรื่องที่นี่เลย!” เยี่ยหลางเอ่ยเตือน

จากนั้นเขาก็ชายตามองมาที่ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์พลางกล่าวว่า “สาวสวยทั้งสองคนของพี่ ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่จะอ่อนโยนกับพวกเธอสองคน!”

ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ต่างสีหน้าซีดเผือดแล้วกอดกันกลมอย่างหวาดกลัว

“คุณซู คุณกู่ หนีไป!” ชื่อเฟิ่งร้องตะโกน

เธอรีบเหวี่ยงหมัดใส่เยี่ยหลางเพื่อให้ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ได้มีโอกาสหนีไป แต่เธอก็รู้ว่าตนเองมิใช่คู่ประมือของเยี่ยหลางและไม่สามารถขวางเขาไว้ได้นานนัก

“อี๋ เธอมันแก่เกินไป ฉันไม่อยากได้เธอหรอกนะ!” เยี่ยหลางคำรามเมื่อเขาเห็นว่าชื่อเฟิ่งคิดจะต่อยเขา เขาตอบโต้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วซัดจนเธอลอยกระเด็นออกไป

ก่อนที่ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์จะทันได้หนีไป เยี่ยหลางก็ขยับตัวเข้ามาขวางทางพวกเธอในชั่วพริบตาเดียว

“ไอ้สารเลว!” กู่หลิงเอ๋อร์ตะโกนใส่ เธอกัดฟันพุ่งเข้าจู่โจมใส่เยี่ยหลางด้วยเรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมด

เปรี้ยง!

ถึงกู่หลิงเอ๋อร์จะเคยฝึกการต่อสู้ แต่การโจมตีของเธอกลับไร้ผลกับเยี่ยหลาง เธอรู้สึกราวกับปะทะเข้ากับแท่งเหล็กอย่างไรอย่างนั้น แขนของเธอสั่นด้วยความเจ็บปวด แต่เยี่ยหลางกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

“ฮ่าฮ่าฮ่า รู้สึกจั๊กจี้ชะมัดเลย เธอมันอ่อนแอเกินไป!” เยี่ยหลางคว้าข้อมือของกู่หลิงเอ๋อร์แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอด

“ไอ้สารเลว ปล่อยฉันนะ...” กู่หลิงเอ๋อร์ดิ้นรนขัดขืนด้วยเรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมด

“ลุงหลาง ลุงมอบผู้หญิงคนนี้ให้ผมได้ไหม? เธอคือกู่หลิงเอ๋อร์อดีตคู่หมั้นของผมเอง!” ฉินเฟิงเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าเยี่ยหลางคิดจะล่วงเกินกู่หลิงเอ๋อร์

ความจริงแล้ว ฉินเฟิงคิดจะเล่นสนุกกับกู่หลิงเอ๋อร์เสียก่อน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยี่ยหลางก็ลังเลไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ผลักกู่หลิงเอ๋อร์ไปให้ฉินเฟิงพลางกล่าวว่า “ก็ได้ แกเอาหล่อนไป ฉันเอาผู้หญิงอีกคนก็แล้วกัน!”

เยี่ยหลางมองซูอวี่ฉีที่มีสีหน้าซีดเผือดและตัวสั่นระริกแล้วเอื้อมมือมาหาเธอ

“อ๊าก...” ซูอวี่ฉีกรีดร้องอย่างหวาดกลัวพลางปิดตาเอาไว้

แต่ก่อนที่เยี่ยหลางจะทันได้แตะต้องซูอวี่ฉี จี้หยกรอบลำคอของเธอก็พลันปลดปล่อยลำแสงสีแดงแล้วพลังอันท่วมท้นก็พุ่งใส่เยี่ยหลาง ดวงตาของเยี่ยหลางเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงแล้วเขาก็ถอยร่นไปโดยสัญชาติญาณ แต่ก็สายเกินไปแล้ว จี้หยกปลดปล่อยลำแสงสีแดงใส่เขาจนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง

“ลุงหลาง...” เมื่อฉินเฟิงเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็รีบมอบกู่หลิงเอ๋อร์ให้ลูกน้องคอยควบคุมตัวเอาไว้ จากนั้นเขาก็รีบพุ่งเข้าไปช่วยพยุงตัวเยี่ยหลางให้ลุกขึ้นมา

“ช่างเป็นคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัว...” เยี่ยหลางกล่าวด้วยความตกตะลึง

“ลุงหลาง ผู้หญิงคนนั้นสวมใส่อาวุธวิญญาณของตระกูลหยิน ผมเองก็เคยได้รับบาดเจ็บเพราะมันมาก่อน!” ฉินเฟิงอธิบายให้เยี่ยหลางฟัง

“พวกเราต้องเอามันมาให้ได้ ดูเหมือนว่าพวกเราต้องคิดแผนใหม่กันแล้ว” เยี่ยหลางผงกศีรษะเมื่อได้ฟังคำอธิบายของฉินเฟิง “ไปกันเถอะ ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะไม่อยู่จริงๆ นั่นแหละ เอาไว้มันกลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะล้างแค้นให้แกอีกครั้ง จากนั้นพวกเราค่อยหาทางเอาอาวุธวิญญาณชิ้นนั้นมา!”

ฉินเฟิงไม่มีทางเลือกนอกจากพยักหน้าเห็นด้วย

เฉินผิงไม่อยู่ อีกทั้งพวกเราก็ยังไม่สามารถหาทางเอาอาวุธวิญญาณมาได้ ดังนั้นตอนนี้พวกเราก็ได้แต่กลับไปก่อน! ถึงกระนั้นพวกเราก็ไม่ได้กลับไปมือเปล่า ฉันจับตัวกู่หลิงเอ๋อร์ได้แล้วพอกลับถึงบ้าน ฉันก็จะเล่นสนุกกับหล่อนสักหน่อย!

“ปล่อยหลิงเอ๋อร์ไปนะ!” ซูอวี่ฉีกรีดร้องยามที่เห็นฉินเฟิงพาตัวกู่หลิงเอ๋อร์ไปด้วยกัน

ฉินเฟิงยิ้มเยาะพลางกล่าวว่า “ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเธอไปล่ะก็ บอกให้เฉินผิงเข้ามาคุกเข่าขอโทษฉันด้วยตัวเองสิ บางทีฉันอาจจะพอมีเมตตาอยู่บ้างก็ได้ พวกเราจะรอมันอยู่ที่โรงแรมหวังเจียก็แล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ ฉินเฟิงก็พากู่หลิงเอ๋อร์จากไปพร้อมตน