หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5064

หลังฟาดฟันหนึ่งครั้ง สายฟ้าสีแดงก็พาดผ่านท้องฟ้า เปลี่ยนผู้บำเพ็ญเพียรแห่งตำหนักทวยเทพให้กลายเป็นซากไหม้เกรียมทันที!

นักรบอีกคนถือดาบยาวสีขาว เปลี่ยนเปลวเพลิงสีน้ำเงินบริสุทธิ์ให้กลายเป็นมังกรยักษ์ที่กลืนกินผู้บำเพ็ญเพียรแห่งตำหนักทวยเทพ

“นี่มัน... ตัวบ้าอะไรกัน?” ฮั่วจ้าวอุทานด้วยความตกใจ

คนที่ทูตพามาล้วนมีฝีมือสูงส่ง เหนือกว่าคนของตำหนักลำดับแปดลิบลับ

แต่พวกเขากลับไร้ทางสู้เมื่อเผชิญกับนักรบทั้งสองที่เฉินผิงอัญเชิญมา

สีหน้าของทูตแห่งตำหนักทวยเทพเปลี่ยนไป “หุ่นเชิดนักรบโบราณ? เป็นไปไม่ได้! ทำไมเจ้าถึงควบคุมพวกมันได้”

เฉินผิงไม่ตอบ เขาพุ่งตรงไปหาทูตราวกับสายฟ้าฟาด

“รนหาที่ตาย” ทูตตะโกนด้วยความโกรธขณะฟาดแส้กระดูกใส่เฉินผิง

ประกายเย็นชาฉายในดวงตาเฉินผิง แทนที่จะถอยเขากลับก้าวไปข้างหน้า พุ่งเข้าใส่แส้กระดูกอย่างไม่เกรงกลัว

“ตาย!”

ทูตเย้ยหยัน แส้กระดูกของเขาขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า กลายร่างเป็นมังกรกระดูกน่าเกรงขาม มันอ้าปากกว้าง พุ่งเข้าหาเฉินผิงด้วยเขี้ยวน่าสะพรึงกลัว

“ระวัง เฉินผิง!” ฮั่วจิงจิงร้องออกมาด้วยใบหน้าขาวซีด

ขณะที่มังกรกระดูกกำลังจะกลืนกินเฉินผิง แสงสีทองเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากในตัวเขาทันที

เสียงคำรามของมังกรดังก้องไปทั่วฟากฟ้า ก่อนที่เฉินผิงจะถูกห่อหุ้มด้วยเกล็ดมังกรสีทอง มือขวาของเขากลายเป็นกรงเล็บมังกรที่ตะปบใส่มังกรกระดูก

ตั้งแต่ที่เฉินผิงกลายเป็นมังกรทอง เขาก็ได้รับความสามารถในการแปลงร่างเป็นมังกร

เปรี๊ยะ!

ท่ามกลางเสียงเสียดสีแสบแก้วหู มังกรกระดูกที่ควรจะไร้เทียมทานกลับถูกเฉินผิงบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างน่าตกตะลึง!

"อะไรกัน"

ทันใดนั้นสายตาของทูตก็หรี่ลง และก่อนที่เขาจะทันได้ทันตั้งตัว เฉินผิงก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า

"ตาแก่ ถึงตาฉันแล้ว!"

สายฟ้าสีทองน่าสะพรึงกลัวผ่าลงที่หมัดขวาของเฉินผิง ขณะที่เขาชกใส่ใบหน้าของทูตโดยตรง

ตูม!

ท่ามกลางแรงระเบิดสั่นสะเทือน ทูตกระเด็นไปด้านหลัง หน้ากากของเขาแตกกระจาย เผยให้เห็นใบหน้าสยดสยองที่เต็มไปด้วยรอยแผล

ครืน ครืน...

พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ขณะที่สายฟ้าสีแดงฉานนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากใต้พื้นดิน ชั่วพริบตานั้นสายฟ้าก็ทำลายผู้บำเพ็ญเพียรตำหนักทวยเทพนับสิบคนจนไม่เหลือซาก

“พะ-พวกมันแข็งแกร่งเกินไป...”

หูหม่าซือตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนถึงกับลืมใช้เครื่องรางในมือ

ดวงตาคู่งามของฮั่วจิงจิงดูทึ่ง ขณะที่เธอพึมพำ “ไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะควบคุมหุ่นเชิดนักรบที่ทรงพลังขนาดนี้ได้...”

สีหน้าของหลานเหลียนฮั่วเคร่งขรึม “นักรบทั้งสองไม่น่าจะเป็นของธรรมดาสามัญ...”

มีเพียงม่อชิงหยุนที่รู้ต้นกำเนิดของนักรบโบราณทั้งสอง เธอจึงไม่แปลกใจ

เมื่อหลายหมื่นปีก่อน สำนักที่สามารถสร้างระดับชั้นในอาณาจักรแดนสรวงทิ้งหุ่นเชิดนักรบทั้งสองไว้ พลังของพวกมันน่าเกรงขามอย่างไร้ข้อกังขา

ที่ใจกลางสนามรบ การห้ำหั่นอันดุเดือดระหว่างเฉินผิงและทูตแห่งตำหนักทวยเทพมาถึงจุดตัดสิน

ฮั่วจ้าวจ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับไร้ความรู้สึกไปแล้ว

“ท่านพ่อ เราเข้าไปช่วยดีไหม” องค์ชายฮั่วกระซิบถามฮั่วจ้าว

ฮั่วจ้าวจ้องมองลูกชายด้วยสายตาดุดัน “เจ้าโง่ ไม่เห็นหรือว่าทูตจะฆ่าพี่สาวของเจ้า หากเฉินผิงสังหารทูตได้ พี่สาวของเจ้าก็จะปลอดภัย”