หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5065

“ท่านพ่อ ท่านคิดว่าท่านพี่ยอมหลับนอนกับเฉินผิงจริงเหรอ” องค์ชายฮั่วถาม

ฮั่วจ้าวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง”

“งั้นแสดงว่าเฉินผิงเป็นพี่เขยของข้าเหรอ” ความคิดขององค์ชายฮั่วเตลิดไปไกล

“หุบปาก!” ฮั่วจ้าวจ้องและเตือนให้ลูกชายหยุดพูด

ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กลับด่วนสรุปคิดว่าเฉินผิงเป็นพี่เขยของเจ้าแล้วหรือ

ถ้าเฉินผิงขืนใจฮั่วจิงจิง ฮั่วจ้าวก็คงสละได้แม้ชีวิตเพื่อล้างแค้น

แต่ถ้าฮั่วจิงจิงยินยอมและทั้งสองรักกันจริง สถานการณ์ก็คงยุ่งยากขึ้น

ขณะที่ฮั่วจ้าวจมอยู่กับความคิด การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

“บัดซบ! ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

ทูตตะโกนอย่างขาดสติ เขากัดลิ้นตัวเองและคายแก่นโลหิตออกมา แส้กระดูกของเขากลายเป็นมังกรโลหิตยาวสามร้อยเมตรทันที!

“มังกรคำราม!”

มังกรโลหิตคำรามขณะพุ่งเข้าใส่เฉินผิง พลังของมันกัดกร่อนจนแม้แต่อากาศยังระเหย

“ก็แค่อุบายกระจอก!”

เฉินผิงเย้ยหยัน ปลดปล่อยพลังวิญญาณให้พลุ่งพล่าน ชั่วพริบตานั้นกระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นในมือ

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!

เสียงกระทบของกระบี่นับไม่ถ้วนดังก้องไปทั่วฟ้าดิน ที่ข้างหลังเฉินผิงมีกระบี่สีทองนับหมื่นปรากฏขึ้น กระบี่พุ่งเข้าใส่มังกรโลหิตราวกับสายฝนสาดกระหน่ำ

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว มังกรโลหิตถูกกระบี่จำนวนมากแทงทะลุหัวใจ มันส่งเสียงคร่ำครวญโหยหวน และท้ายที่สุดก็ระเบิดดังสนั่น มังกรร่างกระจายเป็นหมอกโลหิตเต็มท้องฟ้า!

“ไม่... เป็นไปไม่ได้...”

ใบหน้าของทูตซีดเผือดขณะที่เขาหันไปหาฮั่วจ้าวและพูด “มัวยืนเฉยอยู่ทำไม จะไม่ช่วยข้าหรือ”

คำพูดนั้นทำให้ร่างของฮั่วจ้าวสั่นเบาๆ

“ท่านทูต แม้แต่ท่านก็เทียบไม่ได้กับเฉินผิงสินะ ขืนเข้าไปช่วย อย่างข้าคงเป็นได้แค่กระสอบทราย” ฮั่วจ้าวอุทาน

ฉับ!

องค์ชายฮั่วที่อยู่ด้านหลังน่าอนาถยิ่งกว่า เป้ากางเกงของเขาเปียกแฉะ เมื่อสายตาของเฉินผิงมองมาที่เขา เขาก็ทรุดตัวลงคุกเข่าทันที “พี่เขย ปล่อยข้าไปเถอะ! ข้า... ข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น ฮั่วจิงจิงก็รีบวิ่งไปหาเฉินผิง เธอคว้าแขนเขาไว้แน่นพลางอ้อนวอน “เฉินผิง เห็นแก่ท่านพ่อกับน้องชายของข้า...”

เฉินผิงเหลือบมองฮั่วจิงจิง ก่อนจะหันไปมองฮั่วจ้าวที่ใบหน้าซีดเผือด เขาพูดเรียบๆ “พ่อตา เราจะคุยกันดีๆ ได้หรือยัง”

ฮั่วจ้าวตัวสั่น รีบฝืนยิ้มออกมาจนดูเหมือนทำหน้าบึ้ง “ละ-ลูกเขยของข้า เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เราคุยกันได้แน่นอน...”

ริมฝีปากของเฉินผิงยกขึ้นเล็กน้อย ขณะที่นักรบโบราณทั้งสองกลายเป็นแสงสีดำและเข้าสู่ร่างของเขา เขาโอบแขนรอบเอวบางๆ ของฮั่วจิงจิง แล้วเดินเข้าไปหาฮั่วจ้าว “ถ้าอย่างนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะดูแลตำหนักลำดับแปดเอง หวังว่าพ่อตาจะไม่ว่าอะไร”

ฮั่วจ้าวไม่กล้าคัดค้านและพยักหน้าซ้ำๆ “ได้เลย! ได้เสมอ! เจ้าเก่งกาจมากความสามารถ เหมาะสมแล้วที่เจ้าจะดูแลตำหนักลำดับแปด!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น หูหม่าซือและคนอื่นๆ ก็อดขำไม่ได้

ใครจะไปคิดว่าฮั่วจ้าวผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าเฉินผิง ตอนนี้กลับตัวสั่นราวกับนกขี้กลัว

ศักดิ์ศรีของชาวสวรรค์ไปไหนแล้ว ชาวสวรรค์มีกฎว่ายอมตายดีกว่ายอมจำนนไม่ใช่หรือ

เมื่อคิดดูแล้ว ชาวสวรรค์ล้วนคิดไปเองว่าตนสูงส่ง พวกเขาล้วนเป็นมนุษย์เดินดิน มีทั้งอารมณ์และความปรารถนาของมนุษย์ รวมไปถึงความกลัวตาย