หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5071

“ม่อชิงเฉิน?” ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย “ใครน่ะ?”

ม่อชิงหยุนถอนหายใจพลางตอบ “ลูกพี่ลูกน้องของข้า พ่อแม่ของเขาตายไปนานแล้ว พ่อแม่ของข้าจึงเลี้ยงดูเขา แต่เขากลับไม่รู้จักบุญคุณ เพียงเพราะข้าเป็นหญิง เขาคอยจับตามองตำแหน่งหัวหน้าตระกูลของท่านพ่อและหวังจะยึดอำนาจ”

เฉินผิงคิดในใจ ไอ้เนรคุณนั่นไม่สมควรมีชีวิตอยู่!

“ไปกันเถอะ ผมจะไปที่คฤหาสน์ตระกูลม่อกับคุณ ถ้าพลับพลาเทียนหยวนกล้าขัดขวาง ผมจะกวาดล้างให้สิ้นซาก!”

เฉินผิงตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลม่อกับม่อชิงหยุน

เฉินผิงสั่งให้หูหม่าซืออยู่ที่ตำหนักลำดับแปด ถ้ามีหูหม่าซือทั้งคน ตำหนักลำดับแปดน่าจะตั้งรับการโจมตีได้นานพอสมควร

หลังจัดการเรื่องจำเป็นที่ตำหนักลำดับแปดแล้ว เฉินผิงและม่อชิงหยุนก็รีบไปที่คฤหาสน์ตระกูลม่อ

ชั้นสองกว้างใหญ่กว่าชั้นแรกนับสิบเท่า ตำหนักลำดับแปดอยู่ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลม่อกว่าหมื่นกิโลเมตร

โชคดีที่มีอาคมเคลื่อนย้ายหลายแห่งในชั้นสอง แค่เคลื่อนย้ายเพียงไม่กี่ครั้งก็ถึงจุดหมาย หากต้องเดินเท้าคงใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน หรืออาจจะนานกว่านั้น

ขณะเดียวกันที่พลับพลาเทียนหยวน ผู้อาวุโสถงยืนนิ่งอยู่ในห้องโถงใหญ่

เบื้องหน้าเขามีชายชราเคราขาวสวมเสื้อคลุมนั่งอยู่ เบื้องหน้าชายชราคือแผนที่ดวงดาว

ชายชราคนนั้นคือประมุขเทียน เขาจ้องมองแสงที่ส่องประกายบนแผนที่ดาว สีหน้าของเขาสลับไปมาระหว่างเคร่งขรึมและผ่อนคลาย

ผู้อาวุโสถงยืนห่างออกไป ไม่กล้าพูดอะไร

ทันใดนั้นประมุขเทียนก็โบกมือใส่ดาวดวงหนึ่งที่ส่องประกายระยิบระยับ และในชั่วพริบตา ดาวดวงนั้นก็ดับวูบลง

อย่างไรก็ตาม ในชั่วขณะที่ดาวดับไป ดาวดวงอื่นก็เริ่มเปล่งประกาย

ทำให้ประมุขเทียนขมวดคิ้ว

ผู้อาวุโสถงยืนอยู่อีกด้าน ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ร่างของเขาค้อมลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความยำเกรง

"เฉินผิง..." ทันใดนั้น ประมุขเทียนก็เอ่ยชื่อเฉินผิง