หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5086

"ซางฉี ถ้าเจ้ายังดื้อดึงจะไป ข้าคงต้องใช้กำลัง!"

ไป๋ชวงตะโกนพลางขยับมืออย่างคล่องแคล่ว อักขระสีดำพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว รวมตัวกันเป็นวงแหวนอาคมขนาดมหึมากลางอากาศ

เมื่อวงแหวนอาคมส่องสว่าง แรงดึงดูดอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกมาและขังซางฉีไว้ภายใน

ซางฉีดิ้นรนต่อสู้ ชูดาบซิ่วหลัวขึ้นและพยายามฝ่าออกจากวงแหวนอาคม

"กล้าดียังไงมาขวางข้า ไป๋ชวง! ท่านพ่อฝึกวิชาเสร็จเมื่อไหร่ เจ้าจะต้องชดใช้!" เสียงคำรามของซางฉีเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ทันใดนั้น ร่างสีดำก็พุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง เข้าขวางระหว่างซางฉีและไป๋ชวง

"หยุด!" ร่างสีดำคำราม เสียงของเขาก้องกังวานอย่างทุ้มลึกและทรงพลัง

เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ซางฉีและไป๋ชวงก็รู้ว่าร่างสีดำคือผู้อาวุโสฉี ผู้อาวุโสใหญ่แห่งวังซิ่วหลัว

สายตาของผู้อาวุโสฉีเฉียบคม หลังจากกวาดสายตามองทั้งสอง เขาจึงกล่าวว่า “เรากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูแข็งแกร่ง แต่พวกเจ้ากลับต่อสู้กันเอง ฝ่ายอื่นคงหัวเราะเยาะเราถ้ารู้เรื่องนี้!”

สถานะของผู้อาวุโสฉีในวังซิ่วหลัวไม่ได้ด้อยไปกว่าราชาโลหิต เพราะเขาเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งวังซิ่วหลัว

ซางฉีพ่นลมหายใจเย็นชา ขณะที่เขาหยุดดิ้นรนให้หลุดจากวงแหวนอาคม ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ผู้อาวุโสฉี ฉูจิ่วตายปริศนา ข้าปล่อยไว้ไม่ได้หรอก!”

ผู้อาวุโสฉีถอนหายใจและพูดอย่างจริงจัง “ซางฉี ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า แต่สถานการณ์ตอนนี้มันซับซ้อน เฉินผิงทรงพลังจนสามารถทำลายร่างเงาของประมุขเทียนได้ ดังนั้นคนที่หนุนหลังเขาต้องแข็งแกร่งกว่าที่เราคาดไว้ หากรีบร้อนล้างแค้นไม่เพียงแต่จะล้มเหลวเท่านั้น แต่ยังทำให้วังซิ่วหลัวตกอยู่ในอันตรายอีกด้วย เราควรรอเวลา สืบข้อมูลของคนที่หนุนหลังเฉินผิงแล้วค่อยวางแผน”

ไป๋ชวงสลายวงแหวนอาคมแล้วพูดขึ้นว่า “ผู้อาวุโสฉีพูดถูก ซางฉี ตอนนี้เราต้องประเมินสถานการณ์เป็นอย่างแรก เฝ้าวังซิ่วหลัวและรอให้ท่านพ่อออกจากเก็บตัว จากนั้นค่อยว่ากัน”

ซางฉีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและสิ้นหวัง

เฉินผิงมองลงไปยังแสงโคมไฟที่สะท้อนลงบนผมของม่อชิงหยุน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วลูบฝ่ามือของเธออย่างไม่รู้ตัว

เป็นความจริงที่เขาไม่เคยก้าวเท้าเข้ามายังดินแดนแห่งนี้มาก่อน ในอดีตชีวิตของเขามีแต่การต่อสู้และการฝึกฝน เขาจึงไม่เคยเห็นทิวทัศน์อันตระการตาแต่เงียบสงบเช่นนี้

กลิ่นของดอกกุ้ยฮวาโชยมาจากร้านน้ำชาตรงหัวมุมถนน ที่ซึ่งนักเล่านิทานคนหนึ่งกำลังเล่าเรื่องประมุขเทียนปราบปีศาจเมื่อร้อยปีที่แล้ว เสียงของเขาดังขึ้นและเบาลงตามจังหวะนิทาน แต่กลับไม่น่าดึงดูดเท่ารอยยิ้มของม่อชิงหยุน

“เราใกล้จะถึงทะเลสาบกระจกแล้ว” ม่อชิงหยุนกล่าว

เธอพาเขาเดินไปถึงทะเลสาบที่แผ่กว้างราวกับกระจกเงาขนาดมหึมา สะท้อนภาพอาคารลอยฟ้า “ได้ยินมาว่าถ้าขอพรริมทะเลสาบ พรนั้นจะเป็นจริง”

จากนั้นม่อชิงหยุนก็ย่อตัวลงแตะผิวน้ำ ขณะที่ระลอกคลื่นแผ่ขยายออกไป เกล็ดสีทองเล็กๆ ก็โผล่ขึ้นมาจากก้นทะเลสาบ ดูเหมือนจะเป็นปลาคาร์ปตัวใหญ่เท่ามือมนุษย์ เกล็ดของมันทอแสงสีรุ้งระยิบระยับ