หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5087

เฉินผิงให้อาหารปลาคาร์ปกับม่อชิงหยุน เมื่อเขาเห็นเธอยิ้มเหมือนเด็ก มุมหนึ่งในใจของเขาที่แข็งกร้าวมานานหลายปีก็เริ่มอ่อนลง

เขาไม่เคยนึกว่านอกเหนือจากการต่อสู้แล้ว จะมีภาพที่ราวกับทำให้กาลเวลาเดินช้าลงได้เช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ความสงบสุขนั้นก็ถูกทำลายลงในไม่ช้าด้วยพลังแห่งจิตสังหาร มันพุ่งทะยานผ่านอากาศ บดบังแสงระยิบระยับริมทะเลสาบ

“เฉินผิง!” ซางฉีในชุดเกราะสีดำเปื้อนเลือดคำรามกึกก้อง เขาปรากฏตัวและเล็งดาบซิ่วหลัวไปที่หลังของเฉินผิง

เห็นได้ชัดว่าเขาตามทั้งสองมานานแล้ว รัศมีของเขาดุจพายุ ราวภูเขาไฟใกล้ปะทุ ซางฉีจ้องมองเฉินผิงด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับต้องการฉีกเขาเป็นชิ้นๆ แล้วตะโกน “กล้าดียังไงถึงฆ่าน้องชายของข้า!”

“แกเป็นใคร” เฉินผิงถามพลางมองซางฉี

“ข้าคือซางฉีแห่งวังซิ่วหลัว ฉูจิ่วคนที่เจ้าฆ่าคือน้องชายของข้า!” ซางฉีฟาดฟันดาบซิ่วหลัวทันทีหลังจากพูดจบ

สีหน้าของม่อชิงหยุนซีดเผือดทันที เธอผลักเฉินผิงออกไปตามสัญชาตญาณ แต่ตัวเธอเองก็ถูกดาบโจมตี และแขนเสื้อของเธอถูกฟันขาดในเสี้ยววินาที

สายตาของเฉินผิงแข็งกร้าว เขาใช้แขนข้างหนึ่งบังม่อชิงหยุน และอีกข้างหนึ่งใช้กระบี่พิฆาตมังกรรับดาบซิ่วหลัว

เคร้ง!

เสียงโลหะปะทะกันดังก้องกังวานไปทั่ว ทำให้ผิวน้ำในทะเลสาบสั่นไหวรุนแรง ปลาคาร์ปตกใจและดำลงสู่ก้นทะเลสาบ

ซางฉีเซถอยหลังไปสามก้าวจากแรงกระแทก แม้จะได้แผลที่มือ แต่สายตาของเขากลับยิ่งคลุ้มคลั่งมากขึ้น “เจ้ามีฝีมือ แต่โชคร้ายที่เจ้าต้องตายวันนี้!”

ปราณดาบของเขาแผ่ขยายจนทั่วท้องฟ้าปกคลุมด้วยดาบ แต่ละดาบแฝงวิชาลับที่สืบทอดกันมาในวังซิ่วหลัว ทุกกระบวนท่าอันตรายถึงชีวิต

เฉินผิงเคลื่อนไหวด้วยเสียงฝีเท้าแผ่วเบาท่ามกลางปราณดาบ

เขายังไม่ลงมือเต็มกำลัง ส่วนหนึ่งเพราะเขาห่วงม่อชิงหยุน และอีกอย่างคือเขาต้องการประเมินความสามารถของซางฉี

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของซางฉีกลับคลุ้มคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เผยให้เห็นจุดอ่อนของตัวเองอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจที่จะตายไปพร้อมเฉินผิง

“อยากตายนักใช่ไหม” เฉินผิงยิ้มเยาะและไม่ออมมืออีกต่อไป

ทว่าสิ่งที่เฉินผิงทำคือยิ้มน้อยๆ ที่ดูเย้ยหยันและเหยียดหยาม

เฉินผิงมองลงไปยังซางฉีซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ชูกระบี่ เล็งปลายไปที่คอของซางฉี

“เผชิญจุดจบอันน่าอนาถงั้นเหรอ” เฉินผิงพูดซ้ำ เสียงของเขาแผ่วเบา แต่ทุกคนได้ยินชัดเจน “เฉินผิงคนนี้ไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น”

ความกลัวปรากฎในแววตาของซางฉี เขานึกอยากร้องขอความเมตตา แต่เจตจำนงสังหารในแววตาของเฉินผิงกลับทำให้เขาเงียบลง

“ฉูจิ่ว น้องชายแกยั่วโมโหฉันก่อน เขาหาเรื่องใส่ตัวจนต้องตาย” ปลายกระบี่ของเฉินผิงสั่นเบาๆ “ถ้าคิดจะล้างแค้นให้น้องชาย สุดท้ายแกก็จะพบกับความตายไม่ต่างกัน”

“ไม่!” ไป๋ชวงกรีดร้อง พยายามจะเข้าขัดขวางแต่ผู้อาวุโสฉีห้ามไว้

สีหน้าของผู้อาวุโสฉีเดือดดาลด้วยโทสะ เขาไม่นึกว่าเฉินผิงจะไม่แยแสคำขู่ของเขาเช่นนี้

“นี่ไม่ใช่คำขู่ แต่เป็นคำเตือน...” เขาคำรามพลางมองเฉินผิงอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง