หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5088

ผู้อาวุโสฉีไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะกล้าฆ่าซางฉีต่อหน้าคนของวังซิ่วหลัว

“เขาคงไม่กล้าทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้นหรอก ต่อให้มียอดฝีมือทรงพลังหนุนหลังก็ตาม”

แต่ในชั่วพริบตาต่อมา เฉินผิงก็ฟาดฟันกระบี่ แสงสีทองสว่างวาบทั่วอากาศ พร้อมกับเจตจำนงสังหารรุนแรง

เลือดพุ่งกระฉูดขึ้นไปบนฟ้า ขณะที่ศีรษะของซางฉีร่วงลงพื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความเคียดแค้นที่ยังไม่จางหาย

ร่างกายของเขากระตุกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้มลงกับพื้น

ความเงียบปกคลุมไปทั่ว

มือของม่อชิงหยุนสั่นเบาๆ แต่เป็นเพราะความเกรงขาม ไม่ใช่ความกลัว

เธอรู้ว่าเฉินผิงทรงพลัง แต่เธอไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งขนาดไหน ทั้งที่ถูกผู้อาวุโสฉีข่มขู่ แต่เฉินผิงก็ยังกล้าลงมือสังหารซางฉี

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกร แสงสีทองที่ปลายกระบี่จางหายไป ราวกับฉากนองเลือดเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง

เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองไป๋ชวงที่หน้าซีดหรือผู้อาวุโสฉีที่จ้องมองอย่างขุ่นเคือง แต่กลับหันกลับมาและลูบมือม่อชิงหยุนเบาๆ เสียงของเขากลับมานุ่มนวลดังเดิมพลางพูด “ไปกันเถอะ กลิ่นเลือดทำบรรยากาศเสียหมด”

เฉินผิงจับมือม่อชิงหยุน เดินผ่านศพของซางฉีไปโดยไม่แยแส

ขณะที่ผู้อาวุโสฉีจ้องมองเฉินผิงที่กำลังห่างออกไป เขากำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ

เขามีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปี แต่ไม่เคยประสบกับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน

ถึงกระนั้น รัศมีลึกลับของเฉินผิงก็ห้ามไม่ให้เขาเผลอทำอะไรบุ่มบ่าม

เมื่อเฉินผิงเดินผ่านไป๋ชวง เขาไม่ได้หยุด แค่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ถ้าอยากแก้แค้นก็ลองดูได้ ผมรู้ว่าคุณอยากได้โลงศพที่ผมเอามาจากซากปรักหักพังโบราณ”

ทันทีที่เฉินผิงพูดจบ ทั้งเขาและม่อชิงหยุนก็หายตัวไปในนครหลิวหลี่ ทิ้งให้คนของวังซิ่วหลัวเดือดดาลด้วยความโกรธแค้น

ไป๋ชวงยังคงเงียบ น้องชายและพี่ชายของเธอถูกเฉินผิงสังหารติดต่อกัน แต่ในขณะนั้นไม่มีความรู้สึกคับแค้นแต่อย่างใด มีเพียงความตกตะลึง

เจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวเขากลายเป็นอักขระสีดำที่แผ่กระจายไปทั่วสะพาน แม้แต่ระลอกคลื่นบนผิวทะเลสาบยังแข็งตัว

“เตรียมตัวตาย เฉินผิง!” เสียงของผู้อาวุโสฉีราวกับผุดขึ้นมาจากห้วงเหวอันหนาวเหน็บ แต่ละคำล้วนแฝงด้วยไอเย็นยะเยือก

ทันใดนั้น ดาบสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา ดาบเล่มนั้นแผ่รัศมีน่าขนลุก มันคือดาบชื่อหุน สมบัติของวังซิ่วหลัว

ดาบเล่มนี้เคยพรากชีวิตผู้บำเพ็ญเพียรนับพัน เมื่อมันสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารของเจ้านาย มันจึงเริ่มส่งเสียงคร่ำครวญต่ำๆ ราวกับเสียงร้องของวิญญาณร้าย

ความรู้สึกไม่สบายใจบังเกิดในหัวใจของม่อชิงหยุน เธอดึงเฉินผิงไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ

เธอสัมผัสได้ว่ารัศมีของผู้อาวุโสฉีแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับตอนที่พวกเขาอยู่ริมทะเลสาบ เป็นพลังต้องห้ามที่จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเผาผลาญพลังชีวิตเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงลูบหลังมือเธอเบาๆ สายตาของเขาสงบนิ่งพลางพูดว่า “ถอยไป ผมจะจัดการไอ้แก่นี่เอง”

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสฉีก็ทะยานราวกับภูตผี