หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5094

"นักรบมารโลหิต จงฟังคำสั่งข้า!"

สิ้นเสียงคำรามของราชาโลหิต ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกึกก้องจากใต้นครหลิวหลี่ ร่างสีดำหลายสิบพุ่งขึ้นมาจากรอยแตกบนพื้นดิน

พวกมันถืออาวุธผุพัง สวมชุดเกราะเหล็กไหล ใบหน้าถูกซ่อนไว้หลังหน้ากากผี แต่ละร่างปกคลุมไปด้วยหมอกดำ แผ่รัศมีกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่เทียบเท่าผู้อาวุโสฉี

"นี่มัน... นักรบมารโลหิต" เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของประมุขเทียนเต็มไปด้วยความงุนงง "หรือว่านี่คือนักรบแห่งความตายในตำนานที่มีแต่สายเลือดของราชาโลหิตเท่านั้นที่ปลุกขึ้นมาได้"

ผู้อาวุโสฉีหน้าซีดเผือดและอุทานด้วยความตกใจ "จะ...เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? เจ้ายอมอัญเชิญนักรบมารโลหิตเพื่อปกป้องเฉินผิงเลยหรือ"

เฉินผิงก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นนักรบมารโลหิตอยู่ตรงหน้า

เขาไม่นึกเลยว่าวังซิ่วหลัวจะซ่อนของแบบนี้เอาไว้

นักรบมารโลหิตคือไม้ตายของวังซิ่วหลัว พวกเขาหลับใหลมาตลอด และจะตื่นขึ้นมาก็ต่อเมื่อวังซิ่วหลัวต้องเผชิญกับวิกฤติ

แต่ทุกคนกลับประหลาดใจที่ราชาโลหิตปลุกนักรบมารโลหิตขึ้นมาเพื่อปกป้องเฉินผิง

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน แม้แต่ไป๋ชวง

เธอไม่นึกว่าราชาโลหิตจะให้ความสำคัญกับเฉินผิงมากขนาดนี้

ไม่นานระลอกคลื่นก็เริ่มก่อตัวในความว่างเปล่าโดยรอบ และเหล่านักรบมารโลหิตผู้น่าเกรงขามยืนอยู่ข้างหลังราชาโลหิต

รัศมีของนักรบมารโลหิตทรงพลังมากจนทำให้ทั่วทั้งเมืองหวาดผวา

ช่างน่าสะพรึงกลัว

ประมุขเทียนทำหน้าเครียดขณะจ้องมองนักรบมารโลหิต

นักรบมารโลหิตแต่ละตนแผ่รัศมีที่เทียบเท่าผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ด ยิ่งไปกว่านั้นยังเปี่ยมล้นด้วยเจตจำนงสังหาร

เมื่ออยู่รวมกันเป็นทัพ เหล่านักรบมารโลหิตน่าสะพรึงกลัวยิ่ง

เฉินผิงยังมีตัวช่วยอีกมาก เขามีรูปปั้นนักรบทั้งสอง กิเลนเพลิง ธนูศักดิ์สิทธิ์ หรือจะให้วิญญาณของจ้าวมารสีชาดเข้าสิงก็ได้

ด้วยลูกไม้มากมายที่เขาเก็บไว้ เขาจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะเล่นกับคู่ต่อสู้เหล่านี้

ในขณะนั้น วิชาดาบของผู้อาวุโสฉียิ่งบ้าคลั่งขึ้นไปอีก "ราชาโลหิต ต่อให้ปลุกนักรบมารโลหิตขึ้นมาก็เท่านั้น ข้าจะให้เจ้ากับเฉินผิงตายพร้อมกันในวันนี้!"

จากนั้นเขาก็สบตากับประมุขเทียน และทั้งคู่ก็พุ่งเข้าหาราชาโลหิตพร้อมกัน เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะยุติการต่อสู้ก่อนที่เหล่านักรบมารโลหิตจะหมดพลัง

บนท้องฟ้าเหนือนครหลิวหลี่ ร่างเงาสีม่วงทองของเทพมารโลหิตปะทะกับดาบวายุสีขาวอย่างดุเดือด ความแค้นหลายสิบปีที่ถูกฝังกลบไว้ใต้ฝุ่นผงแห่งกาลเวลาปะทุขึ้นในชั่วพริบตา

อากาศในนครหลิวหลี่เต็มไปด้วยเสียงปริแตกของพลังพุ่งพล่าน

เหล่านักรบมารโลหิตปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังราชาโลหิตราวกับธารน้ำสีดำ แรงกดดันของพวกมันเทียบเท่าผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบคนในขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ด พลังนั้นก่อตัวเป็นตาข่าย ผลักการโจมตีจากเบื้องบนของพลับพลาเทียนหยวนให้ถอยร่นไป

ดวงตาของผู้อาวุโสฉีแดงก่ำขณะที่เขาชี้ดาบซึ่งสถิตร่างเงาสีแดงเข้มของเทพมารโลหิตไปที่หัวใจของเฉินผิง ขณะเดียวกัน ประมุขเทียนก็โบกสะบัดพัดหยกและปล่อยคมดาบวายุหลายเล่มออกมาเพื่อเชือดคอราชาโลหิต