หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5095

“ท่านพ่อ ข้ามาช่วยแล้ว!” ไป๋ชวงตะโกนพลางชักดาบที่ห้อยอยู่ข้างกายออกมา

ถึงแม้จะอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับห้าเท่านั้น แต่ราชาโลหิตก็สอนวิชาดาบวังซิ่วหลัวให้เธอด้วยตัวเอง เมื่อแสงส่องออกมาจากดาบ พลังสีม่วงทองก็แปรเปลี่ยนเป็นร่างเงามังกรโปร่งแสง พุ่งไปยังด้านหลังของยอดฝีมือคนหนึ่งแห่งพลับพลาเทียนหยวน

ชายชรากำลังต่อสู้กับนักรบมารโลหิต เขาจึงไม่รับรู้ถึงพลังที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง เขารีบหมุนตัวเพื่อตั้งรับ แต่ดาบของไป๋ชวงกลับตัดผ่านโล่ของเขา เกราะไหล่ของเขาแตกร้าวจนเป็นลวดลายคล้ายใยแมงมุม

“เด็กอย่างเจ้ากล้าดียังไงถึงเข้ามาสอด!” ชายชราอีกคนในชุดคลุมสีเทาคำรามก้อง ลูกไฟสีน้ำเงินก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของเขา และเขาโยนใส่ใบหน้าของไป๋ชวง

เมื่อเห็นเปลวเพลิงใกล้เข้ามา ไป๋ชวงก็ตวัดดาบอย่างคล่องแคล่ว คมดาบฟันโค้งขึ้นสู่ท้องฟ้า เฉือนเปลวเพลิงให้สลายไป ขณะเดียวกัน เธอก็ใช้แรงเหวี่ยงถอยกลับไปหาราชาโลหิตด้วยการแตะเท้าเบาๆ

เธอหอบหายใจและมองไปยังสนามรบ ทันใดนั้นสายตาก็แข็งทื่อ ม่อชิงหยุนถูกคลื่นพลังที่มองไม่เห็นผลักใส่กำแพงกระจก

“ม่อชิงหยุน!” เฉินผิงร้องออกมาด้วยความตกใจ โชคดีที่ม่อชิงหยุนยันกำแพงทรงตัวได้แล้วก่อนที่เขาจะชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา

ม่อชิงหยุนโบกมือให้เขาด้วยสีหน้าซีด “เฉินผิง ข้าไม่เป็นไร... แค่ระดับบำเพ็ญเพียรของข้าต่ำเกินไป เลยเข้าใกล้ไม่ได้”

เมื่อเกิดการปะทะของพลังมหาศาลเช่นนี้ คนที่มีระดับพลังเท่าเธอย่อมอ่อนแอราวกับเปลวเทียนริบหรี่ เธอได้แต่ใช้พลังปกป้องตัวเองและถอยกลับไปยังเสาหินที่ขอบสนามรบ เธอกำชายเสื้อไว้แน่นด้วยความกระสับกระส่าย

เฉินผิงโล่งใจเมื่อเห็นว่าม่อชิงหยุนปลอดภัย ได้เวลาระเบิดพลังแล้ว!

ปราณดาบของผู้อาวุโสฉีทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และการโจมตีแต่ละครั้งของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เมื่อรู้ว่าราชาโลหิตวุ่นอยู่กับการใช้แก่นโลหิตเสริมพลังให้นักรบมารโลหิต ผู้อาวุโสฉีจึงใช้กระบวนท่าสังหารทั้งหมดที่มีโจมตีเฉินผิง

แสงสีแดงเข้มจากดาบของเขายืดออกยาวสามสิบเมตร ฟาดฟันลงมายังเฉินผิงด้วยพลังที่ราวกับจะฟันทะลุห้วงมิติ

ทันใดนั้น คลื่นกระแทกก็ปะทุขึ้นจากเบื้องล่างเฉินผิง ร่างของเขาพุ่งห่างออกไปเก้าเมตรราวกับภูตผี ดาบของผู้อาวุโสฉีฟาดลงพื้น พื้นแก้วกลายเป็นผงธุลีในทันที รอยแตกร้าวลึกแผ่ขยายออกไปราวสามสิบเมตรทั่วพื้น

“เฉินผิง เจ้าจะต้องชดใช้ให้ความตายของลูกชายข้าด้วยชีวิตของเจ้า!” ผู้อาวุโสฉีตะโกน

ผู้อาวุโสฉีที่ตามืดบอดด้วยความเกลียดชังเย้ยหยัน “หุ่นเชิดไร้ชีวิตหยุดข้าไม่ได้หรอก!”

ปราณดาบของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงและฟาดฟันโล่อย่างโหดเหี้ยม เสียงดังกึกก้อง โล่ชั้นแรกแตกเป็นชิ้นๆ แต่ขวานสัมฤทธิ์ของรูปปั้นนักรบก็ฟาดเข้าที่หน้าของเขาด้วยพลังมหาศาล

ขณะเดียวกัน รูปปั้นนักรบอีกตัวก็ตามมาติดๆ ขวานเล่มยักษ์ฟาดใส่เอวของผู้อาวุโสฉี

เฉินผิงถือกระบี่พิฆาตมังกรในมือขณะพุ่งไปข้างหน้า ปราณกระบี่ของเขาโจมตีเป็นรูปขบวนสามเหลี่ยมกับรูปปั้นนักรบทั้งสอง กระหน่ำโจมตีไม่หยุดยั้ง

พลังทั้งสามประสานกัน พลังขวานหนักหน่วง เงากระบี่ตวัดอย่างเฉียบคม ขณะที่ปราณกระบี่คมกริบจนสามารถทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าได้ ชั่วพริบตานั้นพลังทั้งสามกลืนกินลำแสงดาบของผู้อาวุโสฉี

“เป็นไปไม่ได้! ทำไมเจ้าถึงมีพลังระดับนี้”

ผู้อาวุโสฉีทั้งตกตะลึงและเดือดดาล พลังที่เพิ่มขึ้นชั่วคราวจากการเผาผลาญพลังจุติของตนเองไม่ได้ทำให้เขาได้เปรียบในการต่อสู้สามต่อหนึ่ง