หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5097

“ท่านพ่อ-” ไป๋ชวงเริ่มพูด แต่ราชาโลหิตยกมือขึ้นขัด

เขารู้ว่าไป๋ชวงจะพูดอะไร คนทรยศอย่างผู้อาวุโสฉีควรถูกกำจัดเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีกในอนาคต

หากแสดงความเมตตา ศัตรูย่อมย้อนกลับมาเล่นงานพวกเขาอย่างแน่นอน

ถึงกระนั้น ราชาโลหิตกลับไม่ฆ่าผู้อาวุโสฉี เพราะเขาเคยทำผิดที่แย่งต้าเหนียงมาจากผู้อาวุโสฉี

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง นครหลิวหลี่ก็เหลือเพียงซากปรักหักพัง

ไป๋ชวงเข้าใจเจตนาของราชาโลหิต เธอพยุงร่างที่สั่นคลอนของเขาอย่างอ่อนโยนและบอกว่า “ท่านพ่อ ท่านเสียแก่นโลหิตไปมาก ท่านต้องรีบกลับไปพักฟื้น”

ราชาโลหิตพยักหน้าแล้วหันไปหาเฉินผิง “เฉินผิง วันนี้ข้าติดหนี้เจ้า... ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า วังซิ่วหลัวคง...”

“เรื่องเล็กน้อย” เฉินผิงตอบอย่างนอบน้อม “ถ้าไม่ใช่เพราะท่านเรียกนักรบมารโลหิตมาช่วย เกรงว่าผมคงตายไปแล้ว”

เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง แล้วมองม่อชิงหยุนซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังเสาหิน “ม่อชิงหยุน ถึงเวลาที่เราต้องไปแล้ว”

ม่อชิงหยุนรีบวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเธอยังคงมีร่องรอยของความกลัวอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังขอบคุณราชาโลหิตและไป๋ชวง “ราชาโลหิต ไป๋ชวง ขอบคุณที่มาช่วยเรา” เธอกล่าว

ราชาโลหิตมองเฉินผิง ก่อนจะหยิบตราประทับที่สลักไว้ด้วยตราของวังซิ่วหลัวออกมาจากอก “นี่คือตราประทับของวังซิ่วหลัวสำหรับศิษย์นอกสำนัก เฉินผิง ถ้าเจ้าพบปัญหาในชั้นสอง ก็ใช้ตราประทับตามหาข้าได้”

เฉินผิงรับตราประทับและเก็บไว้ในถุงเก็บของ “ขอบคุณ ราชาโลหิต ลาก่อน”

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน เฉินผิงและม่อชิงหยุนค่อยๆ เลือนหายไปจากซากปรักหักพังของนครหลิวหลี่

เมฆพายุเคลื่อนตัวข้ามขอบฟ้าไป ราชาโลหิตมองไปทางที่ผู้อาวุโสฉีจากไป จี้หยกที่ถืออยู่ในมือแผ่ไอเย็น เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำนั้นถูกหรือผิด

อย่างไรก็ตาม ความบางหมางบางครั้งก็ยากที่จะแก้ไข แม้จะแก้ด้วยความรุนแรงก็ตาม ในทางกลับกัน บางคนแม้จะได้พบกันไม่นาน ก็อาจสร้างความผูกพันที่แน่นแฟ้นพอที่จะยอมปกป้องกันด้วยชีวิตได้

“หลานเอ๋อ กลับกันเถอะ” ราชาโลหิตหันหลังกลับ หน้าตาดูแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะนั้น เฉินผิงและม่อชิงหยุนกำลังเดินเล่นไปเรื่อยๆ

“เฉินผิง เจ้าดูไม่ค่อยสบาย ทำไมเราไม่กลับไปพักผ่อนล่ะ” ม่อชิงหยุนถาม

“ไม่ต้องหรอก ผมเข้าไปพักในหอคอยได้”