หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5102

"นะ... นั่นพวกเขา!" ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรผมขาวคนหนึ่งที่อยู่ไกลๆ กรีดร้อง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและเหลือเชื่อ "นั่นเสวียนจื่อจากสำนักทำนายชะตา เล่ยชาน ราชาเถื่อนจากเผ่าม่านหวง และท่านหญิงเม่ยซินจากวังซั่วหยิง!"

"เหลือเชื่อ! ทำไมทั้งสามถึงปรากฏตัวพร้อมกัน แต่ละคนอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับเก้า ขนาดอยู่ในชั้นสามก็ยังประมาทพวกเขาไม่ได้!"

"ไม่นะ เฉินผิงจบเห่แล้ว! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหายนะทั้งสามจะหมายปองของวิเศษจากซากปรักหักพังโบราณด้วย!"

“ข้าได้ยินมาว่าเสวียนจื่อเก่งกาจที่สุดในศาสตร์ทำนาย เขาน่าจะทำนายไว้แล้วว่าเฉินผิงมีของวิเศษอยู่กับตัว ส่วนเล่ยชานเป็นคนกระหายเลือดโดยสันดาน ชอบชิงของวิเศษจากคนอื่น ส่วนท่านหญิงเม่ยซิน วิธีการของนางแปลกประหลาด ยอดฝีมือมากมายต้องตายด้วยน้ำมือของนาง...”

เสียงกระซิบกระซาบแผ่กระจายไปทั่วราวกับคลื่น ทุกคนต่างส่งสายตาเวทนาและหวาดกลัวไปยังเฉินผิงและม่อชิงหยุน ราวกับว่าทั้งคู่ถูกกำหนดให้เป็นเหยื่อของทั้งสาม

เฉินผิงฟังเสียงพูดคุยของพวกเขาพลางขมวดคิ้ว เขาไม่นึกว่าข่าวเรื่องที่เขาครอบครองของวิเศษจากซากปรักหักพังโบราณจะดึงดูดยอดฝีมือจากชั้นสามมาที่นี่

ม่อชิงหยุนสั่นเบาๆ รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ารัศมีของทั้งสามเหนือกว่าเอ้อนั่วมาก

เธอขยับเข้าไปใกล้ด้านหลังเฉินผิง ปลายนิ้วของเธอกำชายเสื้อของเขาไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่เธอเอ่ยว่า "เฉินผิง..."

เฉินผิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ให้ม่อชิงหยุนอยู่ข้างหลังเขา ก่อนจะวางกระบี่พิฆาตมังกรไว้บนอกของเขาในแนวนอน คมกระบี่ส่องประกายเย็นวาบภายใต้แสงแดด

ขณะมองทั้งสามคนตรงหน้าเขา เขารู้ว่าการต่อสู้คงเลี่ยงไม่ได้

เสวียนจื่อเป็นคนแรกที่พูด เสียงของเขาแหบพร่า แต่ทุกคนได้ยินชัดเจน “มอบของวิเศษจากซากปรักหักพังโบราณมา แล้วข้าจะมอบความตายที่ปราศจากความเจ็บปวดให้เจ้า”

ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขามองทั้งสามคนและพูดเสียงเบา “พวกคุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่มีของวิเศษจากซากปรักหักพังโบราณ ผมเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจร แล้วทำไมถึงต้องถ่อมาหาผมถึงที่นี่ด้วย”

เสวียนจื่อพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเป็นประกายดุดัน “พยายามเล่นตลกกับข้าหรือไง เจ้าคิดว่าเรามองความคิดเจ้าไม่ออกสินะ ใบหน้าของเจ้ารู้กันไปทั่วชั้นสามแล้ว คิดว่าข้าตาบอดหรือไง”

เล่ยชานตรงไปตรงมา เขาก้าวไปข้างหน้า แรงกระแทกจากเท้าทำเอาพื้นดินสั่นสะเทือนรุนแรง เขาตะโกน “พอได้แล้ว! ส่งมาซะ ไม่อย่างนั้นข้าจะทุบเจ้าให้แหลกเป็นชิ้นๆ!”

เม่ยซินยิ้มยั่วยวนพลางส่ายหัว “ดูเหมือนเจ้าจะดื้อดึงไม่น้อย... ถ้าอย่างนั้นข้าจะค้นตัวเจ้าเอง”

ขณะที่พูด ร่างของเธอก็สั่นไหว เปลี่ยนเป็นเงาสีแดงระเรื่อ ทันใดนั้นเธอก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงและแตะหน้าผากเขาด้วยนิ้วที่มีกลิ่นหอมหวาน