หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5103

“ระวัง!” ม่อชิงหยุนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้าง เมื่อไม่มีเวลาให้คิด เขาจึงวางกระบี่พิฆาตมังกรเป็นแนวนอนตรงหน้าในทันที

เคร้ง!

เสียงกระทบของโลหะดังขึ้น ปลายนิ้วของเม่ยซินส่งเสียงแหลมราวกับเพชรที่สัมผัสกับคมดาบ

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงพลังอันอ่อนโยนแต่ทรงพลังที่ไหลเวียนผ่านกระบี่ มันทำให้เขาสั่นสะท้านจนแขนชา เลือดสูบฉีดและลมหายใจสะดุด

“หืม? น่าสนใจ”

เม่ยซินเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจและดึงนิ้วกลับ ปลายนิ้วของเธอไม่ได้รับอันตราย แต่มีสีแดงจางๆ

“เป็นแค่เซียนพเนจรระดับสี่ แต่เจ้ากลับมีร่างกายและพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งถึงขนาดนี้ มิน่าถึงนำของวิเศษออกมาจากซากปรักหักพังโบราณได้” เม่ยซินประหลาดใจ

ในขณะนั้น เล่ยชานก็พุ่งเข้าใส่พร้อมกับคำราม หมัดใหญ่โตของเขาแหวกผ่านอากาศตรงไปที่ใบหน้าของเฉินผิง

พลังอันรุนแรงทำลายมิติรอบตัวเฉินผิง ก่อนที่หมัดของเล่ยชานจะเข้าใกล้ตัวเขาเสียอีก

“กำลังรออยู่เลย!”

แทนที่จะถอย เฉินผิงกลับพุ่งไปข้างหน้า จิตตวิสุทธิทำงานเต็มกำลัง ถ่ายทอดพลังวิญญาณเข้าสู่กระบี่พิฆาตมังกร

เขาตะโกนพลางฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรอย่างรวดเร็วจนเป็นแสงสีขาว ฟันใส่หมัดของเล่ยชานที่พุ่งเข้ามาอย่างดุเดือด

ครืน!

เสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหว คลื่นพลังรุนแรงแผ่ออกมาจากทั้งสอง เมื่อเห็นอย่างนั้น เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรที่อยู่เบื้องล่างก็รีบใช้ของวิเศษป้องกันตัว พร้อมวิ่งหนีอย่างอลหม่าน

ทันทีที่หมัดของเล่ยชานปะทะกับกระบี่พิฆาตมังกร รอยแตกก็ก่อตัวขึ้นในห้วงอากาศรอบๆ และคลื่นกระแทกอันน่าสะพรึงกลัวก็สาดซัดหมอกรอบตัวให้หายไป

เฉินผิงรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่พุ่งเข้ามาในกระบี่ราวกับถูกภูเขาฟาดใส่ เขาร้องคำรามและกระอักเลือดออกมา ขณะที่ร่างกระเด็นถอยหลังอย่างไม่อาจควบคุม

“เฉินผิง!” ม่อชิงหยุนกรีดร้อง พยายามคว้าตัวเฉินผิง แต่เสวียนจื่อกั้นเธอไว้ด้วยกำแพงที่สร้างขึ้นจากอักขระ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเข้าใกล้เฉินผิง

ตูม!

“บ้าเอ๊ย เจ้าเด็กนี่มีฝีมือ จู่โจมพร้อมกันเลย...” เมื่อเห็นอย่างนั้น เสวียนจื่อก็รวมพลังกับเล่ยชานและเม่ยซิน เข้าโจมตีเฉินผิงพร้อมกัน

เฉินผิงไม่มีทางป้องกันการโจมตีผสานของทั้งสาม และแรงกระแทกซัดเขาปลิวไป

ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยไฟสู้เดือดพล่าน ขณะเช็ดเลือดที่มุมปาก

ชิ้ง!

เสียงนั้นดังขึ้นสองครั้ง และแสงสว่างเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากอากาศเบื้องหลังเฉินผิง จากนั้นหมอกสีดำสองกลุ่มก็ปรากฏขึ้นในร่างของเขา

รูปปั้นนักรบทั้งสองปรากฏขึ้น ใบหน้าเคร่งขรึม พวกมันถือขวานศึกขนาดใหญ่ ร่างกายประดับประดาด้วยอักขระอันวิจิตร แต่ละตัวแผ่รัศมีอันน่าสะพรึงกลัว เทียบเท่าผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับแปด

“หืม? หุ่นเชิดนักรบ? และไม่ใช่แค่หุ่นเชิดธรรมดา ทั้งสองตัวอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับแปด” ดวงตาของเสวียนจื่อดูประหลาดใจ “น่าสนใจ ดูเหมือนว่าเขาจะซ่อนของดีเอาไว้”

เล่ยชานไม่ได้หวาดกลัวรูปปั้นนักรบทั้งสอง กลับกันความตื่นเต้นของเขายิ่งทวีคูณ “ยอดเยี่ยม! ข้าจะลองวิชากับพวกมัน!” เขาอุทาน