หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5104

เล่ยชานคำราม พลางหมุนตัวและพุ่งเข้าใส่รูปปั้นนักรบตัวหนึ่ง หมัดของเขากำแน่น

ขณะเดียวกันเม่ยซินก็หัวเราะเบาๆ ขณะที่เธอกระโจนเข้ามาพร้อมกับเขย่ากระดิ่งสีแดงเข้มในมือระรัว คลื่นเสียงสีแดงประสานกันเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ ตกลงมาใส่รูปปั้นนักรบอีกตัวและเฉินผิง

ส่วนเสวียนจื่อยืนอยู่ห่างๆ พร้อมเคาะไม้เท้ามังกรเบาๆ อักขระสีทองนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในอากาศ ก่อตัวเป็นวงแหวนอาคมแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่ ห่อหุ้มเฉินผิงและรูปปั้นนักรบทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะขังพวกเขาไว้ในวงแหวนอาคม

ยอดฝีมือขั้นเซียนพเนจรระดับเก้าทั้งสาม ลงมือพร้อมกันอย่างไร้ที่ติเพื่อพิชิตเฉินผิงและรูปปั้นนักรบทั้งสอง

เล่ยชานโจมตีรูปปั้นนักรบอย่างไม่ลดละด้วยพละกำลัง การปะทะแต่ละครั้งก่อให้เกิดเสียงดังสนั่น

คลื่นเสียงสีแดงเข้มของเม่ยซินทรงพลัง และเธอพยายามทะลวงเกราะป้องกันของรูปปั้นนักรบอีกตัว

อาคมแปดเหลี่ยมของเสวียนจื่อหดลงเรื่อยๆ บีบไม่ให้เฉินผิงเคลื่อนไหว

เฉินผิงตกอยู่ท่ามกลางการต่อสู้อันหนักหนา ขณะที่รับการโจมตี เขาก็ต้องหาทางตอบโต้แผนของเสวียนจื่อด้วย

บาดแผลของเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนเสื้อผ้าเปื้อนเลือด ทว่าดวงตากลับเป็นประกาย กระบี่พิฆาตมังกรฟาดฟันเร็วขึ้น ทุกการโจมตีแฝงปราณกระบี่ที่ไม่อาจหยุดยั้ง

“เฉินผิง!” ม่อชิงหยุนถูกเกราะพลังขังไว้ ตื่นตระหนกจนน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอทุบเกราะอักขระอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไร้ประโยชน์

เธอได้แต่มองดูเฉินผิงรับมือการจู่โจมประสานของยอดฝีมือทั้งสามขณะที่ร่างอาบไปด้วยเลือด “อดทนเอาไว้! เจ้าต้องทนให้ได้!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้มาก่อน

เฉินผิงเป็นแค่เซียนพเนจรระดับสี่ แต่กลับต้านทานการโจมตีผสานของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเก้าสามคนได้นานขนาดนี้ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเรียกหุ่นเชิดนักรบทรงพลังออกมาอีกสองตัว ทำเอาเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรตาค้างและกระซิบพูดคุยกัน

เขารู้ว่าเขาจะต้องตายที่นี่ถ้าไม่ใช้ไพ่ตายตอนนี้

“จ้าวมาร ช่วยด้วย!” เฉินผิงตะโกนในทะเลจิตสำนึกอย่างร้อนรน

“ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากข้าแล้วสินะ นานมากแล้วที่เจ้าไม่ได้ปล่อยให้ข้ายืดเส้นยืดสาย!” ลึกในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง จ้าวมารสีชาดพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “เป็นโอกาสดีที่จะได้เห็นว่าเจ้ารับมือพลังของข้าได้มากแค่ไหน!”

ทันทีที่พูดจบ รัศมีทำลายล้างก็ระเบิดออกมาจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง ราวกับภูเขาไฟปะทุ ปราณสีดำคล้ายหมึกพุ่งออกมาจากในตัวเขา ห่อหุ้มร่างกายในพริบตา

“อะไรกัน... รัศมีนั่นมันอะไร”

สีหน้าของเสวียนจื่อเปลี่ยนไป ดวงตาของเขามีร่องรอยของความตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก “น่ากลัวยิ่งกว่ารัศมีของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเก้าอีก! เจ้าเด็กนี่... หรือจะมีบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ในร่างของมัน”