หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5123

“ถ้านั่นคือคำตอบของเจ้า เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่ปราณี!” ชายชุดดำแค่นเสียงเย็นชาและยกมือขึ้นเพื่อโจมตี

ก่อนที่เขาจะลงมือ รัศมีอันรุนแรงและน่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมาจากภายในตำหนักลำดับแปด

เฉินผิงก้าวออกมา พร้อมกับม่อชิงหยุนและฮั่วจิงจิง

“แกน่ะ กล้าดียังไงถึงบุกรุกตำหนักลำดับแปด”

เฉินผิงมองชายชุดดำด้วยความเหยียดหยามอย่างเปิดเผย

“แล้วเจ้าเป็นใครกัน เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับห้าแต่กลับกล้าพูดแบบนี้กับข้า”

ชายชุดดำผู้มั่นใจในพลังของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหกของตัวเอง จ้องมองเฉินผิงอย่างเรียบเฉย

เฉินผิงยิ้มและหันไปหาฮั่วจ้าวโดยไม่เหลือบมองเขาอีก “พ่อตา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”

ฮั่วจ้าวพยักหน้า ระดับบำเพ็ญเพียรของเฉินผิงเพิ่มขึ้นอีกครั้ง และผู้อาวุโสที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่อาจเทียบได้

“เฉินผิง ฆ่าไอ้พวกสารเลวนั่นเลย! ให้พวกมันรู้ว่าจะเจออะไรถ้ากล้าหยามตำหนักลำดับแปด!” องค์ชายฮั่วตะโกน แสดงความกล้าออกมาทันทีที่เห็นเฉินผิงมาถึง

“ดูให้ดี ฉันจะสั่งสอนพวกมันให้ดูเป็นขวัญตา” เฉินผิงบอกองค์ชายฮั่ว

“ไอ้เด็กโอหัง! ถ้าไม่แสดงพลังของข้า เจ้าคงไม่เข้าใจว่าตัวเจ้าต่ำต้อยเพียงใด!” ผู้อาวุโสในชุดดำคำรามเมื่อเฉินผิงไม่แยแส

เขาเริ่มร่ายคาถาด้วยความโกรธ ท้องฟ้าเปิดออกและสายฟ้าสีม่วงนับไม่ถ้วนฟาดลงมา

สายฟ้าแต่ละเส้นใหญ่เท่าถัง ปกคลุมท้องฟ้าและผืนดินด้วยพลังน่าสะพรึงกลัว

ฮั่วจ้าวและศิษย์ตำหนักลำดับแปดพากันถอยหนีภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงแค่ยิ้มน้อยๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ขณะที่เขาจ้องมองสายฟ้าที่กำลังลงมา เขาไม่แม้แต่จะขยับนิ้วมือ

เมื่อสายฟ้าสีม่วงถึงตัวเขา มันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าไม่เคยมีอยู่จริง

ภาพนั้นทำให้ทุกคนตกตะลึงชั่วขณะ

คิ้วของผู้อาวุโสในชุดดำขมวด “ไม่เลวนี่เจ้าหนู พอมีฝีมืออยู่บ้าง”

จากนั้นเขาก็คำราม “วิถีหมื่นกระบวนท่า!”

สิ้นคำสั่งของเขา ผู้บำเพ็ญเพียรนับหมื่นที่อยู่ข้างหลังต่างฟาดฟันอาวุธขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมกัน

อาวุธเหล่านั้นผสานรวมกันจนกลายเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ขนาดมหึมา

“ท่านพ่อ…” ใบหน้าของฮั่วจิงจิงแดงก่ำราวกุหลาบ

ทันใดนั้นเอง ผู้อาวุโสในชุดคลุมดำยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับหุ่นไม้ ดวงตาว่างเปล่าจับจ้องเฉินผิงด้วยความตะลึง

ฟันกระบี่เพียงครั้งเดียวกลับตัดหัวผู้บำเพ็ญเพียรได้นับหมื่น...

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับห้าแค่คนเดียวทำแบบนั้นได้จริงหรือ

“ถ้ายังเหลือวิชาอะไรอีกก็แสดงออกมาซะ!”

เฉินผิงมองผู้อาวุโสในชุดดำด้วยสายตาเยือกเย็นเฉียบคมขณะพูด

“ม-ไม่...ไม่มีแล้ว ข้าขอยอมแพ้!” ผู้อาวุโสในชุดดำพูดตะกุกตะกัก สั่นสะท้านไปทั้งตัว

ความหวังทั้งหมดสูญสิ้นไปในวินาทีที่ศีรษะนับหมื่นลอยขึ้นฟ้า ความสิ้นหวังกัดกินเขานับจากนั้น

เขาไม่มีทางต่อกรเฉินผิงได้เลย

“ฉันไม่อยากฟังแกขอยอมแพ้” เฉินผิงส่ายหัว “รู้ไหมทำไมหัวแกถึงยังไม่ขาดเหมือนหัวเจ้าพวกนั้น?”