หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5126

คิ้วของเฉินผิงขมวดเป็นรอยย่น “แล้วถ้าผมตัดสินใจว่าคุณต้องตายที่นี่วันนี้ล่ะ”

หยุนหวู่ชะงักไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นดาบยาวสีเขียวก็ปรากฏขึ้นในมือขวา “เจ้าหนู บังอาจปากดีกับข้าหรือ ถ้าหากพวกเจ้าไม่กลายเป็นศพเกลื่อนพื้น สำนักชิงหยุนก็คงไม่เหลือศักดิ์ศรี”

พูดยังไม่ทันขาดคำ หยุนหวู่ก็พุ่งเข้าโจมตีก่อนโดยไม่ลังเล

เขาฟันดาบเป็นวงกว้าง ปราณดาบสีมรกตพุ่งเข้าใส่เฉินผิงและคนอื่นๆ

ลำแสงดาบแฝงพลังของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ด ทั้งน่าสะพรึงกลัวทั้งโหดเหี้ยม และเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร

สายตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เขาสะบัดกระบี่พิฆาตมังกรและปลดปล่อยแสงเจิดจ้า ทันทีที่แสงสีเขียวปะทะกับสีทอง การโจมตีของหยุนหวู่ก็สลายหายไปในพริบตา

ดวงตาของหยุนหวู่เบิกกว้าง การโจมตีของเขาหายไปราวกับไม่เคยมี เขาใจหายวาบ

เขาไม่นึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ถึงกระนั้น ในฐานะเจ้าสำนักชิงหยุน เขาไม่มีทางยอมจำนน

เขาคำรามดังกึกก้อง ดึงพลังทั้งหมดในร่างกายออกมา และปลดปล่อยวิชาขั้นสูงสุดของสำนัก คัมภีร์ดาบชิงหยุน

แสงสีน้ำเงินอมเขียวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นด้านบน ก่อตัวเป็นทะเลปราณดาบอันกว้างใหญ่ โถมเข้าใส่พวกเฉินผิง

แต่เฉินผิง หูหม่าซือ ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนกลับมองทะเลปราณดาบที่กำลังเคลื่อนเข้ามาอย่างใจเย็น

หูหม่าซือแสยะยิ้ม ส่วนหญิงสาวทั้งสองดูไม่ทุกข์ร้อน พวกเขาเข้าใจดีว่าสำหรับเฉินผิงแล้ว การโค่นศัตรูตรงหน้านั้นไม่ยากไปกว่าการเหยียบขยี้มด

“วิชาหลอกเด็ก” เฉินผิงพึมพำ

เขาแค่นเสียงและใช้ร่างเกราะทองคำ ทันใดนั้นเกล็ดสีทองวาววับก็ปกคลุมทั่วผิวกาย

ลำแสงดาบกระทบเกราะทองคำดังกึกก้องราวกับเสียงโลหะเสียดสี แต่กลับไร้ซึ่งรอยขีดข่วน

พริบตาต่อมาเฉินผิงก็หายวับไป

ความเร็วของเขาเกินกว่าจะมองทัน หยุนหวู่ไม่ทันได้กระพริบตาด้วยซ้ำ

หมัดของเฉินผิงกระแทกเข้าที่อกของหยุนหวู่ พลังหนักหน่วงทำเอาเจ้าสำนักถอยหลัง เขาหล่นกระแทกพื้นและไถลไปบนหิน

ศิษย์สำนักชิงหยุนมองดูความพ่ายแพ้ของเจ้าสำนักด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าซีดเผือด

พวกเขาอยากจะพุ่งเข้าไปช่วย แต่พลังของเฉินผิงตรึงเท้าของพวกเขาไว้ราวกับแท่งเหล็ก