“เลิกพูดบ้าอะไรแบบนี้ได้ไหม? ฉันไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบฉัน!” กู่หลิงเอ๋อร์พูดพลางหน้าแดงซ่าน
“ฮ่าๆๆ! ฉันแค่ล้อเล่นน่า เขาคงจะเหมือนขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยล่ะถ้าเราสองคนช่วยกันดูแลเขา…” ซูอวี่ฉีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“อวี่ฉี เธอกล้าล้อฉันเล่นแบบนี้เหรอ! มานี่ ฉันจะสั่งสอนเธอเอง…” กู่หลิงเอ๋อร์พูดขณะที่พุ่งเข้าหาเธอ
ในห้องเสียงดังลั่นเมื่อพวกเธอเล่นแกล้งกันอย่างสนุกสนาน
เฉินผิงอยู่ในห้องนั่งเล่นขณะที่ได้ยินเสียงนั้น เขารู้สึกสงสัยว่าทำไมผู้หญิงถึงได้อารมณ์แปรปรวนนัก หลังจากส่ายหัวไปมา เขาก็เดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน
วันต่อมา เฉินผิงใช้พลังชี่เพื่อช่วยเทียนหู่ให้บรรลุวิชาการต่อสู้ในระดับปรมาจารย์ ทำให้เทียนหู่รู้สึกเป็นพระคุณและยิ่งจงรักภักดีต่อเขามากขึ้นไปอีก
จากการที่เฉินผิงสังหารฉินเฟิงไป เขาก็กังวลว่าตระกูลฉินจะมาแก้แค้น ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจไม่ไปที่หุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ และจะอยู่ที่เสิ่งเฉิงต่อไปอีกสักสองสามวัน ส่วนเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งก็ก้าวหน้าในการฝึกศิลปะการต่อสู้มากขึ้น ภายใต้การแนะนำของเขา
ห่างออกไปเป็นพันไมล์ ร่างของฉินเฟิงอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านตระกูลฉินในจิงตู เนื่องจากหัวของฉินเฟิงถูกบดขยี้จนเละ ตระกูลของเขาจึงจัดหาหัวเทียมมาเปลี่ยนให้แทน
“แน่ใจนะว่าเฉินผิงเป็นคนฆ่าฉินเฟิงกับเยี่ยหลาง? ไม่มีคนอื่นช่วยใช่ไหม?” ฉินเสี่ยวเทียน อาคนที่สามของฉินเฟิงถามปรมาจารย์ทั้งสองของตระกูลฉิน
ตอนนั้นทั้งสองคนติดตามฉินเฟิงไปที่เจียงเป่ย แต่หลังจากที่ถูกไป๋จ่านถังทำร้าย พวกเขาก็อยู่ที่โรงแรมเพื่อทำแผลของตัวเอง
เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงกับเยี่ยหลางไม่กลับมาสักที ปรมาจารย์ทั้งสองคนก็ตัดสินใจออกตามหาพวกเขา ท้ายที่สุดแล้วก็ได้พบแค่เพียงร่างไร้วิญญาณของฉินเฟิงกับเยี่ยหลาง
จากนั้น พวกเขาจึงนำร่างของฉินเฟิงกลับมายังบ้านตระกูลฉิน
“คุณเสี่ยวเทียน เราไม่ได้เห็นเหตุการณ์กับตา เพราะว่าเราไม่ได้อยู่ที่นั่น!” ปรมาจารย์คนหนึ่งตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...