“อ้อ! ไม่เลย!” เขาตอบอย่างระวังคำพลางส่ายหัว
“ไปกันเถอะ!” กู่หลิงเอ๋อร์เหลือบตามองร่างไร้วิญญาณของฉินเฟิงก่อนจะหันหลังเดินจากไป ราวกับว่าความทรงจำเกี่ยวกับเขาได้ถูกลบออกไปอย่างสิ้นเชิง
เธอก้าวออกไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าวก็สะดุดเข้ากับชายผ้าปูที่นอน โชคดีที่ตั้งหลักได้ทัน เธอจึงกลับมายืนทรงตัวได้อย่างเป็นปกติ
ทันใดนั้น ผ้าปูที่นอนก็เลื่อนหลุดออก เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวขึ้นมาต่อหน้าเฉินผิง แสงจันทร์สลัวส่องอาบร่างที่มีเพียงชุดชั้นในปกคลุมอยู่ ทำให้ผิวของเธอยิ่งผุดผ่องและไร้ที่ติ
เฉินผิงไม่อาจละสายตาไปจากร่างหญิงสาวได้เลย เธอสวยสะดุดตาราวกับเทพธิดา
เมื่อรู้สึกถึงความผิดพลาด เธอหันมาทางเฉินผิงทันที “โรคจิต! หลับตาเดี๋ยวนี้นะ!” เธอโกรธจัดจนหน้าแดงก่ำ เธอดึงผ้าปูเตียงออกมาพันร่างไว้อย่างรีบร้อน ไม่มีคำไหนจะอธิบายความอับอายของเธอได้เลยในเวลานี้!
เฉินผิงหันกลับไปทันทีและรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน “ฉันไม่ได้ตั้งใจมอง เธอสะดุดผ้าปูที่นอนหลุดลงมาเอง ไม่ใช่เหรอ? ผมไม่เกี่ยวเลยนะ”
“อย่ามายอกย้อนนะ!” กู่หลิงเอ๋อร์ส่งสายตาเตือนเขา “ฟังนะ กลับไปจากนี่ คุณห้ามบอกใครเรื่องนี้เด็ดขาด!”
“แน่ล่ะ! ผมไม่บอกใครหรอก!” เฉินผิงสั่นหัวขณะพยายามพูดโน้มน้าวเธอ
เมื่อพวกเขากลับเข้ามาที่คฤหาสน์อีกครั้ง พวกเขาก็เจอซูอวี่ฉีกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องด้วยความกังวล
ตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามาด้วยกัน กู่หลิงเอ๋อร์ที่อยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงโดยมีผ้าปูที่นอนพันกายไว้ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เฉินผิง คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?” ซูอวี่ฉีถามด้วยความเป็นห่วง
กู่หลิงเอ๋อร์ไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำเมื่อได้ยินว่ามีคนเข้ามาในห้อง เพราะรู้ว่าคนที่เข้ามาคือซูอวี่ฉี ลึกๆ แล้วเธอรู้สึกกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนตัวเอง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอตกหลุมรักเฉินผิงตั้งแต่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเมื่อก่อนหน้านี้ หากเขาตั้งใจจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ เธอรู้ว่าเธอคงจะยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ! แต่เขาเป็นสามีของเพื่อนรักเธอนะ! กู่หลิงเอ๋อร์ เธอไม่มียางอายเลยหรือยังไง?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...