หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5140

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ จ้องมองหัวที่กลิ้งไปมาด้วยความหวาดกลัวอย่างเงียบงัน จากนั้นก็ส่งสายตาเกรี้ยวกราดใส่เฉินผิง

หลายคนเดินไปข้างหน้าและคิดแก้แค้น แต่ผู้หญิงคนเดิมกลับพุ่งเข้ามากางแขนขวางทาง

“อย่าขยับ!” เธอตะโกน “เขาหาเรื่องเอง ผู้มีพระคุณของเราไม่ได้ทำอะไรผิด”

สายตาเย็นชาของเฉินผิงกวาดไปทั่วฝูงชน “ผมช่วยชีวิตพวกคุณทุกคน และผมทวงชีวิตคืนได้ทุกเมื่อถ้าผมต้องการ ถ้ารีบร้อนอยากตายนัก ก็เอาถุงใส่ของของตัวเองคืนไปได้เลย”

คำพูดของเขาทรงพลังยิ่งกว่าคมดาบใดๆ ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนก้มหน้าลงและเงียบ ไม่มีใครกล้าขยับ พวกเขาได้เห็นพลังของเฉินผิงด้วยตาตัวเอง และรู้ว่าการต่อต้านต้องแลกมาด้วยอะไร

หญิงคนนั้นฝืนยิ้มพลางพยายามกล่อมเขา “สหาย พวกเราซาบซึ้งใจยิ่งที่เจ้าช่วยเราไว้ หากมีพวกเราคนไหนไม่สำนึกบุญคุณและกล้าสั่งสอนคุณธรรม คนๆ นั้นก็สมควรโดนแล้ว เราถามชื่อของเจ้าได้ไหม และเจ้าจะอนุญาตให้เราติดตามเจ้าได้หรือไม่”

เธอเข้าใจดีว่าผู้รอดชีวิตของเผ่าอู่เย่าแค่หยิบมือไม่มีทางสร้างเผ่าขึ้นมาใหม่ได้ด้วยตัวเอง หากไม่มีใครคุ้มหัว พวกเขาคงถูกตามล่าทีละคน เฉินผิงคือเสาหลักที่แข็งแกร่งและเชื่อถือได้ที่สุดเท่าที่เธอจะหาได้

แต่เฉินผิงอ่านความคิดของเธอออก เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “พวกคุณดูแลตัวเองด้วย นับจากนี้ไป เราไม่ได้ติดค้างกันอีกต่อไปแล้ว” เขาหันหลังเดินจากไปพร้อมกับหูหม่าซือและคนอื่นๆ

หญิงผู้นั้นได้แต่มองเงาของเฉินผิงที่ค่อยๆ เลือนหายไป ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะพาคนในเผ่าที่เหลือไปทางตรงกันข้าม ไม่มีใครบอกได้ว่าเผ่าอู่เย่าจะฟื้นคืนกลับมาได้อีกครั้งหรือไม่

เฉินผิงและพรรคพวกเดินทางไปอีกพันไมล์ ก่อนจะเลือกหุบเหวปลอดคนแห่งหนึ่ง เมื่อถึงแล้วเขาขอให้หูหม่าซือและคนอื่นๆ ช่วยเฝ้าระหว่างที่เขาเข้าไปในหอสะกดมารเพื่อพักฟื้น เขารู้ว่าตัวเองในตอนนี้ยังไม่สามารถทำลายล้างสำนักทำนายชะตาได้

ภายในหอคอย เฉินผิงจดจ่ออยู่กับการรักษา ด้วยของจำนวนมากที่ชิงมาจากเผ่าม่านหวงและเผ่าอู่เผ่า เขาจึงมีทรัพยากรมากมายให้ใช้

ขณะที่บาดแผลกำลังสมาน เขาก็ฝึกฝนวิชาบำเพ็ญกายาของเผ่าม่านหวงไปด้วย รู้สึกถึงพลังอันป่าเถื่อนแต่แข็งแกร่งที่กัดกร่อนกล้ามเนื้อและกระดูกทุกชิ้น

หยุนหวู่นำทาง พวกเขามุ่งหน้าตรงไปยังยอดเขาแห่งสำนักทำนายชะตา

สำนักทำนายชะตาตั้งอยู่บนหน้าผาสูงชัน ปกคลุมไปด้วยหมอกจากสวรรค์ที่ลอยละล่องอยู่ตลอดเวลา ประตูสู่ภูเขาซึ่งเป็นซุ้มประตูที่สกัดจากธารน้ำแข็งหมื่นปี มีอักษรโบราณหกตัวจารึกไว้ว่า “มรดกแห่งชะตา คงอยู่ชั่วนิรันดร์” มันแผ่รัศมีแห่งความสง่างามเหนือสิ่งใด

เมื่อพวกเฉินผิงมาถึงพื้นที่โล่งกว้างที่รู้จักกันในชื่อลานทดสอบที่เชิงเขา ศิษย์สองคนในชุดคลุมสีขาวงาช้างขวางทางไว้

“มีธุระอะไรที่นี่” หนึ่งในนั้นสั่ง “ห้ามคนนอกบุกรุกพื้นที่ของสำนักทำนายชะตา”

หัวหน้าของสองคนนั้นยิ้มเย้ยใส่เฉินผิง ดวงตาของเขากวาดมองทั่วร่างของชายแปลกหน้าราวกับกำลังชั่งน้ำหนักเขาด้วยสายตา

เมื่อสัมผัสได้ว่ารัศมีของเฉินผิงราบเรียบ และไม่มีความผันผวนของพลังรั่วไหลออกมาจากตัวเขา น้ำเสียงของศิษยคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นดูถูกเหยียดหยามทันที “สำนักทำนายชะตาเป็นสำนักใหญ่ เราไม่ต้อนรับพวกไร้หัวนอนปลายเท้า หากเจ้าไม่ได้รับเชิญก็ออกไป เดี๋ยวนี้”