หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5141

หูหม่าซือเดินไปข้างหน้าครึ่งก้าวและกำลังจะสวนกลับ ทันใดนั้นเฉินผิงก็ยกมือขึ้นและห้ามเขาไว้

เฉินผิงเงยหน้ามองประตูเข้าภูเขาที่สูงทะลุเมฆ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “บอกใครก็ตามที่ปกครองสำนักทำนายชะตาของพวกแกให้ออกมาซะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันมาเพื่อตัดหัวมัน”

ทันทีที่พูดจบ บรรยากาศรอบตัวก็พลันอึดอัดและแผ่แรงกดดัน

ศิษย์สองคนที่เฝ้าประตูชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ! เจ้าโง่นี่มาจากไหนกัน กล้าพูดเหลวไหลต่อหน้าทางเข้าสำนักทำนายชะตางั้นเหรอ!”

“ระดับบำเพ็ญเพียรของเจ้าอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับห้าเท่านั้น สมองเพี้ยนไปแล้วหรือไงถึงได้กล้ามาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่”

ศิษย์คนหนึ่งสะบัดข้อมือ ดาบสีฟ้าขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏขึ้น ปลายดาบเฉียดหน้าผากของเฉินผิงไปแค่ปลายเส้นผม “ไปให้พ้น ไม่อย่างนั้นเจ้าจะได้เห็นว่าวิชาดาบของสำนักทำนายชะตาโหดเหี้ยมขนาดไหน”

เฉินผิงไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ แค่ปลดปล่อยรัศมีแผ่วเบาออกจากร่างของเขา

เสียงฮัมเบาๆ ดังก้องไปทั่วลานกว้าง

แรงกดดันโถมเข้ามาในลานทดสอบและปกคลุมจนทั่วในพริบตา

ศิษย์ขั้นเซียนพเนจรระดับหกทั้งสองรู้สึกราวกับภูเขาถล่มทับลงมาใส่ไหล่ของพวกเขา

มีเสียงดังกระแทกสองครั้ง พวกเขาทรุดตัวลงคุกเข่า กระดูกทุกส่วนในร่างกายส่งเสียงลั่น เลือดพุ่งออกมาจากริมฝีปาก ดาบสีฟ้าอ่อนเล่มเล็กหล่นลงแผ่นหินและสลายเป็นผงธุลี

“ใคร... เจ้าเป็นใครกัน” ศิษย์คนหนึ่งถาม สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงไม่ได้ตอบ แค่เหลือบมองคนพูด และร่างของศิษย์คนนั้นก็ระเบิดออกเหมือนเศษไม้ ฝนสีแดงสาดกระเซ็นใส่เพื่อนของเขา

ศิษย์คนที่ยังไม่ตายสะดุ้งด้วยความตกใจ โขกหน้าผากกระแทกพื้นหินซ้ำแล้วซ้ำเล่า “นายท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ! ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

เฉินผิงก้าวผ่านเขาไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “หนวกหู” เขาพูด น้ำเสียงเย็นชาดุจโลหะเย็นเยียบ

เฉินผิงและคนอื่นๆ ก้าวข้ามประตู เหล่าศิษย์ที่ลาดตระเวนตามเส้นทางตกใจจนอ้าปากค้าง และทันใดนั้นก็มีคนตีระฆังเตือนภัย

แก๊ง..แก๊ง...แก๊ง...