หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5145

หูหม่าซือกับคนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องลงมือ แค่ต้องรอให้พวกเขาขนของออกมา

“เฉินผิง เจ้าเก่งขึ้นทุกวัน คราวหน้าถ้าเราไปที่วังซั่วหยิง ให้ข้าได้แสดงฝีมือบ้างได้ไหม” หูหม่าซือถามพร้อมยิ้มกว้าง

เฉินผิงมองเขาพลางยิ้มน้อยๆ “หูหม่าซือ เป็นเพราะคุณรู้ว่าทุกคนในวังซั่วหยิงเป็นผู้หญิงใช่ไหม?”

“ข้าไม่รู้เรื่องนั้นเลย ข้าแค่อยากแสดงฝีมือ!” หูหม่าซือรีบส่ายหัว

“ได้ จะเอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ผมกลัวว่าคุณจะลังเลถ้าคู่ต่อสู้เป็นผู้หญิง”

“ไม่ต้องห่วง ข้าเคยพลาดเรื่องผู้หญิงตอนไหนกัน ข้าจะร่ายมนต์สะกดก่อน แล้วถ้าพวกนางยังไม่ยอมจำนน ข้าก็จะจัดการให้เสร็จ คงน่าเสียดายถ้าพลาดโอกาสนี้ไป!”

พูดจบหูหม่าซือก็หัวเราะเจ้าเล่ห์

สำนักทำนายชะตาเป็นสำนักใหญ่ที่อยู่มานานนับหมื่นปี รากฐานของสำนักนั้นลึกยากหยั่งถึง

ไม่นานพวกเขาก็ขุดพบคลังสมบัติของสำนักในใจกลางภูเขา

ประตูขนาดใหญ่ของคลังสมบัติสร้างขึ้นจากเหล็กไหลหมื่นปี ประดับด้วยอักขระอาคมอันวิจิตร ซึ่งแตกกระจายราวเศษกระจกเมื่อเฉินผิงสะบัดข้อมือ

เมื่อประตูหนาหนักเปิดออก ทุกคนต่างตะลึงงันกับภาพอันตระการตาภายใน

มณีสวรรค์กองรวมกันเท่าภูเขาขนาดเล็ก มีทั้งมณีระดับสูงและระดับสูงยิ่งกว่า แต่ละกองเปล่งแสงหลากสีสัน

กำแพงเต็มไปด้วยของวิเศษ กระบี่บิน เกราะเวทย์มนต์ ยันต์อาคม เครื่องราง เป็นคลังอาวุธจำนวนมหาศาล

หีบหยกวางเรียงกันเป็นระเบียบเต็มชั้นวาง แต่ละชั้นบรรจุสมุนไพรและยาวิเศษหายาก หลายกล่องมีโอสถที่กลั่นมานานนับหมื่นปี

“สวรรค์ทรงโปรด...สมบัติในนี้มีมากแค่ไหนกัน”

หูหม่าซือกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกจากเบ้า

แม้แต่ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนซึ่งคุ้นเคยกับความมั่งคั่งยังไม่เคยเห็นกองสมบัติใหญ่โตเท่านี้มาก่อน สีหน้าของพวกเธอตกตะลึง

เฉินผิงก้าวเข้าไปในคลังสมบัติ สายตาของเขากวาดมองขุมทรัพย์เหล่านั้น แต่สีหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนแปลง

สำหรับเขา ของเหล่านี้แม้จะล้ำค่า แต่ก็เอาไว้เป็นบันไดให้เขาก้าวขึ้นสู่พลังอำนาจเท่านั้น

เขาโบกมือช้าๆ เปิดหอสะกดมาร และของในคลังสมบัติก็ไหลทะลักเข้ามาไม่หยุดยั้ง

ชายผู้บาดเจ็บกลับมาพร้อมกำลังเสริม คอยแอบตามเฉินผิงมาตลอดทาง แม้ตัวเฉินผิงเองจะยังไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกไล่ล่าอยู่ก็ตาม

ในขณะนั้นเฉินผิงกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังวังซั่วหยิง

“เฉินผิง เจ้าสัญญากับข้าแล้ว วังซั่วหยิงเป็นของข้า อย่าได้เข้ามายุ่งเชียว ถ้าเจ้าเผลอไปทำใครตายเข้า ข้าคงเสียใจแย่”

หูหม่าซือเตือนระหว่างที่พวกเขาเดินทาง

“ใจเย็นๆ ถึงผมไม่ช่วยคุณก็คงฆ่าได้อยู่แล้ว ทำอะไรก็ทำไปเถอะ เราค่อยจัดการให้เรียบร้อยทีหลัง” เฉินผิงตอบ น้ำเสียงของเขาทั้งอ่อนใจและขบขัน

“หูหม่าซือ วังซั่วหยิงมีศิษย์มากกว่าหมื่นคน เจ้าจัดการเองทั้งหมดได้หรือ” หยุนหวู่กระซิบถามอย่างระมัดระวัง

“อะไรนะ?” หูหม่าซือสะดุ้ง “ผู้บำเพ็ญเพียรหญิงมากกว่าหมื่นคน?”

เขางุนงงไปชั่วขณะ แม้จะเหลือเรี่ยวแรงแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางหลับนอนกับผู้หญิงมากขนาดนั้นได้

“นั่นมัน...คนเยอะจริงๆ” เขาขมวดคิ้ว “ข้าน่าจะเริ่มฆ่าพวกที่สวยน้อยกว่าก่อน พวกนั้นสมควรโดนแล้ว... จะได้เหลือแต่ผู้หญิงคนที่สวยๆ ฟังดูยุติธรรมดี”