หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5147

“แม้แต่ร่างกายที่แข็งแกร่งที่สุดก็รับมือผู้บำเพ็ญเพียรหญิงเป็นหมื่นคนไม่ได้” ม่อชิงหยุนหัวเราะ “ต่อให้เฉินผิงไปเอง พวกนางก็คงเล่นงานเขาจนหมดแรงเหมือนกัน”

“นั่นสินะ พอกับเราสองคนเขาเล่นซะเต็มแรง” เธอเสริมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ถ้าโดนผู้หญิงมากขนาดนั้นรุมล้อม เขาไม่ไหวแน่”

เฉินผิงยิ้มแห้งๆ ฉันเป็นมนุษย์ ไม่ใช่พ่อพันธุ์วัว แม้แต่วัวก็คงอ่อนเปลี้ยถ้าเจอตัวเมียเป็นหมื่น

อีกอย่างผู้หญิงเหล่านั้นบำเพ็ญเพียรด้วยการดูดพลังหยางจากผู้ชายถ้าเจอคนทั้งวังคงไม่ไหว แค่รับมือพวกเธอแปดหรือสิบคนได้ก็นับว่าเก่งแล้ว

ขณะเดียวกันที่หน้าวังซั่วหยิง ศิษย์หญิงหลายร้อยคนตั้งค่ายกลป้องกัน ทุกคนสวมชุดคลุมบางสีแดงเหมือนกันหมด เผยให้เห็นผิวกายเย้ายวน ในมือคือดาบยาววาววับ แววตาฉายเจตจำนงสังหาร

“แสดงตัวออกมา!” ศิษย์อาวุโสคนหนึ่งตะโกน

หูหม่าซือตีลังกากลางอากาศอย่างสง่างาม ก่อนจะร่อนลงยอดหินขนาดใหญ่เบื้องหน้าประตู เขาเก็บพัดและยกมือคำนับ พร้อมประกาศว่า “ข้าคือหูหม่าซือ มาเพื่อแสดงความเคารพต่อท่านหญิงแห่งวังซั่วหยิง”

“หูหม่าซือ?” ศิษย์อาวุโสขมวดคิ้ว “ไม่เคยได้ยินชื่อเจ้า รีบออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น-”

“ไม่อย่างนั้นอะไร?” รอยยิ้มของหูหม่าซือร้ายกาจราวกับปีศาจ ขณะที่เขากางพัดอีกครั้งและสะบัดเบาๆ

ชั่วพริบตานั้น หมอกจางๆ ลอยฟุ้งไปทั่วท้องฟ้า กลิ่นหอมอบอวลชวนหลงใหล

ก่อนที่ศิษย์วังซั่วหยิงจะทันได้ตั้งตัว พวกเธอก็รู้สึกวิงเวียน แขนขาอ่อนแรง

“นี่มันกลอุบายอะไรกัน? เจ้าทำอะไร?” ศิษย์อาวุโสอ้าปากค้าง ความหวาดกลัวแผ่ไปทั่วใบหน้า

“ฮ่าๆ ก็แค่ธูปพันมายาที่ข้าทำขึ้นเอง หอมดีใช่ไหมล่ะ?”

“พันมายา...?” ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด “ทุกคนตั้งสติ! กลั้นหายใจ!”

สายเกินไปแล้ว ดวงตาของศิษย์หลายสิบคนพร่ามัว อาวุธหล่นจากนิ้วมือที่ชากระทบพื้น แก้มแดงก่ำราวกับไข้ขึ้น และร่างกายของพวกเธอเริ่มบิดเบี้ยวอย่างควบคุมไม่ได้

“เจ้า... ชาติชั่วสารเลว!” ศิษย์อาวุโสคำราม ขาของเธอทรุดจนต้องพิงดาบพยุงตัวเอง