“ทำไมเขาถึงไม่อยากมา?” ชายวัยกลางคนคนนี้คือจ้าวอู๋ฉี เขารู้สึกประหลาดใจจึงถามโสว่อี้ว่า “คุณได้บอกเขาไหมว่าผมเป็นใคร?”
“ไม่ครับ...” โสว่อี้รีบโบกมือก่อนจะว่าต่อ “ผมไม่กล้าทำอะไรที่คุณไม่อนุญาตหรอกครับ ผมบอกกับเฉินผิงแค่ว่ามีบุคคลสำคัญจากจิงตูมาที่นี่ แต่เขาก็ไม่มาครับ!”
“ไร้สาระ! ไอ้เด็กบ้านั่นมันช่างอวดดี! มันรู้ไหมว่าคนรวยและมีอิทธิพลทุกคนในจิงตูอยากจะเจอคุณจ้าวกันทั้งนั้น เขากล้าปฏิเสธคำเชิญของเราได้ยังไง?”
เสี่ยวลี่โมโหเมื่อได้ยินคำตอบของโสว่อี้
“น่าสนใจ...” พวกเขาตกใจ เพราะนอกจากจ้าวอู๋ฉีจะไม่โกรธแล้ว ยังหัวเราะขึ้นมาอีก
“ถ้าเขาไม่อยากมาที่นี่ งั้นเราก็ไปเจอเขากันเถอะ!” จ้าวอู๋ฉีลุกขึ้นยืนและพูดว่า “เสี่ยวลี่ ไปหาซื้อของฝากเหมาะๆ มาหน่อยนะ นี่เป็นครั้งแรกที่เราไปบ้านเขานี่!”
“ท่านรัฐมนตรีครับ ในเมื่อไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้มันไม่เคารพคุณ แล้วคุณจะยังไปบ้านมันอีกทำไมครับ?” เสี่ยวลี่ถามด้วยความประหลาดใจ
“ทำตามที่ฉันบอก ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นหรอกน่า” อู๋ฉีตอบอย่างเย็นชา
เสี่ยวลี่รู้สึกกลัวเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาไม่กล้าทำอะไร นอกจากรีบออกไปหาซื้อของฝาก
“โสว่อี้ เฉินผิงเป็นใครกันแน่? บอกฉันที…” อู๋ฉีหันมาถาม
ต่อมา โสว่อี้ก็เล่าทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับเฉินผิงให้อู๋ฉีฟัง
“พวกคนหนุ่มก็มักจะไม่กลัวอะไรเลยแบบนี้แหละ เฉินผิงสร้างเรื่องวุ่นวายในเสิ่งเฉิงมาแล้วครั้งหนึ่ง มาคราวนี้ก็ไปสร้างหายนะในจิงตูด้วยการฆ่าฉินเฟิง เขากล้าหาญ แข็งแกร่ง และยังเต็มไปด้วยศักยภาพ”
อู๋ฉีหัวเราะลั่นหลังจากที่เขาพูดจบ
โสว่อี้ผงะไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คุณจ้าว นี่คุณบอกว่าเฉินผิงฆ่าคนตระกูลฉินในจิงตูอย่างนั้นเหรอ?”
“รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมของเสิ่งเฉิงและเจียงเป่ยอย่างคุณ ทำหน้าที่ได้ไม่ดีเลยนะ คุณไม่รู้ว่าเฉินผิงฆ่าฉินเฟิงในเสิ่งเฉิงได้อย่างไรกัน?” อู๋ฉีจ้องหน้าโสว่อี้และพูดขึ้นมา
เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนหน้าผากโสว่อี้ เพราะคำพูดของอู๋ฉีทำให้เขาหวาดหวั่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...