หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5161

เสียงของดาบแตกละเอียดยังคงก้องกังวาน ลำแสงสีทองพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าจากห้องโถง ทะลุผ่านเมฆหมอก

มันระเบิดออกเป็นเศษซากนับหมื่นกลางอากาศ ทะลักลงมาราวกับพายุฝนที่เทกระหน่ำใส่เฉินผิงและหยุนหวู่

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย เขาชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมาโดยไม่ลังเล คมของมันส่องประกายเย็นยะเยือก

เขาตะโกนดังลั่น ปลดปล่อยพลังวิญญาณจนถึงขีดสุด สร้างพายุลำแสงดาบขึ้นมา

พายุทั้งสองปะทะกัน กลืนกินฟ้าดินด้วยแสงเจิดจ้า ขณะที่คลื่นกระแทกซัดสาดออกไป

ก้อนหินบนพื้นแตกกระจายและกระเด็นขึ้นฟ้า ก่อนจะหล่นกระแทกลงสู่พื้น

หลังจากการปะทะอันดุเดือดชั่วครู่ ลำแสงดาบก็สลายหายไปหมด ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพัง

เฉินผิงพาหยุนหวู่เข้าไปในโถงโดยไม่รอช้า

ทว่าเมื่อก้าวข้ามประตูเข้าไป พวกเขาก็พบว่าในนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คน เหลือแต่เสาหักๆ และกำแพงที่พังทลาย ไม่มีใครอยู่เลย

“เป็นไปได้ยังไง อาคมดาบหมื่นเล่มนั่นทรงพลังพอที่จะถล่มเมืองได้ แล้วทำไมถึงไม่มีใครอยู่ในนี้เลย” หยุนหวู่อุทาน ใบหน้าของเขาซีด เขาพูดสั่นๆ ด้วยความสับสนและหวาดกลัว

เฉินผิงขมวดคิ้วแน่น ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วห้องโถงอันเงียบสงัด ประสาททุกส่วนตึงเครียด เขาพูดเบาๆ “มีใครบางคนคอยชักใยในเงามืด เรายังมองไม่เห็นพวกเขา”

ขณะที่พูด เขาก็แผ่ปราณสัมผัสออกไปเป็นคลื่นกว้าง หวังว่าจะสัมผัสได้ถึงตัวการที่ซ่อนอยู่ ขณะที่ปราณสัมผัสล่องลอยผ่านทุกซอกมุม มันก็สัมผัสกับบางสิ่งที่แปลกประหลาดใจกลางห้องโถง มันคือรูปปั้นหิน