หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5160

ขณะเดียวกัน พวกเฉินผิงกำลังเดินทางไปยังตำหนักลำดับเจ็ด ทันใดนั้นฮั่วจิงจิงก็ชี้ไปที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง “ยอดเขานั่นดูแปลกตา”

ม่อชิงหยุนมองตามนิ้วมือของเธอด้วยความประหลาดใจ “เหมือนกับดาบที่ถูกปักลงดิน สวยงาม แต่ก็น่ากลัว”

เฉินผิงมองตามไป มองเห็นภูเขาลูกหนึ่งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร สูงกว่าสามพันเมตร ปลายแหลมมหึมาของมันแทงลงสู่พื้นดินราวกับดาบเล่มยักษ์ แม้จะอยู่ห่างไกล เขาก็ยังรู้สึกถึงความคมกริบของภูเขาทรงดาบ

“ยอดเขาคือด้ามจับดาบ” เขากล่าว สัมผัสได้ถึงความคมกริบของมัน

“หยุนหวู่ เราอยู่ที่ไหน ทำไมภูเขานั่นถึงมีรูปร่างแบบนั้น?” เฉินผิงถามคนเดียวในกลุ่มที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสามถาม

หยุนหวู่มองดูยอดเขา จากนั้นก็ทำหน้าเครียด “เฉินผิง สำนักชิงหยุนสำนักชิงหยุนตั้งอยู่ที่ชายขอบของชั้นสามมาโดยตลอด อาณาเขตของชั้นนี้กว้างใหญ่ไพศาลและยังไม่ถูกบุกเบิกมากนัก ข้าไม่เคยเดินทางเข้ามาลึกขนาดนี้ แน่นอนว่าไม่เคยเห็นเขาลูกนั้น ข้าไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน”

เฉินผิงยิ่งอยากรู้อยากเห็น “หูหม่าซือ อยู่ที่นี่กับคนอื่นๆ หยุนหวู่กับผมจะเข้าไปดู”

หูหม่าซือพยักหน้าจริงจัง “ระวังตัวด้วย เฉินผิง ยอดเขานั้นดูผิดปกติ ข้าสัมผัสได้ถึงจิตดาบที่โคจรอยู่รอบๆ”

หูหม่าซือหันไปหาเฉินผิงและเตือน

เฉินผิงพยักหน้า จากนั้นก็กวักมือเรียกหยุนหวู่ แล้วพุ่งตรงไปยังยอดเขาที่อยู่ไกลออกไป

พวกเขาเดินทางไกลหลายร้อยกิโลเมตร โดยใช้เวลาน้อยกว่าจุดเทียนแท่งเดียวให้ติดไฟเสียอีก

เมื่อเข้าใกล้ เฉินผิงก็สังเกตเห็นอักษรขนาดใหญ่สองตัวที่สลักไว้บนหน้าผา เป็นคำว่าสำนักดาบ

ก่อนหน้านี้เขาเห็นแค่ภูเขา มองไม่เห็นตัวอักษรเหล่านั้นจากระยะไกล

เมื่อเห็นอย่างนั้น เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความตกตะลึง

หยุนหวู่ขมวดคิ้วและพึมพำ “สำนักดาบ? ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน”

เฉินผิงตอบ “มีสำนักอยู่นับพัน ไม่แน่อาจจะนับหมื่นในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม คุณไม่น่าจะรู้จักทั้งหมด”

พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง เมื่ออยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกได้ว่าภูเขาแผ่แรงกดดันน่าอึดอัด

รัศมีนั้นแผ่ไปทั่วราวกับคลื่นซัดสาด คลื่นแต่ละระลอกราวกับจะกวาดทุกสิ่งที่ขวางหน้า

พวกเขาร่อนลงที่เชิงเขา เมื่อมองขึ้นไปกลับมองไม่เห็นแม้แต่ยอดเขา

แรงกดดันเมื่ออยู่บนพื้นยิ่งหนักอึ้งมากขึ้น ทั้งคู่เริ่มหายใจติดขัด

หน้าผาสูงชันเบื้องหน้าราวกับจะถล่มลงมาทับได้ทุกเมื่อ

“เฉินผิง ระ...แรงกดดันของที่นี่รุนแรงมาก!” หยุนหวู่พูดตะกุกตะกัก

หากนี่แค่รัศมีของพวกเขาสำนักดาบต้องแข็งแกร่งกว่าสำนักชิงหยุนหลายเท่า เขาคิด

หากฝึกฝนภายใต้แรงกดดันของที่นี่คงช่วยขัดเกลาจิตได้มาก เฉินผิงครุ่นคิด

“ไม่หรอก เฉินผิง ข้าไม่รู้สึกถึงร่องรอยของชีวิตแม้แต่น้อย” หยุนหวู่ตอบ

เขาแผ่ปราณสัมผัสตรวจสอบดูแล้ว แต่ไม่พบใครเลย

“จริงด้วย...” เฉินผิงยอมรับ

“เข้าไปดูกันเถอะ” เขาก้าวไปยังห้องโถงที่พังทลาย

หยุนหวู่เดินตามไปด้วยความกังวล ดวงตากวาดมองไปทั่วทุกแห่ง

มีบางอย่างที่นี่ให้ความรู้สึกผิดปกติมากๆ ราวกับอันตรายแฝงตัวอยู่ในทุกซอกทุกมุม

พวกเขาตัวเล็กเท่ามดเมื่ออยู่หน้าห้องโถง และทันทีที่เท้าแตะพื้น ลำแสงดาบจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากด้านใน

หยุนหวู่ตกใจ กำลังจะโต้กลับ แต่เฉินผิงก็กระชากเขากลับมา

“อย่าขยับ”

เฉินผิงจับตัวหยุนหวู่ไว้นิ่งๆ ไม่ได้ท่าทีว่าจะป้องกัน

ลำแสงดาบหยุดนิ่ง ห่างออกไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นนำทางดาบ จากนั้นก็แตกสลายเป็นประกายแสง