หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5159

ภูตมารน่าสะพรึงกลัวสมชื่อ มันกลืนกินได้ทุกสิ่งที่กล้าขวางทาง ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหนัง เหล็กกล้า หรือแม้แต่เสี้ยววิญญาณที่แหลกสลาย ความหิวโหยอันไร้ปรานียังคงอบอวลอยู่ในอากาศดุจหมอกควัน

“หยุดพล่ามไร้สาระได้แล้ว” ภูตเล็บทมิฬตวาด เล็บที่งุ้มงอของเธอราวกับตะขอเหล็ก ขณะจ้องมองภูตฉุดวิญญาณเขม็ง “ยังมีสิ่งอื่นที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าภูตมารอีกมากมายนัก”

“แล้วมันตัวอะไรล่ะ” ภูตฉุดวิญญาณถาม เสียงของเขาเบาลงอย่างระมัดระวัง “สัตว์อสูรตัวไหนในชั้นสามที่กลืนกินทุกอย่างจนไม่เหลือซากเหมือนภูตมาร?”

ภูตเล็บทมิฬไม่สนใจเขา เธอคุกเข่าลงท่ามกลางเศษก้อนหิน หยิบเศษซากที่แตกหักจากการสังหารหมู่ขึ้นมา ยกขึ้นใกล้ๆ จมูกแล้วสูดดม ความรู้สึกหนาวสั่นรุนแรงแล่นผ่านร่างของเธอ “กลิ่นนี้... นี่มันอสูรกลืนสวรรค์” เธอพ่นลมหายใจ เสียงสั่นๆ ราวกับหนาวเหน็บ

“อสูรกลืนสวรรค์?” ภูตฉุดวิญญาณอ้าปากค้าง “อสูรผู้น่าเกรงขามจากยุคโบราณ กล่าวกันว่ามันกลืนกินได้ทุกสิ่ง มันมาอยู่ในชั้นสามได้ยังไง สัตว์อสูรตนนั้นคือสัตว์พาหนะประจำตัวของจ้าวมารสีชาดจากชั้นเก้า ยิ่งไปกว่านั้น จ้าวมารสีชาดหายสาบสูญไปเมื่อหลายพันปีก่อน แล้วสัตว์พาหนะของเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ความสงสัยปรากฎในน้ำเสียงของเขา

พวกเขาไม่รู้ว่าจ้าวมารสีชาดถูกสังหารในอาณาจักรนิรันดร์เมื่อนานมาแล้ว เหลือเพียงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาที่หลบอยู่ในถ้ำ ส่วนอสูรกลืนสวรรค์ก็ตายลงข้างกายเขา มันใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายวางงไข่หนึ่งฟองก่อนที่ความมืดจะครอบงำทั้งสอง

“จ้าวมารสีชาด? เป็นไปไม่ได้!” ภูตเล็บทมิฬอุทานพลางแผ่พลังหยินรอบเศษหิน “เห็นไอระเหยน นั่นไหม มันคือน้ำลายสลายวิญญาณของอสูรกลืนสวรรค์ที่ยังไม่โตเต็มที่ มันละลายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้ง่ายเหมือนกระดูก หน้ากากมารและพรรคพวกคงถูกมันกลืนเข้าไปทั้งตัว ไม่มีทางหนีรอด”

“งั้นก็อาจจะเป็นลูกชายของจ้าวมารสีชาด คนที่ถูกมอบหมายให้ดูแลลูกของอสูรกลืนสวรรค์และเลี้ยงดูมัน” ภูตฉุดวิญญาณกลืนน้ำลายลงคอ เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผาก หากทายาทของจ้าวมารสีชาดอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เราคงต้องเลิกขุดคุ้ย

องครักษ์ยมโลกทุกตนที่ได้ยินต่างหายใจเฮือกด้วยความตื่นตระหนก เสียงหายใจหอบถี่ดังก้องไปทั่วหุบเขา หากเป็นทายาทของจ้าวมารสีชาดจริงๆ ใครกันที่โง่พอจะกล้าสืบเรื่องนี้ต่อ?

“พูดเหลวไหลอะไรของเจ้า” ภูตเล็บทมิฬตวาด สายตาคมกริบราวกับเศษแก้ว “วิชามารของจ้าวมารสีชาดทำให้เขาบำเพ็ญเพียรคู่ไม่ได้ เขาไม่มีทางมีลูก เดาแบบนั้นก็ผิดตั้งแต่แรก”

ภูตฉุดวิญญาณขมวดคิ้ว “แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง” เขาถามพลางหรี่ตา