หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5168

เจ้าตำหนักชี่จ้องมองซากตราโบราณของเขาอย่างงุนงง ราวกับสายฟ้าผ่าใส่ร่าง ขาทั้งสองข้างแทบจะทรุดลงพื้น

เขาสบตากับเฉินผิง ดวงตานั้นราวกับมองทะลุทุกสิ่งได้ และเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสความสิ้นหวัง

อะไรกัน... เขาคือสัตว์ประหลาดจากนรกขุมไหน?

“เจ้าตำหนักชี่” เฉินผิงพูดเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้านราวกับกำลังดูละครน่าเบื่อ “มีวิชาอะไรอีกไหม? ไม่ต้องเก็บไว้ แสดงทุกอย่างให้ฉันดู อยากรู้ว่าพลังที่แท้จริงของตำหนักลำดับเจ็ดจะมากสักแค่ไหน”

“เจ้า...ชักจะเกินไปแล้วนะ!”

สายตาของเจ้าตำหนักชี่ผู้จนตรอกดูดุร้าย “ในเมื่ออยากตายนัก ก็อย่าว่ากันถ้าข้าใช้ศาสตร์ลับต้องห้าม!”

เขากัดปลายลิ้นตัวเอง แก่นโลหิตไหลลงมาทั่วหน้าอก มือทั้งสองข้างสร้างผนึกที่ซับซ้อนและยากจะอ่านออก

ชั่วพริบตานั้นรัศมีของเขาก็พลุ่งพล่าน พลังของผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงสุดของเขาพุ่งทะยานจนสูงขึ้นไปอีก เปลวเพลิงสีทองโอบล้อมร่าง และลวดลายอันน่าขนลุกคืบคลานขึ้นบนใบหน้า

“นั่นมัน... วิชาบูชายัญเทพ!” ฮั่วจิงจิงอ้าปากค้าง ความกลัวแฝงในน้ำเสียง

เพราะเคยเป็นคนของตำหนักทวยเทพ เธอจึงเข้าใจดีว่าวิชานั้นน่าสะพรึงกลัวเพียงใด

ดวงตาของหูหม่าซือหรี่ลง เขากำลังจะเข้าไปช่วย แต่เฉินผิงก็ใช้สายตาห้ามไว้

แทนที่จะกลัว สีหน้าของเฉินผิงกลับดูสนอกสนใจ “โอ้ บูชายัญเทพเหรอ? ฟังดูน่าสนุก”

ในขณะนั้น เจ้าตำหนักชี่ดูราวกับเทพสงคราม เพลิงสีทองพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

เขาตะโกนดังลั่นและชกหมัดตรงไปที่เฉินผิง

เขาใส่พลังชีวิตทุกหยาดหยดไปกับหมัดนั้น สายลมจากหมัดทำเอามิติบิดเบี้ยว เทพปีศาจส่งพลังให้หมัดของเขาพร้อมแผ่พลังทำลายล้าง

“เฉินผิง ตายซะ!”

เมื่อเผชิญกับหมัดที่อาจดับชีวิตเซียนพเนจรได้ เฉินผิงเพียงยกมือซ้ายขึ้น กางนิ้วออกและเอื้อมมือไปยังพลังที่พุ่งเข้ามาด้วยท่าทางไม่รีบร้อน

โพละ!

เป็นไปไม่ได้...

ทั้งที่เผาผลาญพลังชีวิตและปลดปล่อยท่าไม้ตายไปแล้วฉันกลับแตะต้องตัวมันไม่ได้ด้วยซ้ำ

เปรี๊ยะ!

ความเจ็บปวดแล่นผ่านแขนของเจ้าตำหนักชี่ ขณะที่กระดูกทุกชิ้นแตกละเอียด เขากรีดร้อง และเฉินผิงก็เหวี่ยงเขาออกไป เจ้าตำหนักชี่กระแทกเข้ากับเสาหินเสียงดังสนั่น

“อ๊าก-”

เลือดพุ่งออกมาจากปากของเจ้าตำหนักชี่ วิชาที่เผาผลาญชีวิตของเขาปั่นป่วน รัศมีของเขาสลายจนไม่เหลือ

เขาตะเกียกตะกายคลานออกจากเศษซากและมองดูเฉินผิงที่เดินเข้ามาทีละก้าว ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังปรากฎในแววตา

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ไม่ใช่แค่ระดับพลังที่ต่างกัน แต่เฉินผิงนั้นเป็นมังกรที่เผชิญหน้ากับแมลงอย่างเขา

“เจ้า... เจ้าต้องการอะไร”

เสียงของเขาสั่นเครือพลางสะอื้น บารมีหายไปหมดสิ้น “ข้า -ข้าขอโทษ! ข้าจะไปขอโทษตำหนักลำดับแปด! ข้าจะไปขออภัยฮั่วจ้าว! ได้โปรด... ปล่อยข้าไป...”

ศิษย์คนอื่นของตำหนักลำดับเจ็ดก้มหน้าลงเงียบๆ เมื่อเห็นเจ้านายของตนก้มลงกราบพื้น

พวกเขาเกือบจะพุ่งเข้าไปช่วยแล้ว แต่พอได้เห็นพลังที่แท้จริงของเฉินผิงก็ไม่มีใครกล้าอีก