หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5168

เจ้าตำหนักชี่จ้องมองซากตราโบราณของเขาอย่างงุนงง ราวกับสายฟ้าผ่าใส่ร่าง ขาทั้งสองข้างแทบจะทรุดลงพื้น

เขาสบตากับเฉินผิง ดวงตานั้นราวกับมองทะลุทุกสิ่งได้ และเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสความสิ้นหวัง

อะไรกัน... เขาคือสัตว์ประหลาดจากนรกขุมไหน?

“เจ้าตำหนักชี่” เฉินผิงพูดเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้านราวกับกำลังดูละครน่าเบื่อ “มีวิชาอะไรอีกไหม? ไม่ต้องเก็บไว้ แสดงทุกอย่างให้ฉันดู อยากรู้ว่าพลังที่แท้จริงของตำหนักลำดับเจ็ดจะมากสักแค่ไหน”

“เจ้า...ชักจะเกินไปแล้วนะ!”

สายตาของเจ้าตำหนักชี่ผู้จนตรอกดูดุร้าย “ในเมื่ออยากตายนัก ก็อย่าว่ากันถ้าข้าใช้ศาสตร์ลับต้องห้าม!”

เขากัดปลายลิ้นตัวเอง แก่นโลหิตไหลลงมาทั่วหน้าอก มือทั้งสองข้างสร้างผนึกที่ซับซ้อนและยากจะอ่านออก

ชั่วพริบตานั้นรัศมีของเขาก็พลุ่งพล่าน พลังของผู้บำเพ็ญเพียรระดับสูงสุดของเขาพุ่งทะยานจนสูงขึ้นไปอีก เปลวเพลิงสีทองโอบล้อมร่าง และลวดลายอันน่าขนลุกคืบคลานขึ้นบนใบหน้า

“นั่นมัน... วิชาบูชายัญเทพ!” ฮั่วจิงจิงอ้าปากค้าง ความกลัวแฝงในน้ำเสียง

เพราะเคยเป็นคนของตำหนักทวยเทพ เธอจึงเข้าใจดีว่าวิชานั้นน่าสะพรึงกลัวเพียงใด

ดวงตาของหูหม่าซือหรี่ลง เขากำลังจะเข้าไปช่วย แต่เฉินผิงก็ใช้สายตาห้ามไว้

แทนที่จะกลัว สีหน้าของเฉินผิงกลับดูสนอกสนใจ “โอ้ บูชายัญเทพเหรอ? ฟังดูน่าสนุก”

ในขณะนั้น เจ้าตำหนักชี่ดูราวกับเทพสงคราม เพลิงสีทองพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

เขาตะโกนดังลั่นและชกหมัดตรงไปที่เฉินผิง

เขาใส่พลังชีวิตทุกหยาดหยดไปกับหมัดนั้น สายลมจากหมัดทำเอามิติบิดเบี้ยว เทพปีศาจส่งพลังให้หมัดของเขาพร้อมแผ่พลังทำลายล้าง

“เฉินผิง ตายซะ!”

เมื่อเผชิญกับหมัดที่อาจดับชีวิตเซียนพเนจรได้ เฉินผิงเพียงยกมือซ้ายขึ้น กางนิ้วออกและเอื้อมมือไปยังพลังที่พุ่งเข้ามาด้วยท่าทางไม่รีบร้อน

โพละ!