หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5167

เจ้าตำหนักชี่กัดริมฝีปากและรีบประสานมือ พลางส่งเสียงตะโกนโดยแสร้งทำเป็นใจกล้า “องค์รักษ์ จับตัวมัน!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงตะโกน รัศมีแปดสายก็พุ่งออกมาจากมุมทั้งสี่ของห้อง องค์รักษ์ขั้นเซียนพเนจรระดับแปดทั้งแปดคนกระโจนไปข้างหน้า อาวุธวิเศษส่องประกาย เข้าประชิดตัวเฉินผิงด้วยค่ายกลแปดเหลี่ยม ดวงตาของพวกเขาเย็นชา คำสั่งที่ได้รับนั้นชัดเจน สังหารผู้บุกรุก

“คิดเหรอว่าสมุนแปดคนจะหยุดฉันได้?” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ เขาไม่ต้องชักกระบี่ด้วยซ้ำ

เขาล่องลอยราวกับภูตผี ทุกครั้งที่ยกมือขึ้น เหล่าองค์รักษ์จะกรีดร้องและกระเด็นไปข้างหลัง อาวุธของพวกเขาแตกละเอียด พลังวิญญาณแตกกระจาย ร่างหล่นกระแทกพื้นหินอ่อนโดยไม่รู้ชะตากรรม

เพียงชั่วพริบตา องค์รักษ์ทั้งแปดก็นอนหมดสภาพ แขนขาบิดเบี้ยว

เจ้าตำหนักชี่ตาค้าง สีหน้าซีดเผือด เหตุใดพลังของเขาถึงน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้? องค์รักษ์ขั้นเซียนพเนจรระดับแปดถูกเล่นงานหมอบราบคาบ!

“จะ-เจ้าเป็นใครกันแน่?” เสียงของเขาสั่นเครือพลางเดินถอยหลัง นิ้วค่อยๆ เลื่อนไปยังแหวนเก็บของที่เข็มขัด “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นศัตรูกับตำหนักทวยเทพจะต้องเผชิญผลที่ตามมา”

“งั้นเหรอ?” เฉินผิงเดินเข้ามา ดวงตาเป็นประกายราวกับเศษน้ำแข็ง “ตั้งแต่ที่ฉันทำลายตำหนักลำดับสิบ ฉันก็เตรียมใจไว้แล้ว ตำหนักลำดับเจ็ดอันเล็กกระจ้อยร่อยของแก รวมทั้งตำหนักทวยเทพและชาวสวรรค์ทุกคน เข้ามาพร้อมกันเลย ฉันจะกวาดล้างให้หมด”

“โอหัง!”

เจ้าตำหนักชี่นำธงสีทองผืนเล็กออกมา มีลวดลายดวงดาวบนธง ผืนผ้าของธงแผ่พลังแห่งจักรวาลออกมา “เฉินผิง อย่าได้ใจเกินไปนัก จงลิ้มรสธงแห่งดวงดาวของข้า!”

เขาโบกธง ทันใดนั้นวิญญาณสีทองนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมา ร้องโหยหวนขณะถาโถมเข้าหาเฉินผิง แรงกดดันท่วมบรรยากาศ ฟ้าดินแปรผัน นี่คือไม้ตายของเจ้าตำหนักชี่ ซึ่งเขาเคยใช้สังหารผู้แข็งแกร่งที่ทัดเทียมกันมาแล้ว

เฉินผิงเพียงแค่เหลือบมอง เขาชูนิ้วขึ้นแล้วดีดนิ้ว

กริ๊ง!

มือของเจ้าตำหนักชี่ที่ถือเสาธงสั่นสะท้านรุนแรง ความหวาดกลัวถึงขีดสุดฉายชัดในแววตา ข้าทุ่มเทเวลานานนับพันปีขัดเกลาของวิเศษชิ้นนั้น... แต่แค่เขาดีดนิ้วทีเดียวก็ทำลายมันได้แล้ว

“ไม่...เป็นไปไม่ได้!” เขาคำรามลั่นด้วยความสิ้นหวัง เขาอ้าปากค้างและสูดหายใจเข้า วัตถุโบราณสีทองขนาดเล็กหมุนวนอยู่กลางหน้าผากของเขา

เฉินผิงจ้องมองโล่ที่ส่องประกาย เผยรอยยิ้มขบขันที่มุมปาก

เขาไม่ได้หยิบอาวุธออกมาจากแหวนเก็บของ เพียงยื่นมือขวาออกไป และผลักไปข้างหน้าสู่โล่เปล่งแสง

ทันทีที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสโล่ ก็ไม่มีเสียงดังลั่นสะเทือนแผ่นดิน มีเพียงเสียงปริแตกแผ่วเบาดังก้อง

ตราทองคำโบราณที่ควรจะคงกระพัน แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุดยังไม่สามารถทำลายได้ กลับแตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับกระจก รอยแตกเล็กๆ กระจายออกมาจากจุดที่ฝ่ามือสัมผัส ในเสี้ยววินาทีนั้น ทุกอย่างก็ระเบิดออกมาพร้อมกับเสียง เปรี้ยง!

แสงของตราทองคำโบราณหรี่ลงพร้อมกับเสียงโหยหวน พุ่งกลับเข้าที่หน้าผากของเจ้าตำหนักชี่ แสงของมันใกล้ดับวูบลง