หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5167

เจ้าตำหนักชี่กัดริมฝีปากและรีบประสานมือ พลางส่งเสียงตะโกนโดยแสร้งทำเป็นใจกล้า “องค์รักษ์ จับตัวมัน!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงตะโกน รัศมีแปดสายก็พุ่งออกมาจากมุมทั้งสี่ของห้อง องค์รักษ์ขั้นเซียนพเนจรระดับแปดทั้งแปดคนกระโจนไปข้างหน้า อาวุธวิเศษส่องประกาย เข้าประชิดตัวเฉินผิงด้วยค่ายกลแปดเหลี่ยม ดวงตาของพวกเขาเย็นชา คำสั่งที่ได้รับนั้นชัดเจน สังหารผู้บุกรุก

“คิดเหรอว่าสมุนแปดคนจะหยุดฉันได้?” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ เขาไม่ต้องชักกระบี่ด้วยซ้ำ

เขาล่องลอยราวกับภูตผี ทุกครั้งที่ยกมือขึ้น เหล่าองค์รักษ์จะกรีดร้องและกระเด็นไปข้างหลัง อาวุธของพวกเขาแตกละเอียด พลังวิญญาณแตกกระจาย ร่างหล่นกระแทกพื้นหินอ่อนโดยไม่รู้ชะตากรรม

เพียงชั่วพริบตา องค์รักษ์ทั้งแปดก็นอนหมดสภาพ แขนขาบิดเบี้ยว

เจ้าตำหนักชี่ตาค้าง สีหน้าซีดเผือด เหตุใดพลังของเขาถึงน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้? องค์รักษ์ขั้นเซียนพเนจรระดับแปดถูกเล่นงานหมอบราบคาบ!

“จะ-เจ้าเป็นใครกันแน่?” เสียงของเขาสั่นเครือพลางเดินถอยหลัง นิ้วค่อยๆ เลื่อนไปยังแหวนเก็บของที่เข็มขัด “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นศัตรูกับตำหนักทวยเทพจะต้องเผชิญผลที่ตามมา”

“งั้นเหรอ?” เฉินผิงเดินเข้ามา ดวงตาเป็นประกายราวกับเศษน้ำแข็ง “ตั้งแต่ที่ฉันทำลายตำหนักลำดับสิบ ฉันก็เตรียมใจไว้แล้ว ตำหนักลำดับเจ็ดอันเล็กกระจ้อยร่อยของแก รวมทั้งตำหนักทวยเทพและชาวสวรรค์ทุกคน เข้ามาพร้อมกันเลย ฉันจะกวาดล้างให้หมด”

“โอหัง!”

เจ้าตำหนักชี่นำธงสีทองผืนเล็กออกมา มีลวดลายดวงดาวบนธง ผืนผ้าของธงแผ่พลังแห่งจักรวาลออกมา “เฉินผิง อย่าได้ใจเกินไปนัก จงลิ้มรสธงแห่งดวงดาวของข้า!”

เขาโบกธง ทันใดนั้นวิญญาณสีทองนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมา ร้องโหยหวนขณะถาโถมเข้าหาเฉินผิง แรงกดดันท่วมบรรยากาศ ฟ้าดินแปรผัน นี่คือไม้ตายของเจ้าตำหนักชี่ ซึ่งเขาเคยใช้สังหารผู้แข็งแกร่งที่ทัดเทียมกันมาแล้ว

เฉินผิงเพียงแค่เหลือบมอง เขาชูนิ้วขึ้นแล้วดีดนิ้ว

กริ๊ง!