หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5166

แสงอาทิตย์ใกล้ตกดินสาดส่องผ่านประตูตำหนักลำดับเจ็ด สาดแสงสีแดงฉานไปทั่วภูเขา

พวกเฉินผิงมาถึง เขายืนเอามือไพล่หลังอยู่ด้านหน้า ขณะที่หูหม่าซือและคนอื่นๆ ตามหลังมา ร่างเพรียวของเขาทอดเงาสลัวท่ามกลางแสงยามเย็น ทว่าแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้นยากจะหยุดยั้งได้

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรจากสำนักชิงหยุนเฝ้ามองด้วยความตื่นตระหนกปนยำเกรง พวกเขารู้สึกถึงการต่อสู้ที่ใกล้เข้ามาและรู้ว่ากำลังจะได้เห็นปาฏิหาริย์อีกครั้ง

เฉินผิงเดินตรงไปยังฐานของเจ้าตำหนักลำดับเจ็ดอย่างไม่เร่งรีบ

“เฉินผิง เจ้าคิดจะบุกตำหนักลำดับเจ็ดเพียงลำพังจริงหรือ?” หยุนหวู่กลืนน้ำลายลงคอ จ้องมองยอดเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมอก เสียงของเขาสั่นเครือ “เจ้าตำหนักชี่ ผู้ปกครองตำหนักลำดับเจ็ดอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุด และเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับเก้าอีกกี่คนที่ปกป้องที่แห่งนี้...”

เฉินผิงไม่ได้หันกลับไป สายลมพัดพาคำตอบเย้ยหยันของเขา “ขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุดเหรอ สำหรับผมมันก็แค่แมลงที่ตัวใหญ่ขึ้นนิดเดียว” เขาสังหารห้าภูตและดูดซับจิตดาบจากสำนักดาบมาแล้ว ตอนนี้แม้แต่ตัวเขายังครั่นคร้ามกับพลังของตัวเอง

พูดจบร่างของเขาก็พร่าเลือน กลายเป็นลำแสงพุ่งขึ้นสู่ยอดเขา

อาคมป้องกันทางเข้าภูเขาถูกกระตุ้น อักขระนับไม่ถ้วนถักทอตาข่ายแสงขึ้นขวางทาง ริมฝีปากของเฉินผิงเผยรอยยิ้มเย็นชา เขาดีดนิ้วปล่อยลำแสงพลังงานที่แทบมองไม่เห็นออกมา ราวกับกรรไกรล่องหน มันตัดอาคมป้องกันภูเขาจนขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ตูม! เสียงระเบิดของอาคมดังก้องไปทั่วตำหนักลำดับเจ็ด เหล่าศิษย์ที่ตกใจสะดุ้งตื่นจากการบำเพ็ญเพียร เห็นผู้บุกรุกเพียงคนเดียวพุ่งทะลุผ่านกำแพงและพุ่งตรงมายังห้องโถงของเจ้าตำหนักชี่

เจ้าตำหนักชี่นั่งขัดสมาธิอยู่ภายใน สมองครุ่นคิดหาทางไปรายงานกับตำหนักลำดับสี่ เขาเก็บตัวเงียบตั้งแต่กลับมาจากตำหนักลำดับแปด เฉินผิงทำให้เขาตกตะลึงจนยากจะฟื้นตัว และเขาไม่รู้จะแก้ตัวกับเจ้าตำหนักซื่อยังไงดี

ทันใดนั้นโดมผลึกเหนือห้องโถงก็ระเบิด ท่ามกลางสายฝนเศษผลึก เฉินผิงลอยลงราวกับเทพสงคราม ร่อนลงอย่างมั่นคงใจกลางห้องและจ้องมองเขาอย่างเฉยเมย