หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5177

ใบหน้าของม่อชิงหยุนแดงก่ำอีกครั้ง เธอหลบอยู่ข้างหลังฮั่วจิงจิง

ฮั่วจิงจิงดุเบาๆ “หูหม่าซือ เลิกล้อได้แล้ว!”

เฉินผิงหัวเราะลั่น พลางโอบแขนรอบไหล่หญิงสาว “อยากรู้เหรอ? หาผู้หญิงที่สมยอมกับคุณแล้วลองดูสิ เดี๋ยวก็ได้รู้เอง”

หูหม่าซือลูบคาง ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง “ฟังดูดีไม่ใช่น้อย...”

เจ้าตำหนักชี่ยืนอยู่ห่างๆ พยายามรักษามารยาท มองทั้งสามคนพูดคุยและยิ้มให้กัน ก่อนจะส่ายหัวด้วยความสับสนเล็กน้อย “น่าเสียดาย” เขาพึมพำ “พลังโดยรวมของเฉินผิงน่าประทับใจ แต่สำหรับการบำเพ็ญเพียรคู่เขายังอ่อนหัด แค่ชั่วโมงเดียวก็ออกมาเสียแล้ว!”

เฉินผิงที่ได้ยินดังนั้นได้แต่จ้องมองอย่างอึ้งๆ

หูหม่าซือระเบิดเสียงหัวเราะ “เจ้าไม่เข้าใจสินะ เจ้าตำหนักชี่ เวลาในหอสะกดมารไหลไม่เหมือนข้างนอก หนึ่งปีข้างนอกเท่ากับร้อยปีข้างใน สำหรับเจ้ามันแค่ชั่วโมงกว่าๆ แต่เฉินผิงที่อยู่ในนั้นทำมาหลายวันแล้ว ถ้าเดาไม่ผิด สาวน้อยสองคนนั้นคงปวดเมื่อยระบมไปทั้งตัว...”

“อะไรนะ? เขาร้ายกาจขนาดนั้นเชียวหรือ” เจ้าตำหนักชี่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนก้มหน้าลง ใบหน้าแดงก่ำ มีเพียงพวกเธอที่รู้ว่าตัวเองระบมแค่ไหน

...

ณ ดินแดนลึกลับแห่งหนึ่งในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม

ที่นี่ไม่เคยมียามกลางวัน หมอกสีดำข้นๆ ปกคลุมราวกับยามค่ำคืน หมอกหนาแน่นจนแม้แต่แสงอาทิตย์แทบจะดับวูบลงก่อนที่จะส่องผ่านได้

ลึกลงไปในความมืดมิด วังที่ประดับด้วยกระดูกขาวซีดลอยอยู่กลางอากาศ เหนือประตูมีตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดแข็งตัว ตำหนักวิถีมาร ส่งกลิ่นเหม็นอับและกลิ่นสนิมไปทั่วอากาศ

บนที่นั่งซึ่งอยู่สูงสุด มีร่างหนึ่งนั่งในชุดเสื้อคลุมสีดำพลิ้วไหวตั้งแต่หัวจรดเท้า

ธงวิญญาณสีเทาดำเก้าผืนหมุนวนรอบตัวเขา บนธงแต่ละผืนมีใบหน้ามนุษย์บิดเบี้ยวนับไม่ถ้วนที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ผ้าแกว่งไกวจะพัดความอบอุ่นออกไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน