หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5177

ใบหน้าของม่อชิงหยุนแดงก่ำอีกครั้ง เธอหลบอยู่ข้างหลังฮั่วจิงจิง

ฮั่วจิงจิงดุเบาๆ “หูหม่าซือ เลิกล้อได้แล้ว!”

เฉินผิงหัวเราะลั่น พลางโอบแขนรอบไหล่หญิงสาว “อยากรู้เหรอ? หาผู้หญิงที่สมยอมกับคุณแล้วลองดูสิ เดี๋ยวก็ได้รู้เอง”

หูหม่าซือลูบคาง ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง “ฟังดูดีไม่ใช่น้อย...”

เจ้าตำหนักชี่ยืนอยู่ห่างๆ พยายามรักษามารยาท มองทั้งสามคนพูดคุยและยิ้มให้กัน ก่อนจะส่ายหัวด้วยความสับสนเล็กน้อย “น่าเสียดาย” เขาพึมพำ “พลังโดยรวมของเฉินผิงน่าประทับใจ แต่สำหรับการบำเพ็ญเพียรคู่เขายังอ่อนหัด แค่ชั่วโมงเดียวก็ออกมาเสียแล้ว!”

เฉินผิงที่ได้ยินดังนั้นได้แต่จ้องมองอย่างอึ้งๆ

หูหม่าซือระเบิดเสียงหัวเราะ “เจ้าไม่เข้าใจสินะ เจ้าตำหนักชี่ เวลาในหอสะกดมารไหลไม่เหมือนข้างนอก หนึ่งปีข้างนอกเท่ากับร้อยปีข้างใน สำหรับเจ้ามันแค่ชั่วโมงกว่าๆ แต่เฉินผิงที่อยู่ในนั้นทำมาหลายวันแล้ว ถ้าเดาไม่ผิด สาวน้อยสองคนนั้นคงปวดเมื่อยระบมไปทั้งตัว...”

“อะไรนะ? เขาร้ายกาจขนาดนั้นเชียวหรือ” เจ้าตำหนักชี่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนก้มหน้าลง ใบหน้าแดงก่ำ มีเพียงพวกเธอที่รู้ว่าตัวเองระบมแค่ไหน

...

ณ ดินแดนลึกลับแห่งหนึ่งในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสาม

ที่นี่ไม่เคยมียามกลางวัน หมอกสีดำข้นๆ ปกคลุมราวกับยามค่ำคืน หมอกหนาแน่นจนแม้แต่แสงอาทิตย์แทบจะดับวูบลงก่อนที่จะส่องผ่านได้

ลึกลงไปในความมืดมิด วังที่ประดับด้วยกระดูกขาวซีดลอยอยู่กลางอากาศ เหนือประตูมีตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดแข็งตัว ตำหนักวิถีมาร ส่งกลิ่นเหม็นอับและกลิ่นสนิมไปทั่วอากาศ

บนที่นั่งซึ่งอยู่สูงสุด มีร่างหนึ่งนั่งในชุดเสื้อคลุมสีดำพลิ้วไหวตั้งแต่หัวจรดเท้า

ธงวิญญาณสีเทาดำเก้าผืนหมุนวนรอบตัวเขา บนธงแต่ละผืนมีใบหน้ามนุษย์บิดเบี้ยวนับไม่ถ้วนที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ผ้าแกว่งไกวจะพัดความอบอุ่นออกไป

เสียงตะโกนทำให้เสาหินในห้องแตกร้าว

องครักษ์ยมโลกสิบสองนายคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หน้าผากแนบกับพื้น ร่างกายสั่นสะท้านและแทบไม่กล้าหายใจ

เบื้องหน้าเย่าหวู่เซี่ย มีประคำวิญญาณไร้แสงสองลูกวางอยู่บนโต๊ะมรกต ประคำวิญญาณของสองภูตชราบัดนี้แตกสลาย เหลือเพียงพลังวิญญาณอันริบหรี่

“สองภูตชรารับใช้ข้ามาสามร้อยปี และพลังของพวกมันอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุด ต่อให้เผชิญกับเซียนโลกายังไม่หวั่น แต่เจ้าเด็กนั่นจากอาณาจักรแดนสรวงชั้นสามกลับฆ่าพวกมันได้”

เสียงของเขาดังกึกก้องราวกับเสียงตะปูตอกกระจก “ไปสืบมา! ข้าต้องการทุกรายละเอียด เฉินผิงผู้นี้คือใครกันแน่?”

ผู้อาวุโสหลังค่อมเดินโซเซไปข้างหน้า “ท่านผู้อาวุโส เราได้รู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้ชื่อเฉินผิง เขาปรากฏตัวใกล้ๆ สำนักชิงหยุนเมื่อไม่กี่วันก่อน เคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว ทั้งที่เป็นเพียงเซียนพเนจรระดับสาม เขากลับสังหารคู่ต่อสู้ระดับห้าได้”

“ส่วนความตายของสองภูตชรา” ผู้อาวุโสกล่าวเสริม “ข้อความสุดท้ายของพวกเขาบอกว่า... เฉินผิงถูกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังอย่างยิ่งเข้าสิง”