หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5180

“พวกมากันแล้ว”

เสียงของเฉินผิงแผ่วเบา แต่กลับดังก้องไปทั่วราวกับฟ้าร้อง

ก่อนที่เสียงสะท้อนจะจางหายไป ทั่วตำหนักลำดับเจ็ดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับม้าศึกนับพันตัวกำลังย่ำพื้นดิน

เสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วยามราตรี ร่างดำนับไม่ถ้วนร่วงลงมาราวกับสายฝนกระหน่ำที่ด้านนอก ปกคลุมตำหนักลำดับเจ็ดและปิดกั้นทุกทางออก

ชายชุดดำผู้นั้น เย่าหวู่เซี่ย ลอยอยู่เหนือพวกเขา ธงวิญญาณเก้าผืนสะบัดไปตามสายลม

ใบหน้าที่ติดกับธงวิญญาณกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ไอเน่าเปื่อยและละอองเลือดผสานกันเป็นคลื่นสีเทา พุ่งตรงไปยังตำหนักลำดับเจ็ด

“เฉินผิง โผล่หัวออกมายอมรับความตายซะ!”

เสียงของเย่าหวู่เซี่ยดังกึกก้องไปทั่วลานกว้างราวกับสายลมจากนรก เย็นยะเยือกหนาวเหน็บถึงกระดูก ทันใดนั้นแผ่นหินสีน้ำเงินก็ถูกเคลือบด้วยเกล็ดน้ำค้างหนา และพืชวิญญาณหลายต้นที่งอกผ่านแผ่นหินก็เหี่ยวเฉาเป็นผุยผง

อาคมป้องกันของตำหนักลำดับเจ็ดสั่นรุนแรงภายใต้แรงกดดัน รอยปริแตกแสงกระจายบนพื้นผิว ดูเหมือนพร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

เหล่าศิษย์ฝีมือต่ำที่อยู่ภายในล้มลง สั่นเทาจนไม่อาจเงยหน้าขึ้นได้

เจ้าตำหนักชี่หน้าซีดและเดินตรงไปหาเฉินผิง เสียงแหบพร่าขณะเอ่ยทั้งน้ำตา “ฉะ-เฉินผิง นั่น... นั่นคือเย่าหวู่เซี่ย เขาเป็นเซียนโลกา! พวกเรา-”

เฉินผิงขัดเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม “ถอยไป นี่คือการต่อสู้ของผม”

เขาก้าวออกมา ประตูหินปิดดังปังตามหลังเขา

เย่าหวู่เซี่ยมองลงมาที่ลานกว้าง รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏใต้เสื้อคลุมดำของเขา “เจ้าน่ะหรือ เซียนพเนจรระดับหกชั้นต่ำบังอาจฆ่าศิษย์ตำหนักวิถีมารของข้า”

ศิษย์พลับพลาเงาทั้งแปดและสิบสององครักษ์โลหิตกระจายตัวออกไปเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ ล้อมเฉินผิงไว้ในค่ายกล

ศิษย์พลับพลาเงาแต่ละคนแผ่รัศมีของพลังที่เกือบเทียบเท่าขั้นเซียนโลกา ขณะที่เหล่าองครักษ์โลหิตเดือดพล่านด้วยความกระหายเลือด ดวงตาแดงก่ำราวกับสัตว์ร้ายได้กลิ่นเหยื่อ

เปรี้ยง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน