หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5181

นอกประตูหินของตำหนักลำดับเจ็ด หยุนหวู่กระพริบตาถี่ๆ ขณะพึมพำ “ข้า...ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม? หนึ่งในศิษย์ทั้งแปดแห่งพลับพลาเงา...”

ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนจับมือกันแน่น คิ้วขมวดด้วยความกังวล ทว่าในแววตายังมีความตื่นเต้น

เจ้าตำหนักชี่ที่ด้านนอกยืนนิ่งอึ้ง อ้าปากค้าง ความสิ้นหวังหายไป ถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึง

ศิษย์ที่เหลืออีกเจ็ดคนส่งสายตาอาฆาต “ลงมือพร้อมกัน!” พวกเขาประสานเสียงและโจมตีเป็นจังหวะเดียว สาดซัดของวิเศษและคาถาชั่วร้ายมากมายใส่เฉินผิง โซ่ที่ปกคลุมไปด้วยเงามืดราวกับภูตผีพุ่งไปข้างหน้า เข็มกระดูกอาบยาพิษส่งเสียงฟู่กลางอากาศ เปลวเพลิงสีดำสลายพลังวิญญาณพัดกรรโชก ท้องฟ้ากลายเป็นแดนมรณะ

ในเวลาเดียวกัน สิบสององครักษ์โลหิตก็สลายร่างเป็นเงาโลหิต ใช้แก่นโลหิตเสริมพลังให้วิชาลับ มีดสั้นของพวกเขาเปล่งประกายสีแดงเย็นยะเยือก ปิดล้อมเฉินผิงไม่ให้ถอยหนี

แม้การโจมตีรุนแรงจะใกล้เข้ามา เฉินผิงก็ไม่สะทกสะท้าน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลังวิญญาณพลุ่งพล่านทั่วร่าง แสงสีทองส่องประกายไปตามกระบี่พิฆาตมังกร สว่างเท่าดวงตะวันบนท้องฟ้า

“อาณาเขตดาบ จงกางออก!” คำพูดของเขาดังก้อง

พริบตานั้น พายุปราณดาบสีทองก็ปรากฏขึ้นรอบตัว ก่อตัวเป็นอาณาเขตดาบอันกว้างใหญ่ ปราณดาบภายในนั้นไขว้กันเป็นเส้นลำแสง ราวกับตาข่ายเรืองแสงที่ทอขึ้นจากเจตจำนงอันบริสุทธิ์

เสียงดาบกระทบกันดังก้องกังวาน ของวิเศษและคาถาชั่วร้ายทั้งหมดแตกสลายในอาณาเขตดาบเรืองแสง ถูกบดขยี้เป็นละอองแสง

ในขณะเดียวกัน มีดสั้นของสิบสององครักษ์โลหิตก็ฟาดฟันอาณาเขตดาบ ดังกึกก้องกังวาน ก่อนจะกระเด็นออกไป ปกป้องเฉินผิงจากอันตราย

“เป็นไปไม่ได้!” ศิษย์คนหนึ่งร้องออกมา ความเหลือเชื่อปรากฏบนใบหน้า

การที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหกปลดปล่อยพลังระดับนี้ได้ มันเกินกว่าที่เย่าหวู่เซี่ยคาดไว้ “เป็นไปไม่ได้... แค่ขั้นเซียนพเนจรระดับหก แต่กลับมีพลังขั้นเซียนโลกาเลยหรือ” เขาพึมพำ คำพูดสั่นสะท้านราวกับเสียงกระซิบที่ดังก้องผ่านลำคอ

ไม่ถึงสามสิบนาที ศิษย์พลับพลาเงาทั้งแปดและสิบสององครักษ์โลหิตก็ตายเกลี้ยง ศพเกลื่อนไปทั่วลาน เลือดไหลนองเป็นสายธารท่วมรองเท้าของเฉินผิง เขายืนอยู่คนเดียวอย่างผ่าเผย ไม่เปื้อนเลือด ยกเว้นเลือดที่หยดลงมาช้าๆ จากกระบี่พิฆาตมังกร แต่ละหยดเบ่งบานบนแผ่นหินราวกับกุหลาบแดงฉาน

จากนั้นเขาจึงเงยหน้ามองร่างที่ลอยอยู่เหนือศีรษะ ดวงตาเย็นชาดุจน้ำแข็งพันปี “เอาล่ะ” เฉินผิงประกาศ แต่ละถ้อยคำชัดเจนและอันตราย “ถึงตาเจ้าแล้ว”

เย่าหวู่เซี่ยสะดุ้งราวกับตื่นจากฝันร้าย ประกายไฟลุกโชนขึ้นในแววตาของเขา “บังอาจนักเจ้าหนู เจ้าทำให้ข้าโกรธเข้าแล้ว! ธงวิญญาณภูต จงตื่น!”

เสียงคำรามอันดังกึกก้อง ธงวิญญาณเก้าผืนขยายขึ้นเป็นเสาสูงเสียดฟ้า ใบหน้ามนุษย์บนผืนผ้าของแต่ละธงกรีดร้อง กลายเป็นฝูงวิญญาณคร่ำครวญที่หลั่งไหลเข้ามาหาเฉินผิงราวกับพายุ