หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5181

นอกประตูหินของตำหนักลำดับเจ็ด หยุนหวู่กระพริบตาถี่ๆ ขณะพึมพำ “ข้า...ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม? หนึ่งในศิษย์ทั้งแปดแห่งพลับพลาเงา...”

ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนจับมือกันแน่น คิ้วขมวดด้วยความกังวล ทว่าในแววตายังมีความตื่นเต้น

เจ้าตำหนักชี่ที่ด้านนอกยืนนิ่งอึ้ง อ้าปากค้าง ความสิ้นหวังหายไป ถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึง

ศิษย์ที่เหลืออีกเจ็ดคนส่งสายตาอาฆาต “ลงมือพร้อมกัน!” พวกเขาประสานเสียงและโจมตีเป็นจังหวะเดียว สาดซัดของวิเศษและคาถาชั่วร้ายมากมายใส่เฉินผิง โซ่ที่ปกคลุมไปด้วยเงามืดราวกับภูตผีพุ่งไปข้างหน้า เข็มกระดูกอาบยาพิษส่งเสียงฟู่กลางอากาศ เปลวเพลิงสีดำสลายพลังวิญญาณพัดกรรโชก ท้องฟ้ากลายเป็นแดนมรณะ

ในเวลาเดียวกัน สิบสององครักษ์โลหิตก็สลายร่างเป็นเงาโลหิต ใช้แก่นโลหิตเสริมพลังให้วิชาลับ มีดสั้นของพวกเขาเปล่งประกายสีแดงเย็นยะเยือก ปิดล้อมเฉินผิงไม่ให้ถอยหนี

แม้การโจมตีรุนแรงจะใกล้เข้ามา เฉินผิงก็ไม่สะทกสะท้าน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลังวิญญาณพลุ่งพล่านทั่วร่าง แสงสีทองส่องประกายไปตามกระบี่พิฆาตมังกร สว่างเท่าดวงตะวันบนท้องฟ้า

“อาณาเขตดาบ จงกางออก!” คำพูดของเขาดังก้อง

พริบตานั้น พายุปราณดาบสีทองก็ปรากฏขึ้นรอบตัว ก่อตัวเป็นอาณาเขตดาบอันกว้างใหญ่ ปราณดาบภายในนั้นไขว้กันเป็นเส้นลำแสง ราวกับตาข่ายเรืองแสงที่ทอขึ้นจากเจตจำนงอันบริสุทธิ์

เสียงดาบกระทบกันดังก้องกังวาน ของวิเศษและคาถาชั่วร้ายทั้งหมดแตกสลายในอาณาเขตดาบเรืองแสง ถูกบดขยี้เป็นละอองแสง

ในขณะเดียวกัน มีดสั้นของสิบสององครักษ์โลหิตก็ฟาดฟันอาณาเขตดาบ ดังกึกก้องกังวาน ก่อนจะกระเด็นออกไป ปกป้องเฉินผิงจากอันตราย

“เป็นไปไม่ได้!” ศิษย์คนหนึ่งร้องออกมา ความเหลือเชื่อปรากฏบนใบหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน