หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5182

วิญญาณแต่ละตนสวมหน้ากากแห่งความเกลียดชัง พลังแห่งความเคียดแค้นและจิตชั่วร้ายของพวกมันทวีความรุนแรง ทำเอาทุกคนหายใจติดขัด

“กรงเล็บยมโลก!” เย่าหวู่เซี่ยคำราม นิ้วของเขาเหยียดออกราวกรงเล็บ ฉีกกระชากห้วงอากาศให้แตกออก เกิดเป็นกรงเล็บมารสีดำขนาดมหึมาที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง

สายตาของเฉินผิงแข็งกร้าวด้วยความมุ่งมั่น เขาสัมผัสได้ว่าพลังของเย่าหวู่เซี่ยเหนือกว่าศิษย์พลับพลาเงาทั้งแปดและสิบสององครักษ์โลหิตที่ตายไป นี่คือพลังที่แท้จริงของเซียนโลกาที่ไม่ควรประมาท

“จงสลาย!” เสียงตะโกนของเขาดังกึกก้องราวฟ้าผ่า กระบี่พิฆาตมังกรปะทุขึ้น ยิงปราณดาบสีทองออกมาเป็นสาย พุ่งไปข้างหน้าในร่างมังกรเดือดดาล

ตูม!

เมื่อพลังสีทองปะทะความมืด ปราณดาบและกรงเล็บมารก็แตกสลายพร้อมกัน ปลดปล่อยคลื่นพลังมหาศาลที่ทำลายล้างหินทุกก้อนในลานกว้าง แม้แต่อาคมป้องกันของตำหนักลำดับเจ็ดก็พังทลาย กระเบื้องหลังคาร่วงหล่นลงมาราวลูกเห็บสีดำ

เฉินผิงเซถอยหลังไปหลายก้าว เลือดอาบริมฝีปาก เย่าหวู่เซี่ยไม่ได้ดีไปกว่ากัน เข้ากระเด็นข้ามซากตำหนักไปสามร้อยเมตร สีหน้าของเขาใต้หมวกคลุมสีดำหม่นหมองและเคร่งเครียด

“น่าสนใจ” เขาพูดพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น “นานมากแล้วที่เซียนพเนจรจะรอดพ้นจากการโจมตีในกระบวนท่าเดียวของข้า เจ้าหนู เจ้าสมควรได้รับเกียรติให้เผชิญหน้ากับพลังเต็มขีดจำกัดของข้า”

“วิชาภูต เขมือบหมื่นวิญญาณ!” เย่าหวู่เซี่ยประสานมือเพื่อใช้วิชา ทันใดนั้นธงวิญญาณทั้งเก้าก็สั่นไหว ปลดปล่อยภูตผีปีศาจมหาศาลที่ก่อตัวเป็นค่ายกลวิญญาณล้อมรอบเฉินผิงราวกับคุกแห่งความสิ้นหวัง เหล่าวิญญาณส่งเสียงร้องประสานกัน พุ่งทะยานไปข้างหน้า แต่ละตนมุ่งหมายที่จะกลืนกินวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขา

เฉินผิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง และรวบรวมพลังวิญญาณ ในขณะเดียวกันก็เรียกพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ออกมา แสงประกายสว่างวาบกลางหน้าผาก และแรงดันวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ก็ทะลักออกมาอย่างรุนแรง ทำลายวิญญาณหลายตนที่เข้ามาใกล้ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

“ฆ่ามัน!” เฉินผิงเงยหน้าและเปล่งเสียงร้องคำรามอย่างดิบเถื่อน

ดวงตาของเย่าหวู่เซี่ยแข็งกร้าว “เจ้าคนโง่หัวดื้อ ในเมื่อไม่ยอมจำนน ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสความพิโรธของข้า เพลิงวิญญาณภูต!”

เพียงสะบัดนิ้ว เปลวไฟสีฟ้าก็ลุกโชนขึ้นบนธงแต่ละผืน ลอยไปหาเฉินผิงราวกับดอกไม้โปรย เพลิงภูตเผาอากาศจนร้อนระอุ อากาศม้วนตัวเป็นริ้วเพลิงสีดำ

เฉินผิงสั่นระริก เขารู้สึกถึงเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำใส่วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขา หมายจะเผาผลาญเขาให้เหลือเพียงความทรงจำ

“มังกรทะยาน!” เฉินผิงคำรามขณะที่เขาบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ปราณสีทองขดตัว กลายเป็นมังกรบินร่างเพรียวที่ส่งเสียงร้องผ่านท้องฟ้าอันมืดมิด และพุ่งตรงเข้าสู่เปลวเพลิงสีฟ้าคราม

สีทองปะทะกับสีฟ้าด้วยเพลิงอันร้อนแรง เปลวเพลิงเจิดจ้า ประกายไฟกระเด็นใส่มังกรและเผาผลาญทีละน้อย จนกระทั่งสัตว์อสูรที่เจิดจ้าดับวูบลง แตกกระจายเป็นประกายไฟริบหรี่ก่อนจะร่วงลงพื้น