หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5183

เฉินผิงฉวยโอกาสเสี้ยววินาที ทะลวงผ่านค่ายกลวิญญาณและพุ่งตรงไปหาเย่าหวู่เซี่ย

“ยอดเยี่ยม!” เย่าหวู่เซี่ยอุทานอย่างยินดี ร่างของเขาพร่ามัว ผสานเข้ากับธงวิญญาณทั้งเก้า ร่างยักษ์ในชุดเกราะสีดำพุ่งเข้าใส่เฉินผิง

ทั้งสองปะทะกันในทันที ปราณดาบสีทองพัวพันกับวิญญาณภูตสีดำสนิทกลางอากาศ การปะทะแต่ละครั้งดังสนั่นราวโลกแตก เมฆหมอกสั่นสะเทือนและสายฟ้าฟาด แม้แต่พื้นดินยังสั่นไหวภายใต้โทสะเกรี้ยวกราด

ลึกเข้าไปในตำหนัก เจ้าตำหนักชี่ ฮั่วจิงจิง ม่อชิงหยุน หูหม่าซือและคนอื่นๆ เบียดเสียดกันอยู่ข้างหน้าต่างที่แตกกระจาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและหวาดกลัว

“เจ้าว่าเฉินผิง... จะชนะได้ไหม?” ฮั่วจิงจิงกระซิบ นิ้วประสานกันแน่นจนข้อนิ้วแดงก่ำ

เจ้าตำหนักชี่ถอนหายใจ “เย่าหวู่เซี่ยเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลกา ความสามารถของเขานั้นยากจะเทียบได้ เฉินผิงที่ยืนหยัดสู้ได้นานขนาดนี้นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว หวังว่าเขาจะพลิกสถานการณ์ได้”

ทว่าดวงตาของหูหม่าซือกลับเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น “นี่แหละการต่อสู้ที่แท้จริง! คนจริงต้องใช้ดาบแบบนี้!”

ท่ามกลางพายุแห่งพลัง การต่อสู้ผ่านไปแล้วสามร้อยกระบวนท่า ทั้งคู่หลั่งเลือด รัศมีริบหรี่ราวกับโคมไฟใกล้พัง แต่กลับไม่มีใครยอมถอย

วิชาดาบอันประณีตของเฉินผิง ผสานกับพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์มหาศาล สลายการโจมตีของเย่าหวู่เซี่ยไปเรื่อยๆ และบ่อยครั้งที่เขาฉวยโอกาสตอบโต้อย่างฉับไว บีบให้เย่าหวู่เซี่ยเป็นฝ่ายตั้งรับ

เย่าหวู่เซี่ยผู้ใช้คาถาอันน่าสะพรึงกลัวแห่งวิชาภูต และพลังบำเพ็ญเพียรอยู่ที่ขั้นเซียนโลกา บุกทะลวงเข้าไปไม่หยุดยั้ง เพื่อควบคุมการต่อสู้ให้ได้

“น่าประทับใจ เจ้าหนู น่าประทับใจกว่าที่ข้าคิดไว้มาก” เย่าหวู่เซี่ยพูดเสียงหอบ แต่ดวงตาของเขากลับลุกโชนด้วยความมั่นใจ “แต่เจ้ายังเป็นแค่เซียนพเนจร เพราะอย่างนั้นเจ้าถึงเป็นเหยื่อ ไม่ใช่ผู้ล่า”

เสียงของเขาดังก้องไปทั่วสนามรบ น้ำเสียงแข็งกร้าวเย็นชา “นี่คือกระบวนท่าสุดท้ายของข้า ถ้ารับมือได้ก็รอด แต่ถ้าทำไม่ได้ เจ้าก็ต้องพบกับความตาย” จากนั้นเขาก็คำรามดังกึกก้อง “ภูตทำลายล้าง เหล่าวิญญาณรวมพลัง!”

คลื่นกระแทกซัดเฉินผิงข้ามลานกว้าง เขาพุ่งชนกำแพงตำหนักลำดับเจ็ดอย่างแรง ละอองสีแดงฉานพุ่งออกจากริมฝีปาก ราวกับพลังของเขารั่วไหลจากซี่โครงที่แตกละเอียด

ลูกพลังวิญญาณแตกสลาย ร่างของเย่าหวู่เซี่ยกลายเป็นไอสีดำที่ลอยละลิ่วสู่ขอบฟ้า ความเคียดแค้นของเขายังคงอบอวลในอากาศ “เฉินผิง ข้าจะไม่ลืมวันนี้ วันหนึ่งข้าจะกลับมา ข้าจะทำลายเจ้าและตำหนักลำดับเจ็ดแห่งนี้ให้เป็นเถ้าถ่าน!”

เฉินผิงซวนเซ เขานึกอยากไล่ตาม แต่ความมืดมิดกลืนกินสายตา ร่างกายของเขาทรุด และเขาก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทรา

“เฉินผิง!”

“เฉินผิง!”

ฮั่วจิงจิง ม่อชิงหยุน หยุนหวู่และหูหม่าซือ พุ่งออกมาจากซุ้มประตูที่แตกละเอียด และคว้าร่างของเขาที่ร่วงหล่นลงมา